ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 201

ชางเจียชิงซูได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่นี้ หยุนชางจึงเรียกหมอหลวงให้รีบมาทำการรักษา

"ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า พระองค์ตรัสกับหมอหลวง "ลุกขึ้นเถอะ ท่านไปดูซิว่าบาดแผลที่มือขององค์หญิงหัวจิ้งร้ายแรงมากหรือไม่"

หมอหลวงรับคำแล้วเดินไปทางหัวจิ้ง "องค์หญิง หม่อมฉันขอประทานอนุญาตทำการตรวจบาดแผลที่พระหัตถ์ของพระองค์หน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ?

หัวจิ้งเห็นว่าบรรดาขุนนางกำลังจับตามองอยู่ คงมิอาจผ่านสถานการณ์ในตอนนี้ไปได้แน่ นางคิดหาวิธีอย่างใจร้อน ในใจของนางรู้สึกเกลียดหยุนชางเข้ากระดูกดำ

หมอหลวงตรวจดูสักพักจึงพูดว่า "องค์หญิงทรงโดนของมีคมบาด แม้ว่าบาดแผลจะไม่ใหญ่มาก ทว่ากลับลึกลงไปไม่น้อย แต่ก็จะทรงเจ็บอยู่เพียงไม่นาน หม่อมฉันจะถวายโอสถสำหรับทาให้พระองค์นะพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางคลี่ผ้าออก นางถามหมอหลวง "ท่านบอกว่าบาดแผลของเสด็จพี่ไม่ได้ร้ายแรงมาก แต่ทำไมถึงมีพระโลหิตไหลออกมามากขนาดนี้? ผ้านี่ซับพระโลหิตไว้จนแดงไปทั้งผืนเลย......"

หมอหลวงรู้ว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าตนนั้นคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋วที่จักรพรรดิหนิงทรงรักใคร่เอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง จึงไม่กล้าเสียมารยาท เมื่อเห็นผ้าในมือของนางเต็มไปด้วยเลือดจึงรีบอธิบายว่า "องค์หญิง หม่อมฉันไม่แน่ใจว่าผ้านั่นเป็นผ้าประเภทใด แต่ดูเผินๆ น่าจะเป็นผ้าที่ทอมาจากไหม ผ้าไหมนั้นเป็นผ้าที่เนื้อสัมผัสเบาบางและกระจายของเหลวได้ง่าย จึงทำให้ดูเหมือนมีพระโลหิตออกมาเยอะจนน่ากลัว จริงๆแล้วหาได้รุนแรงเช่นนั้นไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"อ้อ" หยุนชางพยักหน้า จากนั้นจึงถอยกลับไปอยู่ที่เดิมพลางเอ่ยวาจากลบเกลื่อน "อ้อ ไม่เป็นไรๆ เช่นนั้นเชิญไต้เท้าสิงตรวจดูอาการบาดเจ็บต่อเถอะ"

พูดจบก็รีบนำผ้าผืนดังกล่าวยัดใส่มือมามาที่อยู่ตรงนั้น เหล่าขุนนางผู้มาเข้าเฝ้าไม่ค่อยเข้าใจในกระทำของหยุนชางเท่าใดนัก สักพักจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่สาวใช้นำผ้าออกมาก่อนหน้านั้น คราบเลือดบนผ้ามีเพียงเล็กน้อย แม้จะมองเห็นได้ชัดว่าเป็นเลือด แต่ก็มิได้มากมายจนน่าตกใจดังเช่นเมื่อครู่

แต่ว่า องค์หญิงหัวจิ้งตรัสว่า บาดแผลบนมือของนางนั้นเป็นแผลที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว เมื่อครู่นี้ก็เป็นเพียงแค่ปากแผลฉีกขึ้นมาอีกครั้งก็เท่านั้น บาดแผลที่เกิดจากแผลเก่าแตกก็ดูน่ากลัวเช่นนี้ นี่มิใช่บาดแผลที่เพิ่งเกิดขึ้นแต่อย่างใด

คงเป็นเพราะองค์หญิงฮุ่ยกั๋วคำนึงถึงประเด็นนี้ ด้วยความที่นางทรงรักพี่สาวของนางมาก เกรงว่าพี่สาวจะเกิดเรื่องร้ายแรง จึงกระทำการเมื่อครู่ลงไป

สายตาที่เหล่าขุนนางมองมาที่หยุนชางก็เริ่มมีความรู้สึกชื่นชมสรรเสริญ เมื่อเทียบกับหัวจิ้งที่ชอบพูดโกหกแล้ว หยุนชางผู้ที่คอยปกป้องดูแลพี่สาวก็ดูใจดีมีเมตตาขึ้นมาไม่น้อย

"ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ......" เสียงอันชัดถ้อยชัดคำดังขึ้น ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันมองไปยังเจ้าของเสียง ก็พบกับชายในชุดทหารเดินเขามาอย่างเร่งรีบ "ทูลฮ่องเต้ หม่อมฉันพบชายผู้หนึ่งได้รับบาดเจ็บอยู่ที่ภูเขาจำลองในอุทยานหลังวังพ่ะย่ะค่ะ ดูท่าทางแล้ว เหมือนจะเป็นบ่าวรับใช้ในจวนของใครสักคน อาการของเขาสาหัสมาก เมื่อครู่นี้เขาได้สติขึ้นมาชั่วครู่ ก็เอาแต่พูดว่าต้องการเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เขาบอกว่าต้องการเปิดเผยเรื่องคุณชายของเขาพ่ะย่ะค่ะ......"

เสียงรายงานที่สิ้นสุดลงไปนั้นเปรียบดังสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ หยุนชางมองเห็นหัวจิ้งหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที เวินชิงจู๋ที่คุกเข่าอยู่กับพื้นก็ถึงกับโก่งหลังขึ้นมาเล็กน้อย หยุนชางถูเครื่องประดับหยกที่อยู่บริเวณเอว แววตาแฝงไปด้วยความสะใจ ในที่สุด......

หัวจิ้งเอ๋ยหัวจิ้ง ได้ลองลิ้มรสชาติของผ้ายันต์สั่งตายแล้วเป็นเช่นไรล่ะ?

จักรพรรดิหนิงตรัสเสียงกร้าว "ไปนำตัวมา"

จากนั้นก็มีเหล่าทหารแบกร่างที่อาบเลือดของชายผู้หนึ่งเข้ามาด้านใน ชายผู้นั้นสวมชุดคนใช้สีเท่าอ่อน ใบหน้ามีสีออกเขียวคงเป็นเพราะพิษบาดแผล และยังมีเหงื่อไหลออกมาทั่วทั้งใบหน้า

เมื่อเหล่าทหารวางร่างของบ่าวรับใช้ผู้นั้นลง เขาพยายามใช้เรี่ยวแรงที่ยังคงเหลืออยู่ประคองร่างของตนเองให้คุกเข่า "ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะฮ่องเต้ หม่อมฉันเป็นบ่าวรับใช้ของคุณชายเวินชิงจู๋ หม่อมฉันมีเรื่องอยากจะขอกราบทูลฮ่องเต้ ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ เรื่องที่คุณชายของหม่อมฉันแทงองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางนั้นยังมีเบื้องหลังที่ยังไม่ถูกเปิดเผย ขอฮ่องเต้โปรดทรงพิจารณา......"