ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 214

หลังจากที่จิ้งอ๋องพูดเช่นนี้ ทั้งห้องก็เงียบลง ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ได้ยินเสียงหยุนชางหัวเราะออกมา แววตาของนางแฝงไปด้วยความขมขื่น เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ไม่ว่าจะในอดีตหรือในชาตินี้ ความรักไม่เคยเป็นของนาง

การแต่งงานที่ถูกบีบบังคับเช่นนี้จะมีความสุขได้อย่างไร? พวกเขาล้วนมีแผนการเป็นของตัวเอง แต่ผลสุดท้ายของแผนการนั้นก็มีแต่ต้องแต่งงานเท่านั้นจึงจะบรรลุเป้าหมายที่ทั้งคู่ต้องการ อย่างนี้ช่างเลวร้ายเสียจริง...

หยุนชางหัวเราะไปเรื่อยแล้วนางก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง นางเติบโตขึ้นแล้วในชาตินี้ อย่างน้อยนางก็รู้ว่าการแต่งงานของนางแลกมาด้วยผลประโยชน์ที่นางต้องการ

"แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีนัก แต่ก็คงไม่อาจคิดถึงอย่างอื่นได้อีก เจ้าคงรู้แล้วว่ามีกำลังทหารหนึ่งแสนนายที่ซ่อนอยู่ในแคว้นหนิง ข้าไม่รู้ว่ายังมีมากกว่านี้อีกหรือไม่... หากตอนนี้เสด็จพ่อไม่ไว้วางใจท่าน แคว้นอื่นจะได้โอกาส เมื่อถึงเวลานั้น ข้ากลัวว่าแคว้นหนิงจะล่มสลายในชั่วข้ามคืน ข้ารู้ว่าท่านมีความทะเยอทะยาน เพียงแต่อย่างน้อยแคว้นหนิงก็ต้องอยู่รอดปลอดภัยเสียก่อน ความทะเยอทะยานของท่านถึงจะดำรงอยู่ได้ ดังนั้น..."

"ดังนั้นหากเราแต่งงานกันในเวลานี้ นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด" จิ้งอ๋องเงยขึ้นมองหญิงสาวที่ดูสงบข้างหน้าเขา ในใจกลับมีความเจ็บปวดแทรกเข้ามา เขายังจำได้ว่าหลังจากที่นางรู้ว่าเขาได้ขอพระราชทานงานสมรสแล้ว นางไม่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง เป็นเขาที่หลอกล่อนางให้ตอบรับได้ แต่ตอนนี้นางกลับพูดถึงการแต่งงานกับเขาได้อย่างใจเย็น

ผู้หญิงคนนี้ เมื่อไหร่จะอยู่เพื่อตัวเองสักที?

หยุนชางตกตะลึงและได้ยินถึงกระแสความไม่พอใจเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา แต่นางกลับทำได้เพียงแต่หัวเราะอย่างฝืดเฝื่อน "ใช่แล้ว ได้ผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่ายแล้วทำไมจะไม่ทำเล่า?"

จิ้งอ๋องยืนขึ้นและเดินออกจากตำหนักไป ฉินยีมองหยุนชางอย่างกังวล นางคอยอยู่เคียงข้างหยุนชางมาหลายปีแล้ว ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางว่าองค์หญิงที่ดูเงียบขรึมผู้นี้แม้จะฉลาดหลักแหลมแต่ในใจก็มีความภาคภูมิใจในตนเองอย่างมาก การพูดเช่นนี้ออกมาย่อมไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ...

หลังผ่านไปประมาณสิบห้านาที นางได้ยินเสียงหัวเราะของหยุนชางดังแว่วมา เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ฉินยีมองไปก็เห็นคิ้วและดวงตาของหยุนชางเต็มไปด้วยความสุข เพียงแต่เสียงหัวเราะนั้นกลับทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกเศร้าลงอย่างไม่มีเหตุผล

"องค์หญิง…" ฉินยีเอ่ยขึ้นพร้อมแววอ้อนวอนในดวงตา

หยุนชางเงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับฉินยีที่มองมา มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อย "ฉินยี ข้ากำลังจะแต่งงานแล้ว... ทำไม..." ทำไมนางถึงไม่มีความสุข การแต่งงานครั้งนี้เป็นเหมือนข้อแลกเปลี่ยนเสียมากกว่า แต่ถึงแม้ว่านางจะได้สิ่งที่นางต้องการซึ่งก็คือหารเกลี้ยกล่อมให้จิ้งอ๋องรักษาแคว้นหนิงไว้ นอกจากนี้จิ้งอ๋องยังเป็นชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทุกคนในแคว้นหนิง นางควรจะมีความสุขที่ได้แต่งงานกับคนเช่นนี้? แต่ทำไมนางกลับไม่สามารถโน้มน้าวให้ตนเองมีความสุขได้

"เฉี่ยนอิน ให้หนิงเชียนไปที่ภูเขากิเลนหน่อย ไปดูว่ากำลังทหารที่ซ่อนอยู่ในเขากิเลนมาจากไหน" หยุนชางนวดหน้าผากและพูดเบาๆ

เมื่อเฉี่ยนอินเห็นหยุนชางที่ดูไม่สบายใจนักก็รีบทำตัวสงบลงและขาบรับอย่างจริงจัง

"องค์หญิง ฝ่าบาทรับสั่งให้เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงรีบเสด็จไปยังตำหนักฉินเจิ้งกับหม่อมฉันโดยเร็วเถอะพ่ะย่ะค่ะ" ขันที่ผู้หนึ่งเข้ามา หยุนชางจำได้ว่าเขาก็คนข้างกายของหัวหน้าขันทีเจิ้ง