ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 215

"แต่ว่าหลังจากกลับมาที่วังแล้วชางเอ๋อร์ก็เคยถูกลอบสังหารเช่นกัน เป็นครั้งนั้นที่ชางเอ๋อร์กลับมาแล้วไปที่วิหารแคว้นหนิงเพื่ออธิษฐานขอพรกับเสด็จพี่ มีคนหลายคนแอบซ่อนอยู่ในป่าทึบ ชางเอ๋อร์เกือบคิดว่าตนเองกำลังจะตายเสียแล้ว เป็นเสด็จอาที่มาช่วยชางเอ๋อร์ไว้ วันนั้นเป็นวันที่เสด็จอานำทัพเสด็จกลับมาพอดี" ดวงตาของหยุนชางมีประกายเปียกชื้นเล็กน้อย ไม่ว่าจักรพรรดิหนิงจะมองอย่างไรก็มองไม่เห็นถึงวี่แววน่าสงสัย

จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้วและหัวใจของเขาถูกบีบจนเจ็บปวด ลูกสาวของเขาซึ่งควรจะเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ที่สุดของแคว้นหนิงกลับต้องมีชีวิตเช่นนั้นตั้งแต่อายุได้เจ็ดแปดขวบ ไม่น่าแปลกเลยที่นางจึงดูเป็นผู้ใหญ่เช่นนั้น นางจัดการสิ่งต่างๆ ได้อย่างเรียบร้อยหมดจดและไม่เหมือนเด็กสาวที่เพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นมาเลยสักนิด คงเป็นเพราะนางถูกทำร้ายมามากจึงถูกบังคับให้นางเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ

"เจ้ากับจิ้งอ๋องรู้จักกันมานานแล้ว? ทำไมถึงไม่เคยได้ยินเจ้าเอ่ยเรื่องนี้เลย?" จักรพรรดิหนิงวางพู่กันแล้วเดินมาหาหยุนชาง เขา ย้ายเก้าอี้มานั่งลงหน้าหยุนชางแล้วถามขึ้นอย่างเนิบนาบ

รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้านาง "ตอนแรกหม่อมฉันไม่รู้ว่าเขาคือจิ้งอ๋องและเขาก็ไม่ได้พูดถึง นอกจากนั้นรถม้าที่ชางเอ๋อร์นั่งก็ดูธรรมดา คิดว่าเสด็จอาก็คงคิดว่าชางเอ๋อร์เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาๆ เท่านั้นเช่นกัน แม้ว่าชางเอ๋อร์จะได้เขาช่วยไว้แต่ก็รักษามารยาทไว้ เพียงถามชื่อแซ่ของเขาไว้เท่านั้น รอกลับมาที่วังแล้วค่อยส่งของบางอย่างไปให้เพื่อขอบคุณที่เขาช่วยชีวิต แต่เสด็จอาไม่ได้พูดอะไรก็จากไป ต่อมาได้พบเขาอีกครั้งในงานเลี้ยงฉลองแล้วจึงรู้ว่าเขาเป็นเสด็จอา เพียงแต่ในหลายปีมานั้นชางเอ๋อร์ถูกทำร้ายจนหวาดกลัว จึงคิดระแวงว่าเขารู้ตัวตนของชางเอ๋อร์จึงจงใจช่วยชางเอ๋อร์ไว้ สงสัยว่าเขามีแผนอื่นหรือไม่ ดังนั้นจึงตั้งใจว่าจะอยู่ห่างๆ เขาไว้"

จักรพรรดิหนิงเลิกคิ้วขึ้นและคิดพิจารณาข้อเท็จจริงในคำพูดหยุนชางอยู่ในใจ เขาส่งคนไปสืบที่วิหารแคว้นหนิงแล้ว นางถูกลอบสังหารหลายครั้งจริงๆ และก็รู้ว่ามีหญิงสาวมาแทนที่นาง เขาจึงได้เกิดความสงสัยในตัวนางขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่านางจะเล่าออกมาอย่างง่ายดาย

"แล้วทำไมพวกเจ้าจึงใกล้ชิดกันขึ้นมาได้ เมื่อครู่จิ้งอ๋องเพิ่งมาขอให้ข้าหาฤกษ์งามยามดีเพื่อแต่งงานกับเจ้า" จักรพรรดิหนิงก้มลงมองไปยังที่กระดาษบนโต๊ะซึ่งเขียนอักษร "สังหาร" ครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมความน่าสยดสยองที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในนั้น

หยุนชางเอนกายพิงเก้าอี้ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ จำได้ว่าตอนแรกนางกันตัวเองจากเขาไว้อย่างยิ่งแล้วยังให้หนิงเชียนไปสืบเรื่องของเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าต่อมาพวกเขาจะได้ร่วมมือกันอีกครั้ง เพียงเพราะต้องการโค่นล้มตระกูลหลี่...

"หากไม่ใช่เพราะเสด็จอา ชางเอ๋อร์เกรงว่าคงจะนั่งคุยกับเสด็จพ่อเช่นนี้ไม่ได้เสียแล้ว ชางเอ๋อร์มักคิดเสมอว่าช่วงเวลายามอยู่ที่วิหารแคว้นหนิงช่างเป็นเวลาที่น่าอกสั่นขวัญแขวน ต้องคอยระแวดระวังไปเสียทุกสิ่งว่าจะมีใครมาลอบสังหารหรือไม่ จนกระทั่งเข้ามาในวังจึงได้รู้ว่าสิ่งที่สามารถฆ่าคนได้ไม่ใช่มีดที่มองเห็นได้ แต่กลับเป็นมีดที่มองไม่เห็นต่างหาก บางทีสิ่งที่มองไม่เห็นต่างหากที่น่ากลัวที่สุด เสด็จพ่อจำได้ไหมว่าชางเอ๋อร์เคยส่งผ้าปักมาถวายเสด็จพ่อ? ของสิ่งนั้นเป็นฮองเฮาที่ให้ชางเอ๋อร์ถวาย ชางเอ๋อร์อยู่ที่วิหารแคว้นหนิงในหลายปีมานี้จะปักผ้าเป็นได้อย่างไร เพียงแต่ข้าไม่มีของขวัญอื่น กลัวว่าเสด็จพ่อจะไม่พอพระทัย ในใจจึงตื่นตระหนก ฮองเฮาบอกว่าจะให้เสด็จพี่ช่วยชางเอ๋อร์ปักแล้วให้ชางเอ๋อร์บอกว่าชางเอ๋อร์ปักเอง ตอนนั้นชางเอ๋อร์ไม่รู้ว่าฝีมือปักผ้าของเสด็จพี่นั้นเป็นฝีชั้นชั้นสูงที่มีเพียงไม่กี่คนและในแคว้นหนิงไม่มีใครเทียบได้ หากเป็นงานปักของเสด็จพี่ เหล่าฮูหยินหรือคุณหนูเหล่านั้นดูเพียงแวบเดียวก็ดูออกแล้ว"

หยุนชางน้ำตาคลอเล็กน้อยราวกับว่านางได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างใหญ่หลวง ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อย "วันนั้นหม่อมฉันค้นหาภาพวาดอันโด่งดังจากเจ้าอาวาสอู๋น่าและไปหาเสด็จพี่ บังเอิญได้พบเสด็จอาที่เข้าวังมา เมื่อเห็นท่าทางยินดีของชางเอ๋อร์เขาจึงได้เอ่ยปากถามเล็กน้อย ต่อมาเขากล่าวว่าในเมื่อจะถวายให้เสด็จพ่อ หากชางเอ๋อร์สามารถวาดภาพได้และวาดเองก็จะมีความจริงใจกว่าไปหาภาพมาเป็นอย่างมาก เมื่อชางเอ๋อร์คิดๆ ดูก็เห็นว่ามีเหตุผล ชางเอ๋อร์จึงได้ไปหาภาพที่ชางเอ๋อร์เคยวาดยามอยู่ที่วิหารแคว้นหนิงไปให้เสด็จพี่แทน ต่อมาที่งานเลี้ยงในวันนั้น เสด็จพี่ก็ได้สอนบทเรียนให้แก่ชางเอ๋อร์"

จักรพรรดิหนิงจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ ตอนนั้นเขาเพียงรู้สึกประหลาดเล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมัน ตอนนี้เมื่อได้ยินหยุนชางพูดออกมาแล้วยิ่งรู้สึกตกใจ คิดไม่ถึงเลยว่าฮองเฮาจะกล้าบังอาจเช่นนี้ นางคิดทำร้ายชางเอ๋อร์ภายใต้จมูกของเขา

จักรพรรดิหนิงถอนหายใจและมองหยุนชางด้วยความรู้สึกผิด "พ่อไม่รู้เลยว่ามีเรื่องเหล่านี้ด้วย หลายปีมานี้เจ้าลำบากยิ่งนัก"