ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 225

หยุนชางอกสั่นขวัญแขวน สองคนนั้นจับได้แล้วว่านางอยู่ที่นี่ หากพวกนั้นตามหานางจนเจอและรู้ว่านางเป็นใคร คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ อีกอย่าง เมื่อครู่นี้นางได้ฟังเรื่องสำคัญที่สองคนนั้นคุยกันแล้ว สองคนนั้นคงจะไม่ไว้ชีวิตนางเป็นแน่ หนึ่งต่อสอง วิทยายุทธสองคนนั้นก็คงจะไม่ธรรมดา เกรงว่านางคงมิอาจจะเอาชนะได้

หยุนชางโยนเข็มเงินจำนวนหนึ่งไปตามทิศทางลมเมื่อครู่นี้ นางไม่สนใจแล้วว่าเข็มเงินนั่นจะแทงไปถูกใครหรือไม่ จากนั้นนางก็รีบวิ่งหนี ป่าแห่งนี้เนื้อที่กว้างใหญ่ไพศาล ความร้อนชื้นก็ปกคลุมอย่างหนาแน่น พวกนั้นแม้จะมีกันถึง 2 คน แต่ก็ใช่ว่านางจะหมดโอกาสในการรอดชีวิต

เสียงฝีเท้าที่มาจากด้านหลังใกล้เข้ามามากยิ่งขึ้น หยุนชางกัดฟันแน่นิ่ง น่าเสียดายที่ตนไม่มีกำลังภายใน หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปล่ะก็ อีกไม่นาน สองคนนั้นก็คงจะตามนางทันแน่นอน

ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว อย่างมากก็แค่ต้องตาย คิดแล้วก็ฮึดสู้ หยุนชางวิ่งเร็วสุดกำลัง ขณะเดียวกันก็เอามือล้วงเข้าไปบริเวณเอว แล้วหยิบเอากระบอกจุดไฟที่จิ้งอ๋องมอบให้เมื่อวานขึ้นมา นางเป่าไฟที่ลุกโชนออกมาจากกระบอกจนเกิดเป็นประกายไฟร่วงหล่น นางคว้าเอาใบไม้แห้งบนพื้นขึ้นมา แล้วจุดไฟเผาใบไม้ จากนั้นก็โยนลงไปบนกองใบไม้แห้งที่ดาษดื่นอยู่บนพื้น

ไฟนั้นลุกลามออกไปอย่างรวดเร็ว หยุนชางจุดไฟเพิ่มอีกหลายจุด นางพยายามกระจายไฟให้แผ่วงกว้างให้ได้มากที่สุด กองไฟลุกโชนอย่างน่ากลัว ความร้อนจากกองไฟทำให้ใบหน้าของหยุนชางร้อนผ่าว ป่าแห่งนี้มีใบไม้แห้งเยอะกว่าสิ่งอื่นใด เมื่อจุดไฟขึ้นมา ไฟนั้นก็จะลุกลามแผ่รัศมีออกเป็นวงกว้างได้อย่างง่ายดาย

หยุนชางได้ยินเสียงคนเดินใกล้เข้ามาทุกที นางจึงวิ่งต่อ หากจำไม่ผิดล่ะก็ สระน้ำที่นางเคยเห็น ก็น่าจะต้องมุ่งหน้าไปทางนี้

"แย่จริง รีบส่งข่าวไปยังฐานทัพ ให้ส่งคนมาช่วยกันดับไฟเร็วเข้า ไพร่พลและยุทโธปกรณ์ก็อยู่บนเขานี้ทั้งหมด จะปล่อยให้ไฟลามต่อไปเช่นนี้ไม่ได้เป็นอันขาด" เสียงโวยวายดังมาจากทางด้านหลัง หยุนชางแสยะยิ้ม ดูเหมือนว่าตนเองจะโชคดีอย่างไม่คาดคิด ถ้าหากว่าการวางเพลิงจะสามารถทำลายสถานที่แห่งนี้ให้มอดไหม้กลายเป็นจุณได้ ก็คงจะดีไม่น้อย

"หนิงเย่ วิ่งตามต่อไป ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องนำตัวคนคนนั้นกลับมาให้ได้ จะจับเป็นหรือจับตายก็แล้วแต่" ความสะใจของหยุนชางแวะเวียนมาหาเพียงไม่นาน ก็มีมหันตภัยถาโถมเข้ามาเยือนเสียแล้ว หยุนชางกัดฟันวิ่งไปข้างหน้า พลางเอื้อมมือไปเขย่ากระดิ่งที่ห้อยไว้กับเอว

แล้วนางก็รีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง

หยุนชางสะกดลมหายใจที่เหนื่อยหอบเอาไว้ แล้วก้มไปมองหนิงเย่และเซี่ยโหจิ้งที่วิ่งผ่านใต้ต้นไม้ไป หยุนชางได้ยินเสียงฝีเท้าของคนทั้งสองเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ นางจึงกระโดดไปที่ต้นไม้ต้นข้างๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังอีกเส้นทางหนึ่ง

"ไม่สิ ไม่มีเสียงฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย แสดงว่าคนผู้นั้นกำลังซ่อนตัวอยู่แน่ๆ กลับไป แล้วจุดไฟมา ใช้ไฟส่องต้นไม้ทุกต้นอย่างละเอียด ข้าไม่เชื่อหรอกว่า มันจะหนีออกไปได้" เซี่ยโหจิ้งออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

หยุนชางรู้ดีว่า ตนนั้นไม่สามารถกระดุกกระดิกได้อีกแล้ว สองคนนั้นฝีมือร้ายกาจมาก หากตนลองขยับตัวแม้เพียงนิดเดียว คงจะถูกสองคนนั้นจับได้แน่ๆ

หยุนชางมองเห็นแสงไฟรำไรใกล้เข้ามา คงเป็นพวกทหารนำคบเพลิงออกมาตามล่าหานาง หยุนชางมองไปรอบๆ กองเพลิงที่ตนจุดไปเมื่อครูนั้นกำลังลุกโชนมอดไหม้ ในป่านี้เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง อีกไม่นานก็คงจะลุกลามใหญ่โตมากกว่านี้

หยุนชางถอนหายใจ หรือว่านางจะต้องมาจบชีวิตลงในเวลานี้เสียแล้ว?

แสงไฟรำไรจากคบเพลิงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หยุนชางเห็นเหล่าทหารพากันค้นหานางอย่างละเอียด พวกเขาส่องคบเพลิงไปใกล้ต้นไม้แทบจะทุกต้น แล้วยังเดินวนรอบต้นไม้เพื่อความแน่ใจอีกด้วย

คนพวกนั้นอยู่ห่างจากนางไม่ถึง 5 เมตรแล้ว หยุนชางรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง นางค่อยๆหยิบเข็มเงินออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยนไปที่สองคนนั้น

แต่พวกเขาเคยเผชิญหน้ากับเข็มเงินมาก่อนหน้านี้ จึงพอมีประสบการณ์ ในครานี้ หยุนชางเห็นเขาทั้งสองหลบหลีกจากเข็มเงินไปได้ก่อนที่เข็มเงินจะไปถึงตัวพวกเขา มิหนำซ้ำ พวกเขายังรีบหันมามองตามทิศทางที่มาของเข็มเงินแล้วปราดเข้ามาหาหยุนชาง