ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 226

จิ้งอ๋องเร่งกลับไปหาหยุนชาง "เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าสบายดีหรือไม่?"

หยุนชางพยักหน้าและไม่ได้กล่าวอะไร

รอบๆ ด้านมืดมิดไปหมด จิ้งอ๋องไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของหยุนชาง นานมากที่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของหยุนชาง จิ้งอ๋องจึงจับมือหยุนชางไว้ " เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?"

หยุนชางเริ่มมีแรงขึ้นแล้ว จึงได้กล่าวเบา ๆว่า "ไม่เป็นกระไรเพคะ เพียงแต่ว่าเมื่อสักครู่นั้นถูกไล่ตามมาเป็นเวลานาน แล้วมาเจอปัญหาเช่นนี้อีก จึงรู้สึกเหนื่อยเพคะ"

จิ้งอ๋องได้ยินเสียงของหยุนชางดูอ่อนลงเล็กน้อย และดูเหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรมาก เขาจึงโล่งใจเล็กน้อย หยุนชางไม่มีกำลังภายใน นางเหนื่อยก็พอเข้าใจได้

"พวกเรารีบไปกันเถอะ เมื่อสักครู่นั้นข้าจุดเพลิงไป ไม่นานก็คงมีคนมาดับเพลิง ข้าคิดหาวิธีจัดการกับพวกเขาได้แล้ว เราวางเพลิงแล้วเอาป่าผืนนี้ จากนั้นก็สั่งให้กองทัพใหญ่เฝ้ารออยู่ตีนภูเขา หากมีคนหนีลงจากภูเขาก็ฆ่าทิ้งทั้งหมด" หยุนชางระงับความเจ็บปวดบนไหล่ไว้ กัดฟันและกล่าวอีกครั้งว่า "เมื่อสักครู่นั้นหนิงเย่และเซี่ยโหจิ้งปรึกษากัน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเขาจะปล่อยให้ทหารที่อยู่ภูเขานี้ลักลอบเข้าไปในเมืองหลวง และในเมืองหลวงนั้นคงมีคนที่ถูกซื้อใจไปและมีมากกว่าหนึ่งคน การคุ้มกันของเมืองหลวงต้องแข็งแกร่งขึ้นแล้ว"

หลังจากกล่าวมามากเช่นนี้ หยุนชางรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นเจ็บปวดอย่างมาก แต่นางก็กลัวว่าคนรอบข้างจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ดังนั้นนางจึงกัดฟันทนไว้ นางไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้จิ้งอ๋อง

เมื่อนางเจ็บจนเหงื่อออกอย่างมากและเริ่มไม่ค่อยได้สติ เสียงของจิ้งอ๋องก็ดังมาจากข้างๆ "เอาล่ะ ตอนนี้เราไม่ต้องกลัวหมอกพิษนั้นแล้ว ข้าพบทางเดินที่เดินสะดวกอยู่หนึ่งเส้นทาง เราลงไปข้างล่างก่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ข้าจะทูลกับฝ่าบาท ให้เปลี่ยนกองทัพป้องกันเมืองเป็นคนที่ข้าไว้ใจ......"

หยุนชางส่งเสียง "อืม" เบาๆ และจิ้งอ๋องก็คว้ามือนางขึ้นมาอีกครั้ง แต่บังเอิญไปจับมือข้างที่หนิงเย่โจมตีไป หยุนชางเจ็บปวดจนเหงื่อออก และแทบจะเป็นลมไป

"ทำไมมือของเจ้าจึงเหงื่อออกเยอะเช่นนี้?" เสียงของจิ้งอ๋องดังขึ้น

หยุนชางกัดฟันและยิ้มเล็กน้อย "อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนนั้นน้อยครั้งที่หม่อมฉันจะได้ลงสนามจริง แต่คราวนี้ก็เป็นครั้งแรกที่ลงมือ จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย"

จิ้งอ๋องไม่ได้กล่าวอะไรอีก จากนั้นก็ดึงมือหยุนชางแล้วเดินไปทางด้านขวามือ

แต่ว่าเมื่อทั้งสองเดินไปยังที่ที่จิ้งอ๋องกล่าว จู่ๆในป่าทึบนั้นก็มีทหารอีกมากมายที่เฝ้าระวังอยู่โดยไม่มีเหตุผล

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว หากมีแค่ทหารพวกนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ตนจะฝ่าลงไป แต่จิ้งอ๋องกลัวว่าทหารพวกนี้จะเป็นแค่ตัวล่อ และหากตนเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรง ก็อาจมีคนหลายคนโจมตีเข้ามา

หยุนชางก็เข้าใจสิ่งนี้เช่นกัน แม้ว่าร่างกายของนางจะเจ็บปวดอย่างมาก แต่นางก็รู้ว่านางอาจจะไม่สามารถลงจากน้ำตกนั้นได้อีก แต่ก็เข้าใจอย่างดีว่า ตอนนี้เซี่ยโหจิ้งทราบแล้วว่าพวกเขาไม่กลัวหมอกพิษ และแน่นอนว่าเขาคงวางกับดักไว้มากมาย แต่น้ำตกก่อนหน้านั้นจะกลายเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด

"เรากลับกันเถอะ" หยุนชางกระซิบ "เป็นการดีหากส่งคนมารับที่น้ำตกนั้น พวกเราอย่าได้ทำให้คนพวกนั้นตื่นตัวเลย หากตัวตนของเราถูกเปิดเผย ข้าเกรงว่าแผนการของพวกเขาจะเปลี่ยนไปด้วย เมื่อถึงตอนนั้นหากเราคิดอยากจะจับพวกมันได้ก็คงยากขึ้นกว่าเดิม เหตุที่พวกเขากล้าปล่อยพวกเราไป ก็เพราะคิดว่าพวกเราเป็นแค่คนธรรมไม่เป็นภัยต่อพวกเขา"

จิ้งอ๋องตอบรับและดึงหยุนชางเดินกลับไปทางเดิม

หยุนชางส่งสัญญาณให้คนมารอรับ และคิดในใจว่าหวังว่าจิ้งอ๋องจะไม่รู้เรื่องที่นางบาดเจ็บ ด้วยนิสัยของเขาแล้วหากทราบเช่นนี้ เขาก็โทษตัวเองไปอีกนาน