ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 231

เดิมทีเนื่องจากการย้อนแสง หยุนชางจึงไม่เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกเป็นใคร เมื่อได้ยินคำเรียกดังกล่าว นางก็ลุกขึ้นและรีบไปต้อนรับด้วยความปิติเล็กน้อย

"วันนี้ห้องหอนี้รกมาก ลูกคิดว่าเสด็จแม่กลับไปที่วังแล้ว เมื่อเช้านี้ฮองเฮาก็ทรงอยู่ที่นี่ เลยมิได้พูดอะไรกับเสด็จแม่มากนัก" หยุนชางจับมือเสด็จแม่จิ่นแล้วพูด ด้วยรอยยิ้ม "ท้องของเสด็จแม่ใหญ่มากแล้ว ทรงเทอะทะไม่สบายมากใช่ไหมเพคะ น้องของลูกไม่ได้ดื้อกับเสด็จแม่ใช่ไหมเพคะ"

สนมจิ่นยิ้มเล็กน้อย และมองที่หยุนชางอย่างอ่อนโยน "แม่สบายดี เจ้าไม่ต้องวิตกกังวล แม่ได้เห็นชางเอ๋อร์ออกเรือน ก็มีความสุขในหัวใจ" หลังจากพูด นางก็ลูบท้องของนางอีกครั้ง "เขาก็มีความสุข"

หยุนชางยิ้ม ใช้มือสัมผัสท้องของสนมจิ่น ทันใดนั้นรู้สึกได้ว่าท้องของนาง มีการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ ดวงตาของหยุนชางมีความสุขและเขาเงยหน้าขึ้นมองสนมจิ่น "เสด็จแม่เขาเตะข้าด้วย"

สนมจิ่นหัวเราะและกล่าวว่า "ข้าบอกแล้ว เขาก็มีความสุขเช่นกัน" จากนั้นก็ดึงหยุนชางมานั่งลงข้างโต๊ะ มองดูหยุนชางแล้วกล่าวว่า "แม้ว่าเจ้าเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะ แต่จิ้งอ๋องก็ยี่สิบแปดแล้ว ยี่สิบแปดปี ถ้าแต่งงานเร็ว เกรงว่าลูกๆก็งคงโตรู้เรื่องกันหมดแล้ว ดูเจ้าสิ เป็นคนที่รักเด็ก เจ้าก็ควรรีบเตรียมตัวเป็นแม่คนได้แล้ว"

ทันทีที่หยุนชางได้ยินสนมจิ่นพูดถึงเรื่องนี้นางตกใจเล็กน้อย ดึงมือของนางกลับ หลับตาลงไม่ได้พูดอะไร ลูก...คือความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือนในใจของนาง เหิงเอ๋อร์ของนาง...ตั้งแต่เขาเกิดไม่เคยได้สุขสบายเลย และยังต้องตายอย่างเจ็บปวดเยี่ยงนั้น ถ้านางไม่ได้แก้แค้น มันจะยากที่จะวางมือสำหรับนาง

สนมจิ่นเพียงคิดว่านางเขินอาย นางจึงปรับเสียงอ่อนลงและกล่าวว่า "นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเผชิญ หลายสิ่งหลายอย่างของเรื่องหญิงสาว เสด็จแม่ไม่มีโอกาสสอนเจ้า ไม่ง่ายเลยที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เจ้าก็ออกเรือนแล้ว แต่ว่า ถึงแม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว แต่ก็เป็นลูกของแม่เสมอ ถ้ามีเรื่องอะไร แม่ยินดีรับฟังเสมอ"

หยุนช้างพยักหน้าและตอบเบาๆ "เสด็จแม่ไม่ต้องกังวล ชางเอ๋อร์เข้าใจดี"

ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก หยุนชางกังวลร่างกายของสนมจิ่นจะไม่ไหว ดังนั้นนางจึงเรียกร้องให้สนมจิ่นเสด็จกลับไปที่วังก่อน สนมจิ่นตอบรับ แล้วลุกขึ้นออกจากห้องหอ

เสียงจากด้านนอกนั้นดังมาก แม้อยู่ด้านหลังของห้องหอยังได้ยินอย่างเลือนราง เสียงเอะอะนั่นยังคงดังต่อไปจนใกล้จะมืด ถึงค่อยหยุดลงเล็กน้อย

หยุนชางกังวลเล็กน้อย แม้ว่าจิ้งอ๋องจะดื่มเก่ง แต่ว่าเขาก็ดื่มติดต่อกันหลายชั่วยามเยี่ยงนี้ เกรงว่าเขาจะทนไม่ไหว จึงให้คนไปต้มน้ำแกงสร่างเมา น้ำแกงสร่างเมาตั้งวางจนใกล้จะเย็นลงแล้ว ค่อยได้ยินเสียงคนลางๆจากด้านนอก

"เร็ว เร็ว เร็ว เราต้องการพบเจ้าสาว" เสียงที่ดังที่สุดคือเสียงของหหวังจิ้นฮวน

หยุนชางเกี่ยวที่มุมปากเล็กน้อย หวังจิ้นฮวนคงจะไม่มีวันรู้ว่า การที่เขามาสนุกเช่นนี้ เขาจะต้องชดใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว เกรงว่าตอนที่หวังจิ้นฮวนแต่งงาน คงยากที่จะใจดีกับเขา

"ข้าน้อยได้ยินมาแล้วว่า ชายหนุ่มหน้าหยกที่เคยอยู่ในค่ายมาก่อนคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ท่านอ๋องทำให้พวกข้าตกใจหมด เห็นท่านฃกินและอาศัยอยู่กับชายหน้าหยก ยังคิดว่านายท่านของเราเป็นชายรักชายเสียอีก ทำให้เป็นห่วงมาเสียนาน!" เสียงหยาบดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่สนุกสนาน

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ท่านเมาแล้ว ห้องหออยู่ทางนี้นะ ทำไมท่านถึงวิ่งไปที่นั่นล่ะ ปกติแล้วองค์หญิงทั่วๆไปจะเจ้าอารมณ์มากไม่ใช่หรือ และเราเคยพบองค์หญิงมาก่อนแล้ว วิชาก็ไม่ใช่ย่อยนะ ถ้าให้พระชายาเห็นเข้า วันนี้ท่านอาจจะไม่ได้นอนบนเตียงแล้วก็ได้"

"กลัวอะไร ท่านอ๋องของข้าจะไม่สามารถปราบผู้หญิงตัวน้อยได้เชียวหรือ"

หยุนชางก้มศีรษะลง ใบหน้าของนางร้อนผ่าวมาก ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้ามาใกล้ หยุนชางรีบเดินไปที่กระจกดู โชคดีที่วันนี้ลงเครื่องสำอางได้หนาเล็กน้อย จนมองไม่ออก

ขณะที่นางกำลังคิด ประตูห้องหอก็ถูกผลักเปิด หยุนชางหันศีรษะไปที่ประตู ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินประชิดเข้ามาพร้อมกับจิ้งอ๋องที่สวมชุดสีแดง ดูเหมือนว่าจิ้งอ๋องจะเมามากจริงๆ ถึงแม้จะไม่มีคนคอยพยุง แต่ตาของเขาพร่ามัว เดินไม่มั่นคง เขามองไปที่หยุนชาง ยิ้มให้หยุนชาง หยุนชางค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก ได้เห็นรูปลักษณ์ที่หายากของเขา แต่ก็อดยิ้มไม่ได้

ผู้คนที่อยู่ด้านหลังจิ้งอ๋องตะลึงงัน และไม่รู้ว่าเป็นใครที่ตะโกนออกมาว่า "สวรรค์ พระชายาช่างงดงามเหลือเกิน ท่านอ๋องช่างมีบุญจริงๆ"

เสียงตะโกนทำให้ทุกคนได้สติกลับมา