ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 232

ขาของหยุนชางอ่อนลง นางเกือบจะล้มลงกับพื้น ทำไม ทั้งๆที่นางป้องกันมากขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

ฉินยีและเฉี่ยนอินรีบประคองหยุนชาง หยุนชางกัดฟันและยืนขึ้น "ฉินยีตามข้าเข้าวัง เฉี่ยนอินเจ้าอยู่ที่นี่ดูแลจิ้งอ๋อง ถ้าจิ้งอ๋องตื่นขึ้นมา เจ้าก็ทูลว่าเสด็จแม่เกิดเรื่องแล้ว ข้าเข้าวังแล้ว"

ทั้งสองพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และหยุนชางรีบออกจากห้องหอ แขกกลับกันเกือบหมดแล้ว ห้องโถงด้านหน้ามีสภาพยุ่งเหยิง คนใช้ต่างยุ่งกับการทำความสะอาด และหยุนชางรีบร้อนเข้าวัง จึงเงยหน้าขึ้นเหลือบมอง แต่มีความรู้สึกแปลกๆ แวบเข้ามาในใจ นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่มีเวลาที่จะสนใจ และรีบออกจากจวนอ๋อง

หยุนชางขี่ม้าเหงื่อโลหิตที่จิ้งอ๋องมอบให้เข้าวัง และรีบตรงไปที่พระราชวังชีอู๋ทันที

หัวหน้าเจิ้งที่เฝ้าอยู่นอกพระราชวังชีอู๋ เขาตกตะลึงเมื่อเห็นหยุนชาง ตาของเขาจับจ้องไปที่ชุดสีแดงของหยุนชาง และเขาพูดอย่างรวดเร็วว่า "พระชายาทำไมถึงเข้าวังล่ะพ่ะย่ะค่ะ?"

หยุนชางกังวลใจ ไม่ได้หยุดเดิน เพียงถามอย่างวิตกกังวล "เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่"

หัวหน้าเจิ้งส่ายหัว "หม่อมฉันไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางยิ่งตื่นตระหนก รีบเร่งเดินไปที่ตำหนักข้างที่สนมจิ่นอาศัยอยู่ ประตูของตำหนักข้างปิดแน่น จักรพรรดิหนิงและหยวนเจินฮองเฮาทั้งคู่นั่งข้างนอก ดวงตาของพวกเขาจ้องมองไปที่ประตูที่ปิดแน่นบานนั้น

หยุนชางกำลังจะพุ่งเข้าไปข้างใน แต่มีคนหยุดไว้ "องค์หญิง ท่านเข้าไปไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางกัดฟัน พยายามหยุดร่างกายที่สั่นเทา หายใจเข้าลึกๆ หันกลับมามองจักรพรรดิหนิง "เสด็จพ่อเพคะ เสด็จแม่เป็นอย่างไรบ้างเพคะ เกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่ดีๆอยู่ ทำไมถึง..."

จักรพรรดิหนิงนั่งบนเก้าอี้ พระเนตรแดงก่ำ และพระหัตถ์ที่จับแขนเก้าอี้ก็เผยให้เห็นเส้นเลือดนูนออกมา ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของหยุนชาง สายพระเนตรจับจ้องไปที่ประตู

"อ๊า..." จู่ๆ ก็มีเสียงร้องของความเจ็บปวดดังขึ้นจากข้างใน หยุนชางและจักรพรรดิหนิงขยับร่างของพวกเขาพร้อมกัน หยุนชาง รู้สึกว่าขาของนางอ่อนแรง ในหัวสับสนไปหมด มีแต่คำถามที่ว่า "ทำไม" "เพราะอะไร" "เป็นอย่างไรบ้าง"

ตอนนี้เด็กยังไม่แปดเดือน เกรงว่าแม้คลอดออกมาก็ยากที่จะรอดได้ ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกเพียงสองเดือน และอีกเพียงสองเดือนก็จะคลอดอย่างปลอดภัย

เมื่อหยุนชางนึกถึงจุดนี้ นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหิงเอ๋อร์ของนาง และหัวใจของนางก็ยิ่งปวดร้าว แทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้

"องค์หญิง เกรงว่าจะต้องรอพระสนมจิ่นอีกซักพัก ทรงประทับตรงนี้สักพักดีไหมเพคะ?" ฉินยีเห็นว่าหยุนชางดูผิดปกติเล็กน้อย รู้สึกเพียงว่านางยังเด็ก เป็นครั้งแรกที่เจอสถานการณ์เยี่ยงนี้นางคงจะตื่นตระหนกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หยุนชางเกือบจะกัดริมฝีปากของนางจนเลือดออก ถึงได้มีสติกลับมาอีกครั้ง เพียงรู้สึกว่ามีเหงื่อหยดจากหน้าผากของนางอยู่ตลอด

หยุนชางยืนตัวตรง ไม่ได้ นางไม่มีวันยอมให้เกิดอุบัติเหตุใดๆ ในภพนี้

หยุนชางสงบลงครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆเดินไปหาจักรพรรดิหนิงและนั่งลง จับมือจักรพรรดิหนิงและบังคับให้พระองค์มองดูที่นาง "เสด็จพ่อ เมื่อตอนที่อยู่ในวิหารแคว้นหนิง เพราะชางเอ๋อร์สุขภาพไม่ดี ดังนั้น ลูกจึงได้เรียนรู้ทักษะตำราแพทย์มาเล็กน้อย เสด็จพ่อ ให้ชางเอ๋อร์เข้าไปข้างในเถอะเพคะ"

จักรพรรดิหนิงจ้องมองหยุนชาง สักพักถึงเอ่ยออกมาว่า "เคยเรียนตำราแพทย์หรือ"

หยุนชางพยักหน้าเพียง กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ได้ยินเสียงของฮองเฮาดังมา "ชางเอ๋อร์เคยเรียนแพทย์มาด้วยหรือ แล้วทำไมตอนที่ไม่สบายถึงเรียกแต่หมอหลวงด้วยล่ะ? ชางเอ๋อร์คงไม่ได้พูดไปเองหรอกมั้ง? การคลอดลูกของผู้หญิงนั้นไม่ได้เป็นเรื่องง่ายทั่วๆไป เจ้าอย่าได้ไปสร้างปัญหา"