ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 233

หยุนชางรู้สึกเพียงว่าตนตัวเย็นไปทั้งตัว ตัวสั่นตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าหมอตำแยกำลังช่วยเหลือพระสนมจิ่นอย่างเป็นขั้นเป็นตอน หยุนชางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทำให้ร่างกายของนางนิ่งลง และเปิดประตูให้ฉินยีเข้ามาช่วย แต่ใช้สายตาจ้องหมอตำแยและนางกำนัลเหล่านั้นอย่างเย็นชา "พวกเจ้าจะให้ข้าส่งพวกเจ้าออกไป หรือออกไปด้วยตัวของพวกเจ้าเอง?"

นางกำนัลเหล่านั้นรีบวิ่งออกไป หยุนชางสูดหายใจเข้าลึกๆ และระงับ อารมณ์ในใจแล้วเดินออกไป ทวนคำพูดของหญิงชราเมื่อครู่นี้

สีพระพักตร์ของจักรพรรดิหนิงก็ซีดอย่างกะทันหัน "สารเลว!"

หยุนชางจุกอก น้ำตาไหลออกมา "ถ้าไม่ใช่ชางเอ๋อร์บังอาจขอเข้าไปด้านใน ถ้าไม่ใช่เพราะเสด็จอาพาหมอตำแยมาได้ทันเวลา เกรงว่า ชางเอ๋อร์จะไม่มีวาสนาได้เจอน้องในท้องเสด็จแม่อีกแล้ว เกรงว่า แม้แต่เสด็จแม่ก็จะไม่มีวันได้เจอแล้ว"

จิ้งอ๋องที่ก้มศีรษะไว้ในตอนแรก ได้ยินเสียงพูดที่สะอื้นของหยุนชางก็เงยหน้าขึ้น เห็นตาแดงก่ำของหยุนชางเต็มไปด้วยความกังวลและความเศร้าเข้ามาในดวงตาของเขา จิ้งอ๋องรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาถูกดึงโดยบางสิ่งบางอย่างและมันก็เจ็บปวดเล็กน้อย จึงเดินไปหาหยุนชาง เขาเอื้อมมือไปโอบกอดหยุนชาง และกระซิบว่า "ร่างกายเจ้ายังไม่ฟื้นตัวดี ไม่ต้องกังวล ให้ข้าจัดการเอง"

หลังจากได้ยินคำพูดนั้นหยุนชางสงบลง เอนกายลงในอกของจิ้งอ๋อง รู้สึกหายใจติดขัดเล็กน้อย หายใจไม่ออก นางจึงกัดริมฝีปากและพึมพำ "ใจเย็นๆ..." ในใจ

"ท่านพี่ ไม่รู้ว่าใครกันที่กล้าได้เยี่ยงนี้ ต้องการลอบสังหารรัชทายาท ต้องโทษไม่น้อยเลยทีเดียว หม่อมฉันอยากรู้ว่าใครกันที่กล้าขนาดนี้ เรื่องนี้สำคัญมาก หม่อมฉันขอให้มีคำสั่งสอบสวนเรื่องนี้ อย่างละเอียดถี่ถ้วน" จิ้งอ๋องพูดกับจักรพรรดิหนิง

จักรพรรดิหนิงจ้องมองไปที่ประตู หยุดชั่วขณะ แล้วพยักหน้า "ตกลง มอบให้เจ้าไปตรวจสอบ"

ฮองเฮาที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ หยุนชางเห็นพระพักตร์นางซีดเล็กน้อย หยุนชางยิ้มอย่างเย็นชา เรื่องนี้ฮองเฮาต้องมีส่วนรู้เห็นเป็นแน่ เพียงเพราะหมอตำแยเหล่านี้เป็นคนในวังทั้งหมด นอกจากฮองเฮาแล้วไม่มีใครสามารถจัดการเรื่องในวังได้

เกรงว่าเป็นเพราะพระสนมจิ่นไปพักฟื้นที่วังเฟิ่งไหล ฮองเฮาไม่เคยมีโอกาสเลย ในที่สุดนางก็รอพระสนมจิ่นกลับมาที่วัง แต่กลัวว่าหลังงานแต่งหยุนชางแล้วจะจากไปอีกครั้ง ดังนั้นนางจึงต้องรีบลงมือ นางกำลังเดิมพัน ด้วยว่านางสนมของฝ่าบาทกำลังให้กำเนิดบุตร คงไม่มีใครกล้าบุกเข้าไป เมื่อพระสนมจิ่นเสียชีวิต ทุกอย่างเป็นไปตามแผน และนางมีเวลาที่จะทำลายหลักฐาน

เมื่อคิดเช่นนี้ ดวงตาของหยุนชางเริ่มเย็นชาลง ฮองเฮา คราวนี้ตนจะไม่มีวันปล่อยนางไป

ทุกคนรอไปสักพัก ฉินยีก็เดินออกมาพร้อมถือกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ในมือ และโค้งคำนับให้ทุกคน "เมื่อครู่ หมอตำแยใช้เข็มสีทองเจาะเลือดเพื่อหยุดความเจ็บปวดของพระสนม ตอนนี้พระอาการของพระสนมดีขึ้นแล้ว อาจเพราะความเจ็บปวดในเมื่อครู่ พระสนมได้ผล็อยหลับไปเสียแล้ว หมอตำแยบอกว่า พระนางจะต้องเสวยยานานกว่าหนึ่งเดือนเพื่อบำรุงพระครรภ์ หมอตำแยได้สั่งยามาแล้ว หม่อมฉันขอไปที่สำนักหมอหลวงเพื่อรับยาก่อนเพคะ"

จักรพรรดิหนิงและหยุนชางถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของพวกเขาก็ผ่อนคลายลงได้เล็กน้อย

จักรพรรดิหนิงยืนขึ้น เสด็จเข้าไปในห้องโถง

หยุนชางหันศีรษะและมองดูฮองเฮาอย่างเย็นชา "ฮองเฮาทรงทราบหรือไม่ว่า สิ่งที่พระองค์ทำในวันนี้ มันจะส่งผลอย่างไรต่อท่าน ต่อหัวจิ้ง และจวนหลี่?"

ฮองเฮาทำพระทัยของนางให้มั่นคง ค่อยๆลืมพระเนตรขึ้นมองหยุนชาง ขมวดคิ้ว ใช้สายพระเนตรสงบเพื่อซ่อนความกลัวของนางในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ "องค์หญิงฮุ่ยกั๋ว... โอ้ ตอนนี้ควรเรียกว่าพระชายาจิ้งอ๋องแล้ว พระชายาจิ้งอ๋องกำลังพูดอะไรหรือ? ทำไมข้าฟังไม่เข้าใจสักคำ?"

หยุนชาง "ฮ่าฮ่า" หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "ฮองเฮา ตอนนี้ทรงไม่ทราบไม่เป็นไรเพคะ อีกไม่นานก็จะทราบเอง ฮองเฮาทรงทราบหรือไม่ว่า ใครคือพ่อเด็กในท้องขององค์หญิงหัวจิ้ง? นางตั้งครรภ์ได้อย่างไร? ฮองเฮาทรงทราบหรือไม่ว่า ทำไมพี่หญิงที่แสนดีของหม่อมฉันจึงอยู่ในคุกนานกว่าสองเดือน? แล้วทำไมนางจึงแท้ง หม่อมฉันได้ยินมาว่านางสนมที่เป็นหญิงงามมีอายุสิบกว่าปีของท่านเสนาบดีหลี่กำลังจะเข้าจวน? ได้ยินมาว่าหลี่ลั่ว นายน้อยที่เป็นที่โปรดปรานมากที่สุดในจวนหลี่ได้ตกหลุมรักหญิงในหอนางโลม?..."

ทุกประโยคที่หยุนชางพูดออกมา สีพระพักตร์ของฮองเฮาก็ดูแย่มากขึ้น อย่างไรก็ตามนางอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะคำพูดของหยุนชาง หยุนชางยิ้มอย่างเย็นชา และมองไปที่ฮองเฮาอย่างดุดัน "ทำไมเพคะ ฮองเฮาไม่สามารถทนได้แล้วหรือเพคะ กี่สิ่งที่ฮองเฮาได้ทรงทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีกี่ชีวิตที่ถูกทำลายในมือของฮองเฮา และจำนวนสินบนที่ฮองเฮาที่ช่วยท่านเสนาบดีหลีรับอย่างเงียบๆ พระองค์ว่า ถ้าเสด็จพ่อทรงทราบเรื่องทั้งหมด ผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรเพคะ?"

"หนิงหยุนชาง เจ้าอย่าได้มาใส่ร้ายป้ายสี!" ฮองเฮาชี้ไปที่หยุนชางอย่างโกรธจัดและอยากจะตะโกน แต่ก็กลัวว่าจักรพรรดิหนิงที่อยู่ข้างในจะได้ยิน ฉะนั้นนางจึงลดเสียงลง ทำให้คำพูดเดิมที่มีอำนาจอย่างมากต้องดูไร้ประโยชน์