ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 24

ฉินเมิ่งได้ยินเช่นนี้ เธอก็ร้องไห้ออกมาดัง "โห" " องค์หญิง องค์หญิงใจร้ายเกินไป องค์หญิงไม่พาบ่าวไปที่วิหารแคว้นหนิงด้วย บ่าวรอคอยองค์หญิงในพระราชวังนี้วันแล้ววันเล่า รอยคอยให้องค์หญิงกลับมาที่วัง แต่ใครจะไปรู้ว่าองค์หญิงไปคราวนี้นานถึงเจ็ดปี"

หยุนชางได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา เธอกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก็ไอขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ฉินยีรีบเข้าไปลูบหลังให้เธอ เพื่อช่วยให้หยุนชางหายใจได้ง่ายขึ้น เมื่อฉินเมิ่งได้ยินเช่นนี้เธอก็กล่าวด้วยความทุกข์ใจว่า "ตอนที่องค์หญิงออกจากวังไป ร่างกายยังแข็งแรงอยู่เลย ทำไมตอนนี้ร่างกายถึงอ่อนแอเช่นนี้เพคะ องค์หญิงวางใจได้เลยเพคะ กลับวังมาคราวนี้ บ่าวจะดูแลองค์หญิงให้ดี ให้ร่างหายขององค์หญิงกลับมาแข็งแรงเจ้าค่ะ"

หยุนชางไออยู่นานกว่าจะหยุดลง และเหงื่อก็เต็มหน้าผากเธอแล้ว ฉินยีรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้หยุนชาง หยุนชางจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและพูดว่า " เจ้าหนูโง่ตอนนี้ข้าก็สบายดีมิใช่หรือ? พาข้ากลับไปที่ตำหนักชิงซินเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว"

ฉินยีรีบมาช่วยพยุงหยุนชางลุกขึ้นจากเตียง หยุนชางเห็นหัวจิ้งที่อยู่ข้างนั้นส่งสายตาให้ฉินเมิ่ง ฉินเมิ่งเองก็รีบเข้ามาพยุงหยุนชาง และกล่าวว่า "องค์หญิงเพคะ บ่าวช่วยเจ้าค่ะ"

หัวจิ้งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและยิ้ม "น้องสาว พี่รู้ว่าวันนี้เจ้าจะกลับมา ก็เลยตั้งใจทำขนมดอกกุ้ยฮวามาให้น้องทาน เมื่อสักครู่นั้นเสด็จแม่เองก็ได้ชิมไปหนึ่งชิ้น ท่านว่าหวานมาก พี่จำได้ว่าน้องสาวชอบทาน น้องสาวก็เอากลับไปทานเถิด"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "ขอบคุณเสด็จพี่นะเพคะ" ฉินยีที่อยู่ด้านข้างก็รีบรับขนมนั้นมา แล้วยื่นนางกำนัลที่ตามฉินเมิ่งมา จากนั้นจึงได้พยุงหยุนชางเดินออกไป

จักรพรรดิหนิงส่งเสลี่ยงมารอที่ด้านนอกอยู่นานแล้ว หยุนชางจึงนั่งเสลี่ยงและตรงไปที่ตำหนักชิงซิน

ตำหนักชิงซินเป็นไปตามที่ฮองเฮากล่าวไว้จริง คนที่รับใช้ในนั้นยังคงเป็นคนชุดเดิม และการตกแต่งในพระตำหนักนั้นแทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย ฉินยีหยุงหยุนชางไว้แล้วเดินอยู่ด้านหน้าสุด ทันทีที่เธอเปิดม่านและเดินเข้าไปภายในตำหนัก เธอก็ได้ยินเสียง "เมี๊ยว" แล้วก็มีสิ่งที่มีขนเต็มตัวพุ่งเข้าหาหยุนชาง

"อ๊า ... " หยุนชางร้องด้วยความตกใจ จากนั้นก็กลอกตาและเป็นลมไป

"องค์หญิงเพคะ องค์หญิงเพคะ ... " จากนั้นทุกคนที่ตามหลังมาก็วุ่นวายขึ้นมา ฉินยีขมวดคิ้วและพูดอย่างรีบร้อยว่า " กรี๊ดอะไรกัน องค์หญิงสุขภาพไม่ดีต้องการความสงบ แมวป่านี้มาจากไหน เอามันออกไป ส่วนคนอื่นๆ กลับไปทำหน้าที่ตัวเองเสีย"

นางกำนัลเหล่านั้นต่างก็มองไปที่ฉินเมิ่ง เมื่อเห็นว่าฉินเมิ่งพยักหน้าพวกเขาจึงถอยลงไป แววตาของฉินยีนั้นเผยให้เห็นว่าเธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอขมวดคิ้วแล้วพยุงหยุนชางเดินตรงไปที่เตียง

หลังจากให้หยุนชางได้พักผ่อนแล้ว ฉินยีก็หยิบใบสั่งยาออกมาจากแขนเสื้อของตนและส่งให้ฉินเมิ่ง " นี่คือใบสั่งยาสำหรับองค์หญิง ทางองค์หญิงนั้นขาดคนดูแลไม่ได้ ดังนั้นจึงรบกวนเจ้าไปรับยาที่โรงหมอหลวงให้องค์หญิงหน่อยนะ คนอื่นๆ เดิมทีก็ไม่ได้สนิทสนมอยู่แล้ว ข้าเองก็ไม่เชื่อใจมากนัก ... "

ฉินเมิ่งได้ยินเช่นนี้ ก็รีบรับมาด้วยรอยยิ้ม " พี่ฉินยีโปรดวางใจได้เลยเจ้าค่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย" หลังจากพูดจบเธอก็คำนับหยุนชาง แล้วออกจากตำหนักไป

"ช่างมีอำนาจเสียจริง เจ็ดปีที่ไม่ได้เจอกัน เจ้าของตำหนักนี้กลายเป็นฉินเมิ่งไปแล้วสินะ " ฉินยีทำเสียงหึเบาๆ จากนั้นก็เดินไปข้างๆ เตียง

หยุนชางมองไปที่ฉินยีอย่างเฉยชา และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า " คนในตำหนักนี้คงจะถูกฮองเฮาซื้อใจไปแล้ว คราวนี้ เราต้องจัดการคนพวกนี้ออกไปทีละคนแล้ว เช่นนี้ข้าจึงจะมีโอกาสเอาหนิงเชียนพวกเขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ตัวข้าได้ จะได้สะดวกในการทำการต่างๆ" เธอกล่าวไปพร้อมยิ้มให้ฉินยี "แนบหูเข้ามา"