ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 243

ชางเจียชิงซูมิได้มาหลายวันแล้ว หัวจิ้งยิ้มเย็นๆ ออกมา หลังจากงานชมบุปผชาติ. แต่นั้นมาเขาก็มาที่ตำหนักนางน้อยลง เกรงว่าเขาจะคิดว่าข้ามิได้มีประโยชน์อันใดแล้ว ฉะนั้นจึงไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา

ถึงแม้จะมิได้รู้สึกชอบเจ้าคนป่าเถื่อนนั่น แต่หากจะหนีออกจากเมืองหลวงแห่งนี้ ก็ไม่พ้นที่จะต้องพึ่งพาเขา ที่จริงแล้วนางสามารถที่จะขอราชโองการไปยังเมืองซีผิงได้ ทว่าเมืองนั้นอยู่ห่างไกลอักทั้งยังแห้งแล้งเป็นอย่างมาก หากนางต้องการไปที่นั้นแล้วไม่นับว่าเป็นการหาเรื่องใส่ตัวหรอกหรือ อย่างน้อยหากไปที่แคว้นเย้หลางแล้ว ก็ยังได้เป็นพระชายา. แม้แคว้นเย้หลางจะไม่เฟื่องฟูเท่าแคว้นหนิง อย่างน้อยก็คงมิได้ลำบากเท่าใดนัก

"องค์หญิง ค่ำแล้วเพคะ เข้าตำหนักกันเถอะ " เสียงกระซิบของสาวใช้ดังมาจากด้านหลัง

หัวจิ้งขมวดคิ้วลงเล็กน้อย พลันสมองกลับนึกถึงแต่ใบหน้าอันงดงามขึ้นมา ในใจพลันเต้นรัว ในวันนั้นก่อนที่หย่าซีจะออกมา นางยังได้ให้เหรียญหยกของตัวเองไปด้วย ให้เขาเข้าออกวังองค์หญิงได้สะดวกสบาย จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้ามาหา หัวจิ้งคิดแล้วรู้สึกรำคาญเล็กน้อย หรือว่าเขาไม่เห็นหัวเปิ่นกงจู่แล้วหรือ

คิ้วขมวดกลับไปเป็นดังเดิม พลางโบกมือไล่สาวใช้ "นำอาภรณ์มาให้เปิ่นกงจู่เปลี่ยน. เปิ่นกงจู่จะออกไปข้างนอก"

สาวใช้ข้างกายพลันตกตะลึง ลอบมองออกไปยังนอกหน้าต่าง วันนี้แรมสิบหกค่ำ พระจันทร์ดวงกลมลอยอยู่บนท้องฟ้า แม้ตอนนี้จะดึกมากแล้วก็ตาม

"ยังไม่รีบไปนำเสื้อผ้าอาภรณ์มาให้เปิ่งกงจู่ผลัดเปลี่ยนอีก เจ้าเหม่ออะไรกัน" หัวจิ้งขมวดติ้วและขึ้นเสียงใส่

สายใช้ถึงกับรีบร้อนตอบรับ และนำอาภรณ์ชุดสีม่วงมาให้หัวจิ้งสวมใส่ ที่จริงหัวจิ้งนับว่าเป็นคนสวยมาก แม้จะมิได้ออกไปข้างนอก ก็จะต้องแต่งแต้มใบหน้าด้วยสีอ่อน ๆ อยู่เสมอ เมื่อมิมีอะไรจะต้องเตรียมตัวอีกแล้ว หัวจิ้งก้มมองดูตัวเองในกระจกชั่วครู่ พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและลุกขึ้นยืน "สั่งคนให้เตรียมรถม้า และเรียกองครักษ์คุ้มกันมาเพียงแค่สี่คน เจ้ามิต้องไป"

สายใช้พยักหน้ารับคำแล้วจึงโค้งกายถอยออกมา หัวจิ้งจึงลุกขึ้นยืนพลางยิ้มที่มุมปาก พึมพำเพีบงเบา ๆ ว่า "หย่าซี"เป็นชื่อที่งดงามและสง่างามป็นอย่างมาก

เพียงไม่ถึงครึ่งก้านธูป ก็มาถึงยังหน้าประตูร้านซุ่ยอวี้ เนื่องจากสถานที่ที่เธอมานั้นมิ ได้หรูหรามากนัก รถม้าของหัวจิ้งจึงเป็นเหมือนรถม้าของเศรษฐีที่ร่ำรวยธรรมดาเท่านั้น อีกทั้งยังไม่มีตราประทับของวังองค์หญิงอีกด้วย มีเพียงผ้าคลุมบดบังใบหน้าและเดินลงมาจากรถม้า

ในช่วงเวลานี้ คงจะเป็นเพียงเวลาของครอบครัวธรรมดาที่จะพบปะเจอหน้ากัน ทว่าสถานที่อย่างเช่นร้านซุ่ยอวี้เวลานี้ เพิ่งจะเริ้มต้นขึ้นเท่านั้น

หัวจิ้งพลางโบกมือเรียกให้องครักษ์รออยู่ข้างนอก ตนเองจึงเดินเข้าไปข้างในเพียงคนเดียว ร้านซุ่ยอวี้ดวงไฟสว่างไสว เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เมื่อหัวจิ้งเดินเข้ามาด้านในแล้ว จึงมีคนที่แต่งตัวเสมือนทาสชาย ใบหน้ายิ้มแย้มและจับมือหัวจิ้งพูดว่า "โอ้ว พี่สาวท่านนี้เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกหรือ? ,มิรู้ว่าท่านต้องการคุณชายท่านไหนมาปรนนิบัติรับใช้ท่านกัน?"

หัวจิ้งพลางเงยหน้าและลอบมองไปยังด้านใน ภายในห้องโถง มีเวทีหนึ่งแห่งด้านบนมีทาสชายกำลังบรรเลงเพลงพิณอยู่ บริเวณรอบ ๆ มีโต๊ะนั่งชายหญิงที่กำลังหัวเราะกัน

หัวจิ้งมาที่สถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรก.พลางเลิกคิ้วหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังดึงตนเองไว้ด้วยรอยยิ้ม พลางหยิบทองคำชิ้นเล็กออกมาจากเอวและแกว่งไปมาตรงหน้าชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มกำลังจะคว้านั้น หัวจิ้งจึงดึงกลับไป " พี่สาวต้องการจะพบคุณชายหย่าซี"

สายตาของชายหนุ่มที่กำลังจ้องท้องที่อยู่ตรงหน้านั้น เมื่อได้คำว่าหย่าซีเพียงแค่สองคำนั้น จึงเดินถอยกลับไป "เรื่องนี้ทาสไม่สามารถช่วยท่านได้ วันนี้หย่าซีร่างกายไม่ค่อยสบาย ไม่สามารถรับแขกได้"

ไม่สบาย ? หัวจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ "รบกวนคุณชายช่วยไปบอกหย่าซีได้หรือไม่ คืนนั้น นำเหรียญหยกจากตำหนกข้าไป จะไม่คืนมาหรือ?"

ชายหนุ่มมองหัวจิ้งด้วยความสงสัย กวาดสายตามองไปยังสื้อผ้าอาภรณ์ของหัวจิ้งล้วนแต่เป็นเสื้อผ้าชั้นดี เครื่องประดับบนร่างกายล้วนแต่เป็นเครื่องประดับของชนชั้นสูง การจับจ่ายล้วนแต่ใจกว้าง ล้วนแต่ราคาแพง สายตาเป็นประกายเล็กน้อยพร้อมยิ้มตอบว่า "ตกลง ทาสผู้นี้จะช่วยพี่สาวถามให้ พี่สาวช่วยรออยู่ตรงนนี้สักครู่"เมื่อพูดจบ จึงพาหัวจิ้งเดินมายังโต๊ะหัวมุมของห้องโถง พร้อมบอกว่า " นำสุราอาหาร มาเร็ว"