ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 244

หัวจิ้งพลันขมวดคิ้ว เหมือนว่าหย่าซีตั้งใจจะปกปิดอะไรบางอย่าง ในใจพลันรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย. ในเมืองหลวงแห่งนี้ยังมีคนที่มีอำนาจมากกว่านางอีกหรือ?

ในตอนที่กำลังซักถามเพิ่มเติมนั้น จึงนึกได้ว่าหย่าซีร่างกายไม่ค่อยสบาย ถึงแม้เสด็จพ่อจะตักเตือนางหลายครั้งแล้ว หากว่าโดนนังหยุนชางจับได้ แล้วเรื่องนี้ไปถึงหูท่านพ่อแล้วล่ะก็. ในฐานะเจ้าหญิงแห่งแคว้นนางมิควรจะมาเดินเล่นหอโคมแดงเช่นนี้

แม้ว่าในใจจจะเข้าใจถึงเหตุผลนี้ก็ตาม แต่ก็ไม่ค่อยเต็มใจนัก จึงยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าไม่ต้องกังวลว่ามันจะเป็นการรบกวนข้า ข้าแค่อยากจะถามไถ่เพียงเท่านั้น"

หย่าซีเงียบไปสักพัก พลันถอนหายใจออกมา "มิใช่ว่าทาสผู้นี้ไม่อยากจะบอกท่าน ทว่านางและองค์หญิงมีความเกี่ยวข้องกัน ทาสแค่กลัวว่ามันจะเป็นการสร้างความลำบากใจให้องค์หญิง"

"โอ้ว"หัวจิ้งเลิกคิ้วขึ้น เงียบไปสักพัก จึงพยักหน้าพูดว่า "หากเจ้าไม่ต้องการที่จะพูด ข้าก็จะไม่บังคับ"

หย่าซีเพียงยิ้มเล็กน้อย จึงนั่งลงข้างพิณ"ให้ทาสเล่นเพลงให้ฟังเถิด " เมื่อพูดจบมือจึงเริ่มบรรเลงขึ้น

หัวจิ้งตะลึงไปเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วขึ้น เพลงนี้ มิใช่ว่าเพลง หงส์วอนรัก หรือ?

หัวจิ้งมีความทรงจำที่ลึกซึ้งต่อเพลงนี้ มิใช่เพราะว่าเพลงนี้มีชื่อเสียง. ทว่าเป็นเพราะจิ้งอ๋องเคยเล่นเพลงนี้ให้กับหยุนชาง ตอนงานเลี้ยงในวัง ถึงแม้จะดูถูกเหยียดหยามอยู่บ้าง แต่ลึกๆ ในใจก็ยังมีความอิจฉาริษยาอยู่ ถูกชายหนุ่มที่ดีพร้อมชื่นชมถึงเพียงนั้น เป็นสิ่งที่สตรีทุกคนล้วนคาดหวังที่จะได้รับ

หัวจิ้งเงยหน้ามองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังบรรเลงเพลงพิณอยู่นั้น. ใบหน้าเช่นนี้พบได้ในวังหลังอย่างกราดเกลื่อน แต่ก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้อยู่ดี นางต้องการเจอคนแบบนี้เฉกเช่นดั่งเพลงนี้ หงส์วอนรัก จะไม่ให้หัวจิ้งรู้สึกมีความสุขได้อย่างไร

เมื่อเพลงจบลง หัวจิ้งเงยหน้าขึ้นมาตาลุกวาว "เพลงนี้ ไพเราะเป็นอย่างมาก หากแต่เปิ่งกงจู่มิเคยเข้าใจจังหวะมันเลย อีกทั้งยังไม่รู้ว่ามันเล่นยังไง ทว่าหย่าซีบรรเลงได้เป็นธรรมชาติอย่างมาก"

หย่าซีก้มหัวลงพร้อมรอยยิ้ม ขณะนั้นเสมือนว่าดอกไม้จะเบ่งบานเพราะรอยยิ้มนั้นแม้แต่หัวจิ้งยังอดไม่ได้ที่หัวใจจะเต้นรัว

ในขณะที่หัวจิ้งกำลังแอบตกใจนั้น หย่าซีพลันลุกขึ้นมาและเดินมาทางหัวจิ้ง หัวจิ้งที่ยืนอยู่แล้ว เมื่อเห็นหย่าซีเดินเข้ามา จึงอดไม่ได้ที่จะถอยหลังกลับไปพิงประตู

"องค์หญิงท่านจะหนีไปไหนหรือ?"หย่าซียิ้มออกมาอีกทั้งยังขมวดคิ้วเล็กน้อย

หัวจิ้งอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง "เปิ่งกงจู่ทำไมต้องหนี?"

ทว่าเสียงพลันหายไป ผ้าคลุมหน้าถูกดึงขึ้นและร่วงหล่นลงไปบนพื้น หัวจิ้งตกใจพลันเหลือบมองไปยังผ้าคลุมหน้าที่พื้น สติยังมิทันได้กลับมา พลันรู้สึกว่าริมฝีปากมีสิ่งของอุ่น ๆ กำลังเข้ามา


หัวจิ้งลืมตาขึ้นพลันเห็นใบหน้าของหย่าซีที่ขยายใหญ่ขึ้น ขณะที่หัวจิ้งยังกำลังได้สติ หย่าซีพลันยิ้มน้อย ๆ พลางกอดหัวจิ้งแล้วจึงพาเดินเข้าไปในห้อง บนประตูมีผ้าม่านไขมุกติดอยู่พลันถูกปลดลงมา

ครอบคลุมทิวทัศน์ด้วยห้องกลิ่นไอฤดูใบไม้ผลิ

จากนั้นเป็นต้นมา หัวจิ้งเริ่มที่จะหลงใหลในตัวหย่าซี เป็นอย่างมา เพียงไม่กี่วันมานี้ หากถึงพลบค่ำเมื่อใดและไม่เห็นชางเจี่ยชิงซูมาหา นางก็จะรีบร้อนใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ และมุ่งหน้าไปยังร้านซุ่ยอวี้ทันที

ในวันนั้นขณะตอนบ่าย วังขององค์หญิงพลันได้รับการต้อนรับจากแขกที่มาอย่างมิได้ตั้งใจ

ขณะที่หัวจิ้งกำลังงีบหลับอยู่ในห้องนั้น เมื่อได้ยินรายงาน จึงขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพลางบอกว่า "ให้คนพาเข้ามา"

แขกที่มานั้นคือหย่าซี ทว่าร่างกายกลับให้ความรู้สึกอึดอัดใจอะไรบางอย่าง หัวจิ้งพลันจ้องมองไปยังอาภรณ์ของหย่าซีสีขาวลายพระจันทร์ และใบหน้าที่ดูอึดอัดใจ พลันขมวดคิ้วเล็กน้อย โบกมือให้ข้ารับใช้ออกไป จึงเดินมายังตรงหน้าของหย่าซีพลางกุมมือด้วยใบหน้าสงสาร"เจ้าเป็นอะไรงั้นหรือ. ทำไมหน้าตาและดูหนักใจยิ่งนัก"

หย่าซีมิได้พูดเบา ๆ ดั่งเช่นเคย เขาเพียงคุกเข่าบนพื้นพร้อมกับพูดว่า"หย่าซีขอร้ององค์หญิง ช่วยเป็นเจ้านายของหย่าซีด้วยเถิด"

หัวจิ้งตกตะลึงไปสักพักและรู้สึกสับสนเล็กน้อย"เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ"

หย่าซีพลันน้ำตาล่วงมาสองสามหยด พร้อมสะอื้นพูดว่า"วันนี้เมื่อตอนสาย ร้านซุ่ยอวี้เกิดเพลิงไหม้ขึ้น เพลิงไฟรุนแรงเป็นอย่างมาก ร้านซุ่ยอวี้พลันถูกเผาไหม้จนเหลือแต่เถ่าถ่าน ผู้คนในร้านซุ่ยอวี้บางคน ล้วนแต่ถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิงนั่น พลันเหรียญหยกล้วนแต่มอดไหม้ รวมทั้งคนที่เคยริมชาให้องค์หญิงก็ไหม้ไปด้วย หากมิใช่เขาผลักทาสออกมา เกรงว่าองค์หญิงจะมิได้เห็นทาสผู้นี้แล้ว"

หัวจิ้งเงียบไปสักพัก พลันตกใจขึ้นมา"รุนแรงขนาดนั้นเชียวหรือ ? ไฟไหม้ได้อย่างไรกัน ? เจ้าได้รับบาดเจ็บมาหรือไม่ ? ข้าจะไปเรียกหมอมาดูเจ้าสักนิด"

หย่าซีพลันยื่นมืออกมา มือนั้นถูกไหม้ไปมาก แม้จะมิได้เกิดแผลไหม้ ทว่าแผลเป็นสีแดง บริเวณที่เป็นหนักมีผิวหนังลอกออกมา หัวจิ้งรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก จึงรีบคว้ามือเขาเอาไว้ "ข้าจะให้คนไปเรียกหมอมาดูอาการเจ้า"