ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 253

หยุนชางเอื้อมมือไปเชยคางของฉินเมิ่งขึ้น รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยุนชาง "ทำไมข้าถึงได้รู้สึกว่าคำพูดของเมิ่งเจี๋ยยวี๋ดูไม่น่าเชื่อถือนัก แรกเริ่มเดิมทีเมิ่งเจี๋ยยวี๋ก็เป็นคนของฮองเฮา ภายหลังเป็นเพราะฮองเฮาทอดทิ้งเจ้า เจ้าจึงได้มาขอร้องให้ข้าช่วยเจ้า ตั้งแต่นั้นมาเจ้าก็บอกว่าเจ้าจะเชื่อฟังข้า แต่เมื่อเจ้าตั้งท้องเจ้ากลับไม่คิดจะบอกข้าแล้วยังร่วมมือกับฮองเฮาอีก หากว่าไม่ใช่ข้าพบเข้าแต่แรก ไม่แน่ว่าอาจถูกเจ้าแว้งกัดเอาเสียก็เป็นได้ เจ้าว่าคนที่โลเลง่ายแบบนี้ยังควรค่าแก่การไว้วางใจไหม?"

แววตื่นตระหนกฉายขึ้นในดวงตาของฉินเมิ่ง นางอ้าปากจะพูดแต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาพลางมองหยุนชางทั้งน้ำตา

"เจ้าต้องการให้ข้าช่วยเด็กในท้องของเจ้างั้นหรือ?" หยุนชางปล่อยมือจากคางของนางและพิงเก้าอี้โดยไม่มองฉินเมิ่งอีก

ฉินเมิ่งที่หมอบอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรงพยักหน้าและพูดด้วยเสียงแหบแห้ง "ข้าขอร้องให้พระชายาช่วยเด็กคนนี้ด้วย"

หยุนชางหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากเอวของนาง นางเทเม็ดยาสีดำออกมาให้ฉินเมิ่ง "นี่เป็นยาพิษ ทุกเดือนพิษจะกำเริบขึ้นมาครั้งหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นยาพิษ แต่หากกินยาแก้พิษได้ตรงเวลาก็ไม่มีปัญหา ไม่มีผลกระทบต่อเจ้าและทารกในครรภ์ของเจ้ามากนัก หากเจ้าเกิดคิดอะไรที่ไม่ควรคิด เจ้าก็ต้องรับผลที่ตามมาเอง หากเจ้าอยากจะช่วยลูกของเจ้าก็กินเสีย ถ้าเจ้าสงสัยข้า ก็ถือเสียว่าข้าไม่เคยมาที่นี่ก็แล้วกัน"

ฉินเมิ่งเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องมองของบนมือของหยุนชาง หลังจากเงียบไปนาน นางก็ยื่นมือออกมารับมันไปอย่างสั่นเทาและรีบกลืนมันลงไปอย่างรวดเร็ว

หยุนชางยิ้มบางๆ "ถูกต้อง ในช่วงที่ผ่านมานี้ข้ายังไม่ได้ให้เจ้าทำอะไร ตอนนี้ถึงเวลาพิสูจน์แล้วว่าเจ้าจงรักดีหรือไม่ เจ้าอยู่ข้างกายฮองเฮามานานหลายปีก็น่าจะมีคนของตนเองอยู่บ้าง..."

ฉินเมิ่งส่ายหัวพร้อมร่างกายที่สั่นเทิ้ม นางกำลังจะเอ่ยปากพูด แต่ก็กัดฟันไม่ยอมพูดออกมา หยุนชางยิ้มเย็น "ภารกิจของเจ้านั้นง่ายมาก นั่นก็คือทำให้ฮองเฮาเชื่อว่าองค์หญิงหัวจิ้งถูกข้าสังหารไปแล้ว"

ฉินเมิ่งเงยหน้าขึ้นมองหยุนชาง "องค์หญิงหัวจิ้ง?"

"ใช่ องค์หญิงหัวจิ้ง เหล่าชายหนุ่มรูปงามในจวนขององค์หญิงหัวจิ้งล้วนแต่เป็นคนที่ข้าให้แฝงตัวเข้าไปให้วางยาองค์หญิงหัวจิ้งนานแล้ว แต่พิษนั้นออกฤทธิ์ช้าและยังคงไม่เห็นผลชัดเจน เมื่อตอนนี้พิษได้สะสมมากขึ้นเรื่อยๆ และองค์หญิงหัวจิ้งยังถูกลักพาตัวไปโดยชางเจียชิงซู เกรงว่านางคงจะตายก่อนจะพ้นแคว้นหนิงไปเสียอีก" หยุนชางยิ้มบางๆ "เป็นหน้าที่ของเจ้าที่จะทำให้ฮองเฮาเชื่อเช่นนั้น"

ฉินเมิ่งก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร หยุนชางจึงยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "อย่ามัวแต่คิดเป็นอื่น เกรงว่าเจ้าคงไม่รู้ว่าคนในตำหนักของเจ้าล้วนเป็นคนของข้า เจ้าคิดว่าข้าโง่ขนาดนั้นเลยหรือ เพียงแค่เจ้ามาบอกว่าจะจงรักภักดีต่อข้า ข้าก็จะยอมเชื่อเจ้างั้นหรือ? ในเมื่อข้าสามารถกล้าผลักดันเจ้ามาจนถึงตำแหน่งนี้ได้ ข้าย่อมไม่กลัวว่าเจ้าจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาเช่นกัน"

ดวงตาของฉินเมิ่งที่มองหยุนชางเต็มไปด้วยความหวาดผวา เป็นไปได้อย่างไร? นางจำได้อย่างชัดเจนว่าองค์หญิงเพิ่งกลับมายังเมืองหลวงได้ไม่ถึงหนึ่งปี หนำซ้ำก่อนหน้านี้ร่างกายของนางก็ไม่ค่อยแข็งแรงนักทั้งยังป่วยบ่อยๆ แต่กลับแอบสับเปลี่ยนคนของนางเข้ามาแทนที่ในตำหนักจนหมด นางทำได้อย่างไร?

หยุนชางไม่สนใจว่าฉินเมิ่งกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้ นางเพียงแค่ชำเลืองมองฉินเมิ่ง จากนั้นก็เดินออกจากตำหนักไป ฉินเมิ่งได้ยินเสียงพร้อมเพรียงกันจากด้านนอก "ข้าน้อยขอคารวะนายหญิง"

เสียงนี้ดูราวกับเป็นบทเพลงกล่อมวิญญาณ ทำให้จิตใจของฉินเมิ่งซึ่งเดิมทีแสร้งทำเป็นอดทนพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ คนผู้นี้อายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น เพียงสิบห้าปีเท่านั้น...

หลังจากหยุนชางออกมาจากตำหนักของฉินเมิ่ง นางก็เรียกเหล่าสายลับออกจากวังด้วยอุโมงค์ลับไปพร้อมกัน