ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 260

เดินต่อมาได้สักพัก ก็ได้พบกับด้านนอกของชายป่าแห่งหนึ่ง แต่ว่าครานี้ ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าไปในป่า เหล่าสายลับก็ออกมาคุ้มกันหยุนชาง "พระชายา มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากในป่าแห่งนั้น มีคน มีคนจำนวนมากพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางตกใจ แต่ก็จะเข้าไปดูในป่า ทว่ากลับถูกสายลับขวางทางไว้ "โปรดระวังตัวไว้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ พระชายา"

หยุนชางร้อนใจมาก แต่นางก็ยังมีสติฉุกคิด นางรู้ว่า หากนางบุกเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วเซี่ยโหจิ้งกับหลี่จิ้งเหยียนอยู่ในนั้นจริงๆล่ะก็ พวกเขาคงไม่ปล่อยนางเอาไว้แน่

นางจะไม่ยอมให้พวกเขามีโอกาส จับตัวนางเป็นตัวประกันเพื่อใช้ข่มขู่เสด็จแม่หรือจิ้งอ๋องอีกแล้ว

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า "ให้ม้าอยู่ตรงนี้ แล้วพวกเราค่อยๆเดินเท้าเข้าไปในป่า ในป่ารกชัฏ พื้นดินสูงๆต่ำๆ สามารถอำพรางร่องรอยการเดินของพวกเราได้ง่าย"

พูดจบก็กระโดดลงจากหลังม้า แล้วมุ่งหน้าเดินเข้าสู่ผืนป่าตรงหน้า เหล่าสายลับคอยอารักขาติดตาม

นางอาศัยพงหญ้ากำบังกาย ค่อยๆเดินเข้าไปภายในป่า เสียงจากในป่าได้ยินชัดขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งเสียงสั่งฆ่า เสียงอาวุธสงครามปะทะกัน และมีเสียงคนล้มลงบนพื้น

หยุนชางถูกสายลับคนหนึ่งคว้าตัวมาหลบไว้ที่ต้นไม้ แล้วพากระโดดจากยอดไม้นี้ไปอีกยอดไม้หนึ่ง จึงไม่มีการทิ้งรอยเท้าไว้ในป่า

ด้านล่างนั้น หยุนชางมองเห็นกลุ่มคนสวมชุดเกราะมารวมกลุ่มกัน นางขมวดคิ้ว มีเค้าร่างคนคนหนึ่งที่นางค่อนข้างคุ้น หยุนชางพยายามนึก จนกระทั่งนึกออกว่าเค้าร่างนั้นก็คือมหาเสนาบดีหลี่นั่นเอง

มหาเสนาบดีหลี่อยู่ที่นี่ คนที่อยู่ข้างๆเขาก็น่าจะเป็นเซี่ยโหจิ้ง แล้วเสด็จพ่อจะประทับอยู่ที่นี่หรือเปล่านะ?

หยุนชางสั่งให้สายลับพาอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง มีเงาดำแฝงกายอยู่บริเวณโดยรอบหลี่จิ้งเหยียนและเซี่ยโหจิ้ง หยุนชางพยายามจ้องมอง เงาดำนั้น มีเครื่องแต่งกายเหมือนกับศพของทหารสายลับที่นางเพิ่งพบไปเมื่อไม่นาน ทหารสายลับอยู่กันที่นี่นี่เอง พวกเขามาเพื่อคอยคุ้มกันเสด็จพ่อและเสด็จแม่ใช่หรือไม่?

หยุนชางกระโดดไปด้านหน้า รอจนผ่านกลุ่มเงาดำแล้วจึงลงมาที่พื้น

"เจ้าเป็นใคร?" ทันทีที่เท้าของหยุนชางแตะพื้น พลันมีดาบจี้มาที่คอของนาง

"หยุดนะ ผู้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเจ้าคือองค์หญิงหยุนชาง พระชายาของจิ้งอ๋อง พวกเจ้าช่างบังอาจนัก" เสียงของสายลับด้านหลังหยุนชางตวาดสวนมา หยุนชางมองไปยังผู้ที่เอามีดจี้คอตน สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย "พวกท่านคือทหารสายลับประจำพระองค์ใช่หรือไม่? เสด็จพ่อเสด็จแม่ของข้าตอนนี้อยู่ที่ใด?"

ทหารสายลับผู้นั้นมองมาที่หยุนชางและสายลับด้านหลังด้วยแววตาระแวงสงสัย หยุนชางคลำไปที่เอว แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำป้ายประจำตัวหายไปได้อย่างไร ดาบที่จี้คอนางอยู่นั้นก็จี้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

สายลับด้านหลังของหยุนชางรีบนำป้ายประจำตัวของตนออกมา "พวกเราคือสายลับจวนอ๋อง ผู้ใต้บังคับบัญชาของจิ้งอ๋อง ได้รับมอบหมายให้มาคุ้มกันชายาจิ้งอ๋อง"

ทหารสายลับจึงเชื่อ เขาเก็บดาบ แล้วคารวะหยุนชาง "หม่อมฉันมิทราบว่าเป็นองค์หญิง จึงได้กระทำการบังอาจ ขอองค์หญิงโปรดทรงอภัย ตอนนี้ฮ่องเต้และจิ่นเฟยเหนียงเหนียงยังคงประทับอยู่ ณ ตำหนักนอกวังในเมืองเฟิ่งไหล มีพี่น้องของหม่อมฉันคอยอารักขาอยู่พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางเงียบไป แล้วจึงหันไปถามทหารสายลับคนที่พูดเมื่อครู่ "เสด็จพ่อและเสด็จแม่บอกว่าจะเดินทางกลับวังหลวงวันนี้ นี่ยังไม่ออกเดินทางกันอีกหรือ?"

ทหารสายลับผู้นั้นพยักหน้า "พ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้ทรงสงสัยว่ามหาเสนาบดีหลี่จะกระทำการเลวร้ายขึ้นที่ตำหนักนอกวัง จึงได้ทรงวางแผน โดยให้คนส่งสารไปทูลท่านอ๋องว่าวันนี้จะเสด็จกลับวัง เพื่อที่จะล่องูออกจากถ้ำพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางยืนอึ้ง สักพักจึงได้สติ นางคิดในใจว่า เสด็จพ่อทรงครองราชย์มานานหลายปีเช่นนี้ พระองค์ไม่มีทางสะเพร่าแน่นอน ที่แจ้งว่าจะเสด็จกลับวัง ที่แท้ก็เพื่อล่อลวงศัตรูและใช้เวลาระหว่างนี้ตระเตรียมแผนการอย่างรอบคอบ

แต่ว่า เมื่อนึกไปถึงจิ่งเหวินซีแล้ว หยุนชางก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาอีกครั้ง ตราบใดที่จิ่งเหวินซียังคงอยู่ที่ตำหนักนอกวังในเมืองเฟิ่งไหลแม้เพียงวันเดียว นางก็ไม่อาจวางใจได้เลย

"ท่านอ๋องกำลังคุมกองกำลังตามมา แต่ว่า มหาเสนาบดีหลี่ระมัดระวังตัวเก่ง เกรงว่าอีกไม่นานเขาจะเคลือบแคลงถึงการเคลื่อนไหวของฝ่ายเรา ดังนั้นขอให้พวกท่านพยายามถ่วงเวลามหาเสนาบดีหลี่เอาไว้ให้ได้มากที่สุด" หยุนชางกำชับพลางจูงม้า แล้วออกเดินทางไปยังเมืองตำหนักนอกวังเมืองเฟิ่งไหล

ไม่นานนัก นางก็เดินทางมาถึงเมืองเฟิ่งไหล ประตูเมืองเฟิ่งไหลปิดสนิท หยุนชางพยายามเคาะประตูอยู่นาน ทันใดนั้นนางก็ได้เห็นบนป้อมประตูมีนักแม่นธนูยืนเรียงรายกันเป็นแถวๆ สายลับจึงรายงานว่าพวกเขาคือใคร จากนั้นมีคน 2 คนเดินออกมาจากประตู เขาตรวจสอบจนแน่ใจ แล้วจึงให้หยุนชางเข้าไปด้านใน