ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 259

หยุนชางรู้สึกจุกในใจ สมองของนางคิดสิ่งใดไม่ออกแล้วในตอนนี้ นางเหม่อลอยจนเกือบจะพลาดท่าตกจากหลังม้า

จิ้งอ๋องเห็นดังนั้นก็ใจหายวาบ เขาควบม้ามาหาหยุนชางแล้วดุนาง "หนิงหยุนชาง!นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า?" อยู่บนหลังม้าแล้วแต่กลับใจลอย นางจะคิดหรือไม่ว่า หากนางตกลงมาจากหลังม้า แม้จะไม่ถึงตาย แต่ด้านหลังมีกองกำลังทหารม้าเป็นพันๆหมื่นๆนายกำลังตามมา หากทหารเหล่านั้นมิอาจหยุดม้าไว้ได้ทัน นางคงจะต้องถูกฝูงม้าเหยียบตายแน่ๆ

เมื่อได้ยินจิ้งอ๋องทำเสียงดุใส่ นางจึงได้สติคืนมา แต่นางยังคงรู้สึกว่าหัวใจของนางนั้นช่างรุ่มร้อนทรมานราวกับถูกไฟแผดเผา นางกัดฟัน แล้วจับบังเหียนเอาไว้แน่น "จิ่งเหวินซี หากเสด็จแม่และน้องชายของข้าเป็นอะไรไป เจ้าและทุกคนในตระกูลจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต"

นางตำหนิตัวเองที่เมื่อทราบข่าวว่าจิ่งเหวินซีเดินทางไปยังเมืองเฟิ่งไหลแล้ว นางกลับยังนิ่งนอนใจอยู่หลายวัน

จิ้งอ๋องเมื่อได้ยินหยุนชางเอ่ยคำพูดที่รู้สึกเคียดแค้นออกมาก็ครุ่นคิด จะเกิดอะไรขึ้นกับจิ่นเฟยหรือไม่นะ?

ในขณะที่เขากำลังใช้ความคิด ก็เหลือบไปเห็นหยุนชางตาแดงก่ำ นางหันมาพูดว่า "เสด็จแม่กำลังตกอยู่ในอันตราย หม่อมฉันขอล่วงหน้าไปก่อนนะเพคะ" พูดจบก็ฟาดแส้ลงไปบนตัวม้า ม้าของนางก็เร่งฝีเท้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว หากเซี่ยโหจิ้งและหลี่จิ้งเหยียนคอยดักทางรออยู่ด้านหน้า การปล่อยให้นางไปครานี้ ก็ไม่ต่างกับส่งนางไปตายเลย คิดดังนั้นแล้วก็ตะโกนออกมาสุดเสียง "กลับมาก่อน"

แต่ผู้ที่ควบม้าล่วงหน้าไปแล้วนั้นหาได้ยินเสียงตะโกนของเขาไม่ นางเป็นห่วงแค่เพียงแม่และน้องชายที่เพิ่งลืมตามาดูโลกได้ไม่นานเท่านั้น จิ้งอ๋องรู้สึกเหนื่อยใจ "หนิงหยุนชาง นี่เจ้าใช้ชีวิตมาจนเบื่อแล้วหรือไง หากข้าจับตัวเจ้าได้ล่ะก็ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปเลย" พูดจบก็บัญชาการเสียงกร้าว "สายลับมัวรออะไรกันอยู่? ยังไม่รีบไปตามพระชายาอีก หากเกิดอะไรขึ้นกับพระชายา พวกเจ้าเตรียมคอขาดกันได้เลย"

สายลมพัดผ่านไปตามเส้นทาง จิ้งอ๋องกำลังคิดว่า ขอเพียงมีกองกำลังอยู่ด้วย ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องพบเจอสิ่งใด มีกองกำลังคอยเป็นกำลังเสริมย่อมปลอดภัยกว่าแน่นอน

หยุนชางมุ่งหน้าเดินทางด้วยความบากบั่น ม้าของนางสูญเสียพลังไปมากจนเริ่มอ่อนล้า หยุนชางกัดฟันแล้วพูดกับตัวเองในใจว่า จากนี้ไปจะต้องตั้งใจฝึกฝนวิชาตัวเบาให้เชี่ยวชาญ

จักรพรรดิหนิงเสด็จกลับพระราชวังทั้งที ก็ต้องมีริ้วขบวนเสด็จที่ยิ่งใหญ่สมพระเกียรติ มีข้าราชบริพารตามเสด็จมากมาย หยุนชางคาดคะเนเวลา หากทรงออกเดินทางตั้งแต่เช้า เวลานี้ก็คงเสด็จมาได้ 1 ใน 5 ของระยะทางทั้งหมด แต่ว่าขบวนเสด็จเป็นรถม้า ย่อมใช้เวลานานเป็นธรรมดา นางหวังว่าจะสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้ทันท่วงที

นั่งบนหลังม้ามานาน หยุนชางเหงื่อออกท่วมตัว แสงแดดยามเที่ยงแรงจนแสบผิว แต่หยุนชางยังคงไม่ย่อท้อ นางเห็นตรงหน้ามีป่าเล็กๆ นางถอนหายใจแล้วควบม้าเข้าไปในป่า แต่เมื่อเข้ามาในป่าได้ไม่เท่าไร หยุนชางก็ถึงกับต้องกำบังเหียนเอาไว้แน่น นางตัวสั่นด้วยความตกใจ

เส้นทางด้านหน้า มีศพนอนเรียงรายอยู่เต็มไปหมด กองศพเหล่านั้นทอดยาวไปตามทาง เส้นทางนั้นแดงฉานไปด้วยคราบเลือด หยุนชางตกตะลึง นางก้าวลงจากหลังม้า เดินไปพลิกศพศพหนึ่งที่นอนคว่ำอยู่ ร่างของศพยังอุ่นอยู่ ชะรอยว่าเพิ่งเสียชีวิตมาได้ไม่นาน ศพนั้นสวมเสื้อเกราะทหาร แต่ไม่ใช่เสื้อเกราะทหารของแคว้นหนิง

เป็นคนของเซี่ยโหจิ้งหรือเปล่านะ? หยุนชางคาดเดา นางครุ่นคิดไปมา ถัดไปอีก 2 ก้าว ก็มีศพที่แต่งกายแตกต่างออกไป ศพนั้นสวมใส่ชุดสีน้ำเงินธรรมดา แต่เมื่อคลำดูแล้ว กลับพบกับวัตถุแข็งๆบริเวณอก เมื่อถอดเสื้อออกแล้วจึงพบว่าข้างในคือชุดเกราะซับใน หยุนชางแปลกใจมาก ทหารทั่วไปจะสวมชุดเกราะซับในได้อย่างไร นางคลำไปที่เอวของศพ ก็ได้พบกับป้ายประจำตัวแผ่นหนึ่ง บนป้ายสลักข้อความว่า "ลับ"

หยุนชางถึงกับหน้าถอดสีในทันที

จิ้งอ๋องเคยบอกว่า รอบๆตัวเสด็จพ่อจะมีคนคอยคุ้มกันอยู่ราวๆ 2 หมื่นคน หรือว่า นี่จะเป็นกองกำลังสายลับที่คอยอารักขาเสด็จพ่อ?

หากเป็นเช่นนั้น สายลับเหล่านี้คงจะเกิดการปะทะกับทหารของเซี่ยโหจิ้ง ณ ที่แห่งนี้ หยุนชางกวาดสายตามองไปยังกองศพตรงหน้า นางรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง แม้จะก้าวขาก็ยังลำบาก