ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 272

กลับมาที่เมืองหลวง ก็ต้นเดือนเก้าแล้ว อากาศค่อยๆเย็นลง และเสียงร้องของจักจั่นก็น้อยลงเช่นกัน หยุนชางถือพู่กันขีดเขียนบนกระดาษ และหลังจากนั้นเป็นเวลานาน นางก็หยุดเขียน ในกระดาษปรากฏชัดออกมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นแผนที่ของแคว้นเซี่ย

เมื่อเฉี่ยนอินยกน้ำชาเข้ามา นางเห็นแผนที่ที่หยุนฉางวาด ขมวดคิ้วและถามอย่างแผ่วเบาว่า "พระชายา เหตุใดท่านถึงเอาแต่วาดแผนที่แคว้นเซี่ยอยู่ตลอดเพคะ"

หยุนชางไม่พูดอะไร วางแผนที่ถือไว้ในมือ ยกถ้วยชาขึ้นมาเดินไปที่เบาะข้างๆ แล้วนั่งลงแววตาเผยความเศร้าเล็กน้อย "นับวันแล้วหนิงเฉี่ยนน่าจะถึงแคว้นหนิงแล้วสินะ"

เฉี่ยนอินเอียงศรีษะและคิด "ถ้าปกติแล้วควรถึงแล้วเพคะ แต่ตอนนี้ชายแดนไม่สงบ เกรงว่าจะใช้เวลาสักระยะ คงจะใช้เวลาอีกหลายวันอยู่เพคะ"

หยุนชางพยักหน้า

กลับมาเมืองหลวงก็หลายวันแล้ว บรรยากาศที่ตึงเครียดในเมืองหลวงเมื่อเดือนที่แล้วดูเหมือนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ดูเหมือนว่าทุกคนจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นไปหมดแล้ว ยกเว้นบางตระกูลที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย หยุนชางกระตุกริมฝีปาก อันที่จริง คนที่ไร้ความเมตตาที่สุดคือราษฎรเหล่านี้ แม้ว่าจะเปลี่ยนตัวฮ่องเต้องค์ใหม่ พวกเขาก็เพียงแค่ถอนหายใจ จากนั้นก็ใช้ชีวิตไปตามปกติ

หลังจากถอนหายใจอย่างแผ่วเบา หยุนชางก็ลืมตาขึ้นมองเฉี่ยนอิน "ช่วงนี้ ให้คนซื้อเมล็ดพืชไว้บ้าง เผื่อมีกรณีฉุกเฉิน"

เฉี่ยนอินพยักหน้า และได้ยินเสียงพ่อบ้านมาจากด้านนอก "พระชายาขอรับ พระชายาซุ่นชิ่งมาเยี่ยมขอรับ"

พระชายาซุ่นชิ่ง หยุนชางหยุดงานในมือ นางมาทำอะไร โดยจำได้ว่า หนิงเย่อยู่ในจวนของทานมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาซุ่นชิ่งรู้เรื่องนี้หรือไม่

หยุนชางวางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะ ยืนขึ้น "ไปกันเถอะ ข้าจะไปที่ห้องโถงด้านหน้าดูกันเถิด"

เมื่อเทียบกับครั้งสุดท้ายที่พบ พระชายาซุ่นชิ่งดูชรากว่ามาก มีผมหงอกเยอะขึ้น หยุนชางถอนหายใจ ในช่วงเวลานี้ จวนซุ่นชิ่งอ๋องก็เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ลูกสะใภ้คนหนึ่งสมรู้ร่วมคิดกับฮองเฮา และเกือบจะฆ่านาง ลูกสะใภ้อีกคนก็หายตัวไปยังไม่พบ นอกจากนี้ยังมีบุตรชายคนหนึ่งที่กลายเป็นอีกคนหนึ่ง ยังสมรู้ร่วมคิดกับแคว้นเซี่ย ทุกๆเรื่องเป็นเหมือนหมัดที่หนักหน่วงชกใส่ในหัวใจของนาง

หยุนชางลังเลที่จะก้าวขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า "ชางเอ๋อร์คารวะพระชายาซุ่นชิ่ง... " หลังจากทำความเคารพ นางก็เดินไปที่ที่นั่งหลัก และนั่งลงโดยสั่งสาวใช้ให้นำชาและขนมมา ยิ้มและพูดว่า "วันนี้พระชายาซุ่นชิ่งมาถึงที่จวน ต้องการรับสั่งอะไรหรือไม่เพคะ"

ดวงตาของพระชายาซุ่นชิ่งจ้องไปที่หยุนชาง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็เปิดปากของนางและพูดว่า "เดิมทีไม่อยากรบกวนพระชายา แต่ตอนนี้ จิ้งอ๋องไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง และข้าไม่มีทางเลือกอื่น ที่ข้ามาในวันนี้ เพราะเรื่องของลูกชายข้า..." หลังจากหยุดชั่วคราว นางก็ถอนหายใจ "จะว่าไปแล้ว เขาไม่ใช่ลูกชายของข้า"

หยุนชางฟัง ก็รู้ว่านางกำลังพูดถึงหนิงเย่

พระชายาซุ่นชิ่งยิ้มอย่างขมขื่น "ท้ายที่สุด ทั้งชีวิตของข้าได้ให้กำเนิดบุตรชายสี่คน หนิงเย่ที่อายุน้อยที่สุดเกิดมาพร้อมกับนิสัยดื้อรั้น เป็นคนที่ทำให้ข้าและท่านอ๋องกังวลใจมากที่สุด แม้ว่าในอดีตจะดูเกเร แต่ก็เริ่มรู้เรื่องขึ้นเยอะ ข้าและท่านอ๋องยังไม่ทันได้ชื่นใจ ก็ได้รู้ว่า ที่จริงแล้ว คนผู้นั้นไม่ใช่ลูกชายของเรา..." ริมฝีปากของพระชายาซุ่นชิ่งสั่นเล็กน้อย "หนิงเย่ของข้า ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียเขาไปแล้ว"

หยุนชางฟังอย่างเงียบๆ และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเงียบๆ สงสารยิ่งใจพ่อแม่แด่ลูกเอย

เมื่อพระชายาซุ่นชิ่งกล่าว นางก็หยุดอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็อ้าปากสั่น นัยน์ตาแดงก่ำ และเสียงของนางสั่นเล็กน้อย "ข้ามาขอให้พระชายาจิ้งอ๋อง ส่งจดหมายถึงจิ้งอ๋อง ถ้าในสนามรบเจอหนิง... ได้เจอคนๆนั้น... ถ้าจับเป็นได้ ก็พยายามจับเป็นด้วย ท่านอ๋องกับข้าแค่อยากจะถามเขาว่า ศพของหนิงเย่ของข้าอยู่ที่ไหน..."

หยุนชางมือของนางสั่นเล็กน้อย และใช้เวลานานในการตอบรับ "ได้เพคะ"

หลังจากที่พระชายาซุ่นชิ่งจากไป กงกงท่านหนึ่งในวังมาแจ้งว่า พระสนมจิ่นเรียกนางไปเข้าเฝ้าในวัง

หยุนชางแต่งตัวและเปลี่ยนเป็นชุดวังสีชมพู และเข้าวัง พระสนมจิ่นกำลังดูแม่นมกำลังให้นมกับเฉินซี นางเฝ้ามองด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

"เสด็จแม่" หยุนชางโค้งคำนับ และพระสนมจิ่นดึงนางให้นั่งลงข้างๆนาง

"ตั้งแต่กลับวังมานี้ ข้าไม่เห็นเจ้าเข้าวังเลย เจ้าทำอะไรที่จวนรึ?" แม่นมให้นมเฉินซีเสร็จแล้ว พระสนมจิ่นก็รับเฉินซีมาและอุ้มไว้ในอ้อมแขนของนาง ถามด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางส่ายหัว "ไม่ได้ทำอะไรเพคะ เพียงแค่อ่านหนังสือ"

พระสนมจิ่นเหลือบมองนางก่อนพูดว่า "วันนี้จิ้งอ๋องส่งข่าวมาแล้วว่า เขากำลังเข้าใกล้วูฉีแล้ว และพบกับการซุ่มโจมตีไม่ไกลจากวูฉี อย่างไรก็ตาม จิ้งอ๋องได้เตรียมการมาเป็นอย่างดี จึงไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากนัก"

มีคนของหยุนชางอยู่ข้างกายจิ้งอ๋อง หยุนชางได้ทราบข่าวแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ตกใจอะไรมากนัก พยักหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเห็นการท่าทางของหยุนชาง พระสนมจิ่นก็มอบเฉินซีให้กับแม่นม และขอให้นางอุ้มออกไป จากนั้นดึงมือหยุนชางแล้วกล่าวว่า "ข้าถามท่านตาของเจ้าด้วยตัวเอง ท่านบอกว่า หลายปีมานี้เจ้าได้เรียนรู้จากเขามาไม่น้อย ท่านตาของเจ้ามั่นใจในพรสวรรค์ของเจ้ามาก และพูดตรงๆ แม้จะมีข้าถึงสามคนเกรงว่าก็จะไม่สามารถเทียบเจ้าได้"