ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 275

เฉียนหยินเดินเข้ามา มองไปรอบๆ และกล่าวว่า "แม่ทัพฉีผู้นี้น่าสนใจจริงๆ ถ้าคนอื่นได้ยินว่า พระชายามา เกรงว่พวกเขาที่จะรีบเก็บของล้ำค่าในจวนอย่างรวดเร็ว กลัวพระชายาจะฟ้องร้องพวกเขา แต่แม่ทัพฉีคนนี้ดูเหมือนจะไม่กลัว ดูโต๊ะและของประดับตกแต่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งมีค่า"

หยุนชางโค้งงอริมฝีปากของนาง "เจ้ารู้ได้อย่างไร ว่าเขาไม่ได้เอาของที่มีค่าเก็บ เพียงแต่ว่าฉีหล่าง อยู่ที่นี่มานานจนไม่รู้ว่าอะไรควรเก็บและอะไรไม่ควรเก็บ เกรงว่า จะสับสนจึงเก็บของราคาแพงบางอย่าง ส่วนของที่ตั้งอยู่พวกนี้ สายตาของเขาเป็นเพียงของธรรมดา เขาเป็นผู้เอาชนะมาโดยตลอด และเขาก็ไม่เกรงกลัวที่จะทำให้ข้าขุ่นเคือง สิ่งนี้ทำให้เห็นว่า แม่ทัพฉีหล่าง ช่างสุขสบายมากจริงๆ"

เฉี่ยนอินทำเสียง "ชิชะ" ออกมา พูดอย่างเย็นชาว่า "ฉีหล่างผู้นี้ไม่เคารพพระชายา เขาเรียกของนางสนมมายกน้ำชา ซึ่งมันช่างไม่มีพระชายาในสายตาจริงๆ"

หยุนชางยกมุมปากของนาง ไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปสักพัก จึงกล่าวว่า "เดินทางมาเกือบสิบวัน ข้าเหนื่อยมาก จะพักสักครู่ หลังหนึ่งชั่วยามแล้วปลุกข้าด้วย"

เฉี่ยนอิพยักหน้า พยุงหยุนชางขึ้นนอนลง

เมื่อหยุนชางตื่นขึ้น เป็นเวลาที่พระอาทิตย์ตกแล้ว หลังจากตื่นขึ้น นางรู้สึกว่ามึนศีรษะเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงพาเฉี่ยนอินไปด้วย เมื่อนางออกมาจากสวนชมดอกเบญจมาศ นางเห็นทะเลสาบเล็กๆในระยะไกล มีศาลาอยู่ข้างทะเลสาบ หยุนชางเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในศาลา ดังนั้นนางจึงเดินไปที่ศาลาพร้อมกับเฉี่ยนอิน และนั่งลง

มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว และในตอนเย็นมีความเย็นเล็กน้อย และลมที่พัดมาจากทะเลสาบทำให้จิตใจของหยุนชางดีขึ้นมาก มีปลาคราฟที่สวยงามมากมายในทะเลสาบ หยุนชางนั่งบนม้านั่งยาวในศาลา พิงเสาและจ้องมองปลาในทะเลสาบ

"เฮ้ หญิงสาวนางนี้เป็นใคร แล้วอยู่ในจวนของข้าได้อย่างไร มองดูแผ่นหลังนาง ควรจะเป็นคนสวย..." เสียงแหบพร่าดังขึ้น และหยุนชางก็ขดริมฝีปากของนาง แต่ไม่มีรอยยิ้มใดๆในตัว ไม่ต้องมองหันหลัง เพียงแค่ได้ยินเสียงนี้ก็รู้ว่าคนๆนี้ต้องเป็นบุตรชายคนที่สามของจวน

"บังอาจ!" เฉี่ยนอินตวาดใส่

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะโค้งมุมปาก คิดว่าเฉี่ยนอินที่ปกติจะดูเหมือนขี้เล่นอยู่เสมอ แต่ไม่คิดว่าเวลาจริงจังขึ้นมาก็เอาเรื่องอยู่

เมื่อฉียวี่จือได้ยิน เฉี่ยนอินตะโกนเช่นนี้ อารมณ์ของเขาก็ขึ้น "ฮ่าฮ่า ข้าบังอาจหรือ ทำไมเจ้าไม่ดูบ้างล่ะว่าที่นี่คือจวนของใคร?"

หยุนชางหันศีรษะ ตาของนางไม่มีกระแสมองไปที่ฉียวี่จือ ก่อนหน้านี้เคยเห็นแต่ลักษณะทั่วไปในโรงเตี้ยมมาก่อน แต่ตอนนี้ได้มองใกล้ขึ้น รูปร่างหน้าตาถือว่าดูดี แต่ตาของเขาเหลาะแหละ และร่างกายของเขาดูเหมือนจะลอยได้ใจเล็กน้อย เป็นบุคลิกนิสัยบุตรของคนมีฐานะเสียจริง

ฉียวี่จืออ้าปาก ต้องการที่จะพูดอะไร แต่ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าที่ไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปของหยุนชาง ถึงกับตกตกตะลึง จ้องมองที่หยุนชางจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ดวงตาของหยุนชางมองเห็นฉียวี่จือตั้งแต่หัวจรดเท้า และค่อยๆหันกลับ โดยไม่ออกเสียงใด

หลังจากนั้นไม่นานฉียวี่จือก็กลับมารู้สึกตัว และเสียงของเขาก็สั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น "หญิงงามท่านนี้…มีนามว่าอะไรหรือ"

หยุนชางไม่พูดอะไร ได้ยินฉียวี่จือรีบพูดอีกครั้ง "ข้ามีนามว่าฉียวี่จือ เป็นลูกชายคนที่สามของจวนฉี หญิงงามกำลังดูปลาน้อยอยู่รึ ในจวนฉีของข้ามีอะไรให้ดูมากมายเลย ถ้าหญิงงามไม่รังเกียจก็ให้ข้าพาไปดูกับหญิงงามดีหรือไม่ "

เสียงที่อ่อนโยนกับเสียงที่เผด็จการในเมื่อครู่เหมือนเป็นคนสองคน

หยุนชางคิดว่า บุคคลนี้แสร้งทำเป็นเก่งมาก

และได้ยินอีกว่า "ทำไมข้าไม่ได้ยินที่ท่านแม่พูดว่า วันนี้จะมีแขกที่เป็นหญิงงามมาที่จวน ถ้าข้ารู้เรื่องนี้ ข้าจะมารอที่จวนแต่เช้าแน่นอน"

หยุนชางเพิ่งตื่น ไม่ได้จะอารมณ์ดีเท่าไหร่นัก ไม่สามารถทนต่อคำพูดไม่หยุดของเขาได้ แล้วได้ยินเสียงฝีเท้า ดูเหมือนว่าฉียวี่จือกำลังเดินเข้ามาทางนี้

"นายหญิงกำลังดูปลาอยู่ ห้ามใครรบกวนได้" เสียงของเฉี่ยนอินดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะขัดขวางการเข้าใกล้ของฉี ยวี่จือ

หยุนชางหันไปมองและเห็นฉียวี่จือคว้ามือของเฉี่ยนอินด้วยท่าทางไม่พอใจ หยุนชางขมวดคิ้วและเอ่ยปาก "คุณชายสามฉี..."