ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 288

หยุนชางไม่ได้กังวลว่าพวกฉีหล่างจะไม่รู้ว่านางถูกหลิ่วหยินเฟิงนำตัวมา สายลับที่อยู่ข้างกายนางมาตลอดก่อนหน้านี้ก็คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวของนางดี เมื่อมาถึงที่นี่หยุนชางก็พบว่าแม้ที่นี่จะเป็นจวนเล็กๆ แต่รอบด้านก็มีค่ายกลโบราณวางไว้รอบ หยุนชางกลัวว่าหากสายลับตามนางมาจะกลับทำให้นางตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นนางจึงให้สายลับคอยอารักขาอยู่ห่างๆ

ตอนนี้นางเพียงต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น หากนางพลาด นางก็ไม่มั่นใจเช่นกันว่านางจะมีชีวิตรอดกลับไปได้

อย่างไรก็ตาม ฉีหล่างคงได้รับข่าวแล้วว่านางพบหลิ่วหยินเฟิงที่หุบเขาชิงเฟิงและควรจะฉุกใจคิดได้ว่าหลิ่วหยินเฟิงจะบุกเข้ามาจากหุบเขาชิงเฟิง

หยุนชางลูบขลุ่ยหยกเล็กๆ ในแขนเสื้อและรู้สึกเบาใจเล็กน้อย หากมีอะไรเกิดขึ้น อย่างไรก็มีเวลาที่จะเคลื่อนพลหนุน

เพียงแต่หยุนชางคิดไม่ถึงว่าเมื่อตื่นขึ้นจะเห็นพ่อบ้านหลิ่วเดินมาหาพร้อมกับชุดสีฟ้าอ่อนและท่าทีของเขาก็นอบน้อมมาก "คุณชายเซียวเดินทางมาทั้งวันเกรงว่าจะเหนื่อยแล้ว นายท่านกำชับให้ข้านำเสื้อผ้าชุดนี้มาให้และให้คุณชายเซียวมอบข้าวของที่นำติดตัวมาให้ข้าเก็บไว้"

หยุนชางหน้ากระตุก นางหันศีรษะไปมองเฉี่ยนอินและได้ยินพ่อบ้านหลิ่วพูดขึ้นอีกว่า "คุณชายเซียว เสื้อผ้าของข้ารับใช้ผู้นี้อีกครู่ข้าจะนำมาให้ ข้าได้ตระเตรียมน้ำไว้แล้ว เชิญคุณชายอาบน้ำเถิด"

หยุนชางพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านหลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ เฉี่ยนอินตามหยุนชางไปติดๆ แล้วเอ่ยว่า "ให้ข้าปรนนิบัติคุณชายก็พอแล้ว"

พ่อบ้านหลิ่วไม่ได้ขัดขวาง เขาเพียงวางเสื้อผ้าของหยุนชางไว้ข้างๆ แล้วค้อมตัวลงเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "ข้าหวังว่าคุณชายเซียวจะมอบเสื้อผ้าและของที่นำติดตัวมาให้ข้า คุณชายวางใจเถิดขอรับ ข้าจะเก็บรักษาอย่างดี"

หยุนชางถอนหายใจและกล่าวอย่างเรียบเฉย "ตอนนี้เมื่ออยู่ที่นี่แล้ว ยังจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้อีก เพียงได้แต่ต้องทำตามเท่านั้น"

พ่อบ้านหลิ่วจึงออกไปอย่างช้าๆ เฉี่ยนอินพูดอย่างโกรธเคือง "คุณชายเติบโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยได้รับการดูถูกเช่นนี้เลย คุณชายท่านนั้นจะเกินไปแล้ว คุณชาย พวกเราไปฟ้องทางการกันเถอะ"

หยุนชางรู้ว่านางกำลังพูดให้พ่อบ้านหลิ่วที่ยังออกไปไม่พ้นประตูฟัง "ไม่รู้ว่าคุณชายคนนั้นเป็นผู้ใดกัน เจ้าเสียมารยาทเช่นนี้ หากทำให้เขาขุ่นเคืองเข้าจะทำอย่างไร? ไม่เป็นไรหรอก ให้ก็ให้ไปเถอะ รักษาชีวิตไว้สำคัญกว่า แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะยอมปล่อยข้ากลับบ้าน ท่านแม่..."เมื่อพูดมาถึงตรงนี้นางก็ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

สิ่งที่หยุนชางคิดในใจก็คือจากชายแดนถึงสถานที่ที่จิ้งอ๋องอยู่นั้น เวลาที่เร็วที่สุดในการส่งข่าวก็คือไปกลับเจ็ดวัน หากหลิ่วหยินเฟิงคุมขังนางไว้นานเกินไปก็จะไปทำให้จิ้งอ๋องรู้ อย่างนี้ย่อมไม่ดีแน่

เมื่อนางคิดเช่นนี้ นางก็นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง ในใจรู้สึกขมขื่น แต่นางลืมไปว่าจิ้งอ๋องอยู่ในสนามรบ ในฐานะแม่ทัพใหญ่ เขาจะมาได้อย่างใจนึกได้อย่างไร

เช่นนั้นก็ดีแล้ว... หยุนชางถอนหายใจออกมาเงียบๆ เฉี่ยนอินช่วยนางอาบน้ำ ในขณะที่อาบน้ำ นางก็ทบทวนข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับหลิ่วหยินเฟิงอีกครั้งในใจ ก่อนหน้านี้นางยังพูดเล่นว่าจะใช้อุบายชายงามอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าตนเองจะมีโอกาสเช่นนี้จริงๆ

หลังจากที่หยุนชางอาบน้ำเสร็จแล้ว นางก็เปลี่ยนเป็นชุดที่พ่อบ้านหลิ่วเตรียมไว้ให้ เนื้อผ้านั้นเป็นของชั้นเยี่ยม ชุดเป็นสีฟ้าอ่อนทั้งชุด ชายผ้าปักด้วยดิ้นเงินเป็นลายเมฆ ยามเมื่อนางเดินมีประกายวิบวับ ดูสูงส่งสง่างาม