ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 303

แม้ว่าจิ้งอ๋องจะมีอยู่ราวกับพระเจ้าในหัวใจของชาวแคว้นหนิง แต่ก็ไม่มีอิทธิพลมากมายต่อฉีหล่าง ฉีหล่างได้ปกป้องเมืองคังหยางมาโดยตลอด เมื่ออยู่ในมุมๆหนึ่ง นี่คือโลกของเขา และแม้แต่คนในตระกูลของเขาก็ยังอำนาจบาตรใหญ่ ทั้งลูกชายของเขา ฉียวี่จือ จนกระทั่งฉีหวั่นจือในวันนี้ คนที่เคยชินกับการอยู่ที่สูง จู่ๆก็ถูกคนเหยียบย่ำลงมา เกรงว่าในใจของเขาคงจะโกรธเกลียดอย่างมาก

หยุนชางถอนหายใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะปราบฉีหล่าง

จิ้งอ๋องรู้ว่านางกังวลเรื่องอะไร จึงยิ้มแล้วพูดว่า "ในการจัดการกับคนเช่นนี้ ข้ามีประสบการณ์มากกว่าเจ้า และวิธีเดียวที่จะใช้ได้คือแรงมาแรงกลับ เขามักจะรู้สึกว่าตัวเขาเป็นยอดเยี่ยมมาก เจ้าจึงต้องโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเขา ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าเขาอีก ทำให้เขารู้ให้ชัดไปเลยว่า การถือตัวของเขา เป็นเพียงแค่ตั๊กแตนตัวเล็กๆสำหรับเรา มันง่ายมากที่จะบีบเขาให้ตาย ความกลัวในใจของเขา ก็จะรับฟังคำสั่งจากเจ้าเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เจ้าควรจะเตรียมตัวให้ดี อย่าปล่อยให้มีช่องว่างให้เขาเจาะ เพื่อที่เขาจะได้เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า วิธีการของเขา สำหรับเจ้าแล้ว มันไร้ประโยชน์"

หยุนชางก้มศีรษะลง นึกถึงคำพูดของจิ้งอ๋อง แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะเย่อหยิ่งและไร้มารยาทมาก หยุนชางต้องยอมรับว่า บางทีสิ่งที่จิ้งอ๋องกล่าวนั้นถูกต้อง

นางเคยมีทัศนคติแบบนั้นต่อหน้าฉีหล่างมาก่อน และนางต้องการให้ฉีหล่างรู้ว่า นางไม่ง่ายที่จะรับมืออย่างที่เขาคิด อย่างไรก็ตาม นางยังคงอ่อนโยนเกินไป หยุนชางหรี่ตาและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง เมื่อได้ยินสิ่งที่จิ้งอ๋องพูด นางก็มีเบาะแสบางอย่าง ในใจมีความสุขมาก เขายิ้มและยกนิ้วโป้งให้จิ้งอ๋อง "ท่านอ๋องช่างน่าทึ่งจริงๆ"

จิ้งอ๋องก็ยิ้มและมองที่นาง ยกมือขึ้นลูบหัวของนาง พลิกตัวนอนบนเตียง "นอนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว"

หยุนชางตกใจและในใจเริ่มตื่นเต้น นางไม่ลืมสถานการณ์ที่น่าอายตอนที่ตื่นขึ้นเมื่อคืนนี้ เหม่อไปชั่วขณะ แล้วหันกลับมามอง แต่เห็นจิ้งอ๋องจ้องนางนิ่งๆ ดูเหมือนกำลัง...ยั่วยุ?

มันเหมือนเป็นการยั่วยุจริงๆ หยุนชางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขม้นที่เขา ถอดรองเท้าแล้วพิงนอนบนเตียง จิ้งอ๋องพยุงร่างของเขาขึ้นอย่างกะทันหัน ใช้มือข้างหนึ่งหนุนเตียง ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้น และเคลื่อนร่างของเขาขึ้นไปบนตัวหยุนชาง

หยุนชางจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาอันกลมโต แต่เห็นเขาหัวเราะเบาๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในกระโจมก็มืดลง หัวใจของหยุนชางรัดกุม แต่นางสังเกตเห็นว่าเขาดูเหมือนจะเอนตัวไปนอนในที่ของตัวเองแล้ว

ในใจของนางเข้าใจทันที ดีเลย จิ้งอ๋องคนนี้กล้าแกล้งนาง คิดในใจ จะเอื้อมมือไปหยิกที่เอวของจิ้งอ๋องให้แรงๆ แต่ถูกจิ้งอ๋องคว้าไว้ ในความมืดมิด จิ้งอ๋องส่งเสียงแหบๆ ว่า "เจ้าอย่าได้ขยับ ถ้าเจ้าขยับอีก ข้าไม่รู้ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หยุนชางรีบดึงมือกลับ แต่นางกลับได้ยินเสียงหัวเราะที่มีความสุขจากด้านข้าง เสียงที่ทำให้หยุนชางหงุดหงิดใจ แต่นางก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรจิ้งอ๋องอีกครั้ง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ตอนตื่นขึ้น ก็ได้ยินเฉี่ยนอินที่พูดด้วยรอยยิ้มว่า "พระชายา เจ้าฉีหล่างนั่นได้พาหลานสาวป่าเถื่อนของเขามา กำลังคุกเข่าขอประทานอภัยอยู่นอกกระโจมเพคะ โดยขอให้ท่านอ๋องและพระชายายกโทษให้เขาที่สั่งสอนหลานสาวไม่ดีเพคะ"

หยุนชางเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆ นางจึงเหลือบมองเฉี่ยนอิน เฉี่ยนอินเข้าใจสิ่งที่หยุนชางต้องการถามและหัวเราะเบาๆ "ท่านอ๋องตื่นแต่เช้า เมื่อครู่ฉีหล่างได้ให้คนไปขอพบท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องบอกว่าในค่ายนี้พระชายาเป็นเจ้านาย และท่านไม่สนใจ จึงอ่านหนังสืออยู่ด้านนอก และมิได้ก้าวออกจากกระโจมเลยเพคะ"

สีหน้าของหยุนชางเปลี่ยนเล็กน้อย นิ่งเงียบไปสักครู่ จึงกล่าวว่า "เจ้าออกไปพูดกับฉีหล่าง ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าจะสั่งสอนอย่างไร ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า นางเป็นหญิงสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีแล้ว ไม่ใช่เด็กๆแล้ว จึงควรรับผิดชอบต่อคำพูดและการกระทำ การที่ไม่เคารพท่านอ๋องและพระชายามีโทษหนัก อย่างไรก็ตาม เป็นการกระทำผิดครั้งแรก จึงลงโทษนางให้คุกเข่าเดินไปรอบๆเมืองคังหยาง และระหว่างที่เดินนางต้องระบุความรู้สึกผิดของนาง โดยพูดว่า 'ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรยโสโอหัง' "

ดวงตาของเฉี่ยนอินดูตื่นเต้นเล็กน้อย พยักหน้าซ้ำๆ "เพคะ หม่อมฉันจะรีบไปจัดการเพคะ"

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนางก็หยุดเฉี่ยนอินและพูดว่า "หญิงคนนั้นมีอารมณ์รุนแรง เจ้าอย่าได้เสียเปรียบต่อหน้านาง ข้าจะให้สิทธิ์เจ้า ถ้านางโต้กลับ เจ้าก็ตบนางได้"