ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 308

เมื่อทุกคนมากันพร้อมแล้ว แสงแห่งรุ่งอรุณก็เริ่มมาเยือนท้องฟ้า จิ้งอ๋องเดินมายังลานประลอง เขาสวมชุดยาวสีดำ มีผ้าคลุมไหล่สีน้ำตาล เขาเดินตาหยีออกมา ท่าทางเหมือนยังนอนไม่เต็มอิ่ม เขาตรงดิ่งเข้ามาหาหยุนชาง แล้วใช้หลังมือสัมผัสไปที่ปลายจมูกของนาง พร้อมขมวดคิ้วแล้วพูดเบาๆ "เย็นเฉียบเลย"

เมื่อเฉี่ยนอินได้ฟัง นางรีบพูดว่า "หม่อมฉันจะไปนำเสื้อคลุมขนจิ้งจอกมาให้พระชายานะเพคะ"

จิ้งอ๋องพยักหน้า เขาจูงมือหยุนชางไปนั่ง แล้วอิงตัวไปหาหยุนชางจากนั้นก็หลับไป คนอื่นๆไม่เคยเห็นจิ้งอ๋องมีลักษณะเช่นนี้มาก่อน ลานประลองเงียบสงัดไปสักพัก ฉีหล่างยืนมองหยุนชางมาจากข้างๆแท่นกลางลานประลอง เขายิ้มอย่างเยือกเย็น นางก็แค่ผู้หญิงที่ดูฉลาดกว่าผู้หญิงธรรมดาทั่วไปก็เท่านั้น ยังคิดที่จะมากุมอำนาจในฐานทัพ แม้จะมีจิ้งอ๋องคอยหนุนหลังอยู่แล้วอย่างไร แม้ว่าจิ้งอ๋องจะมีวิทยายุทธโดดเด่นเกรียงไกร แต่จิ้งอ๋องคงไม่สามารถทำให้คนไร้วิทยายุทธเอาชนะตนเองได้โดยง่ายต่อหน้าธารกำนัลมากมายเช่นนี้เป็นแน่

ผู้คนมากันเต็มลานประลองแล้ว ฉีหล่างขึ้นไปยืนบนแท่น ประกาศเสียงกร้าว "ที่เชิญทุกท่านมาในวันนี้นั้น ก็เพราะข้าและใต้เท้ากำกับการจะทำการประลองยุทธ ผู้ชนะ จะได้ครอบครองอำนาจการดูแลฐานทัพ ส่วนผู้แพ้ จะไม่สามารถออกสิทธิ์ออกเสียงใดๆได้อีก ทุกท่านมากันพร้อมแล้ว ขอจงเป็นสักขีพยานให้กับข้าและใต้เท้ากำกับการด้วย"

ผู้คนในที่นั้นพากันวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่ หยุนชางได้ยินเสียงใครต่อใครคุยกัน ทุกๆเสียงต่างพากันสงสัย "ใต้เท้ากำกับการเป็นผู้ไร้วิทยายุทธมิใช่หรือ? แล้วนางจะชนะได้อย่างไร? นางคงจะต้องแพ้แน่นอนงั้นหรือ?"

ฉีหล่างมองไปยังหยุนชาง "ท่านใต้เท้ากำกับการ ขอเชิญท่านขึ้นมายังลานประลองขอรับ"

หยุนชางยิ้ม นางหันไปมองจิ้งอ๋อง นางรู้ดีว่าจิ้งอ๋องนั้นมิได้นอนหลับจริงๆ นางจึงยิ้มและพูดว่า "หากพระองค์อยากบรรทมก็เสด็จไปบรรทมที่กระโจมเถิดเพคะ หม่อมฉันประลองไม่นานก็จะกลับไปแล้ว เมื่อคืนหม่อมฉันได้นอนไปเพียงไม่กี่ชั่วยาม อีกประเดี๋ยวก็จะกลับไปนอนต่อเช่นกันเพคะ"

จิ้งอ๋องสูดลมหายใจเข้าปอด เขานั่งหลังตรงแล้วตอบหยุนชาง "ได้" จากนั้นจึงลุกขึ้น แล้วกลับไปที่กระโจม

ฉีหล่างยืนมองจิ้งอ๋องด้วยความสงสัย หยุนชางลุกขึ้นยืน นางมุ่งหน้าไปยังเวทีประลอง เมื่อมาถึงบนเวทีแล้ว นางยิ้มและโค้งคำนับ "ขอท่านแม่ทัพฉีโปรดออมมือให้กับข้าด้วย"

ฉีหล่างยิ้มอย่างเยือกเย็น เขากวาดสายตามองผู้ชมจำนวนมากแล้วยิ้มออกมา "การประลองในวันนี้ เมื่อสิ้นสุดเวลาจะยุติลงทันที"

พูดจบ เขาก็หันไปหยิบดาบเล่มใหญ่มาจากชั้นเก็บอาวุธ แล้วถือเดินไปตรงหน้าหยุนชาง "เชิญใต้เท้ากำกับการเลือกอาวุธ"

หยุนชางพยักหน้า นางหยิบมีดสั้นออกมาจากรองเท้า นางชักฝักมีดออกแล้วเอ่ยขึ้นว่า "พวกมีดทั่วไปเอย ดาบเอย ปืนเอย ข้าใช้ไม่เป็นหรอก มีเพียงอันนี้นี่แหละที่ข้าพอจะถนัดอยู่บ้าง"

ฉีหล่างจ้องมองหยุนชางด้วยความอยากรู้ว่านางต้องการสื่ออะไรกันแน่ ใครๆก็รู้ว่า เมื่อคนสองคนประลองกัน อาวุธที่ใช้จะยาวเกินไปหรือสั้นเกินไปไม่ได้ ที่ยาวเกินไปก็อย่างเช่นปืนกระบอกยาว เพราะจะเป็นอุปสรรคในการเคลื่อนไหว แต่นี่คือมีดสั้น หากไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญจริงๆ เกรงว่าคงจะนำอาวุธไปเฉียดกรายคู่ต่อสู้ไม่ได้ แล้วจะชนะได้อย่างไร?"

"ใต้เท้าแน่ใจหรือว่าจะใช้มีดสั้นเล่มนี้" ฉีหล่างถามนางอีกครั้ง

หยุนชางมองไปที่ชั้นเก็บอาวุธ แล้วมองมาที่มีดสั้นในมือตนเอง "มีข้อห้ามว่าห้ามใช้มีดสั้นงั้นหรือ? ข้าไม่เคยประลองฝีมือกับผู้ใดมาก่อน จึงไม่ค่อยแน่ใจ ใช้มีดสั้นไม่ได้งั้นหรือ?"

"ไม่ใช่ว่าใช้ไม่ได้ขอรับ……" ฉีหล่างมองหยุนชางอย่างเย้ยหยัน "หากว่าใต้เท้าพึงใจ ก็เชิญใช้อาวุธนี้ได้ขอรับ" เพราะเมื่อนางแพ้ ก็จะเป็นความพ่ายแพ้จากความปรารถนาของนางเอง ฉีหล่างคิด

"เช่นนั้น ใต้เท้า เรามาเริ่มกันเลยดีไหม?" ฉีหล่างแสยะยิ้ม เขาแยกขาทั้งสองข้าง แล้วย่อตัวลง ยืนอย่างมั่นคงอยู่ที่ตำแหน่งเดิม

หยุนชางมองมีดสั้นที่อยู่ในมือแล้วยิ้ม "ในเมื่อท่านแม่ทัพเกรงใจข้าเช่นนี้ เช่นนั้นข้า…...จะไม่ขอเกรงใจท่านเลยก็แล้วกัน……" เมื่อหยุนชางพูดจบ ก็ปรากฏเป็นเงาคนแวบผ่าน ผู้เข้าชมเห็นแต่เพียงเงาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วของหยุนชาง ไม่มีใครมองทันว่านางเริ่มจู่โจมอย่างไร จากนั้นพวกเขาก็เห็นหยุนชางไปยืนหยุดอยู่ตรงหน้าฉีหล่างเป็นที่เรียบร้อย

ฉีหล่างตกใจ รีบคว้าดาบมาป้องหน้าของตนไว้ เขาระวังตัวมากขึ้น หยุนชางดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคนไร้วิทยายุทธ หากนางไร้วิทยายุทธจริงๆ คงจะไม่สามารถบุกมาโจมตีในระยะประชิดได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

หยุนชางไม่มีกำลังภายใน นางรู้จักแต่วิธีต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อเห็นฉีหล่างนำดาบมาป้อง นางก็ปราดตัวไปอีกด้านหนึ่ง การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วนั้น ทำให้นางมาอยู่ที่ด้านหลังของฉีหล่าง มีดสั้นส่องแสงสะท้อนวาววับ มันปักลงไปที่เอวของฉีหล่างอย่างรวดเร็ว