ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 309

ผ่านไปสักพัก จิ้งอ๋องจึงรู้สึกตัว เขามองไปที่หยุนชาง "กลับมาแล้วหรือ?"

หยุนชางพยักหน้า นางลังเลอยู่สักพักก่อนจะบอกว่า "หม่อมฉันได้ยินฉีหล่างพูดว่า ฮวากั๋วกงได้มาปักหลักที่นอกเมืองจิ้งหยางแล้วจริงหรือเพคะ?"

จิ้งอ๋องเงียบไปสักพัก แล้วจึงค่อยๆพยักหน้า

หยุนชางอึ้ง นางยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มที่ "พระองค์กับเขา…..."

จิ้งอ๋องวางหนังสือลง เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังด้านหลังของฉากกั้นลม หยุนชางยืนนิ่ง นางรู้สึกตกใจ เขายังใส่ใจนางอยู่ใช่ไหม

นานสองนาน กว่าจะได้เห็นจิ้งอ๋องเดินออกมาจากฉากกั้นลม เขาพูดด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง "ข้าคือจิ้งอ๋องแห่งแคว้นหนิง เท่านั้น"

หยุนชางได้ฟัง นางกำลังจะอ้าปากพูด แต่กลับพบว่าตนเองพูดไม่ออก "ไม่ พระองค์ยังเป็นสวามีของหม่อมฉันหนิงหยุนชางเพคะ"

ผู้ที่เดินออกมาจากฉากกั้นลมนั้น สักพักหนึ่งจึงพูดคุยด้วยดีขึ้น เสียงที่ฟังดูเหนื่อยล้าของเขาเอ่ยขึ้นมาว่า "ใช่ ข้ายังคงเป็นสวามีของเจ้า"

หยุนชางได้ฟังน้ำเสียงเช่นนั้นแล้ว นางรู้สึกไม่ค่อยดี จึงรีบเดินไปด้านหลังฉากกั้นลม จิ้งอ๋องประทับอยู่บนตั่ง แววตาเหม่อลอย เขามองไปยังภาพดอกเหมยที่ปักอยู่บนฉากกั้นลม

หยุนชางกุมมือจิ้งอ๋องเอาไว้ นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "หม่อมฉันจะคอยอยู่เคียงข้างพระองค์นะเพคะ"

จิ้งอ๋องไม่พูด ส่วนหยุนชางกลับสังเกตได้ว่ามือของเขานั้นค่อยๆกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ หยุนชางเองก็กุมมือเขาให้กระชับยิ่งขึ้นเช่นเดียวกัน พลันจิ้งอ๋องก็ดึงมือออกจากมือของหยุนชาง แล้วจับไหล่ของหยุนชางดึงเข้ามาหาตัวเขา ให้หยุนชางได้อยู่ภายในอ้อมกอดของเขา หยุนชางนิ่งอึ้ง นางค่อยๆปล่อยมือที่เคยกุมไว้แน่น แล้วบรรจงสวมกอดจิ้งอ๋องด้วยความรัก

จิ้งอ๋องสังเกตท่าทางของหยุนชาง แล้วก็ยิ่งกอดนางให้แน่นยิ่งขึ้น ริมฝีปากของเขาประกบลงบนหน้าผากของนาง มีสัมผัสที่หนาวเย็นแทรกเข้ามาเล็กน้อย

หยุนชางตกตะลึง แล้วเอ่ยถามเสียงเบาๆ "ท่านอ๋อง หากทรงต้องการกอดหม่อมฉันต่อ ก็ถอดฉลองพระบาทแล้วขึ้นไปบนเตียงนะเพคะ หม่อมฉันรู้สึกง่วงเหลือเกิน อยากนอนสักหน่อยเพคะ"

เมื่อจิ้งอ๋องได้ฟัง ก็ค่อยๆปล่อยตัวหยุนชาง แล้วช่วยถอดเสื้อคลุมขนจิ้งจอกของนางออกแล้วกองลงบนพื้น พร้อมทั้งถอดชุดด้านนอกของหยุนชาง หยุนชางสั่นสะท้าน นางรู้สึกว่านิ้วของนางกำลังเย็นเฉียบ เมื่อจิ้งอ๋องถอดชุดด้านนอกของนางออกแล้ว ก็หาได้ทำอย่างอื่นต่อไม่ หยุนชางค่อยๆเงยหน้าไปมองจิ้งอ๋อง เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาเป็นปกติ จึงก้าวขึ้นบนเตียง ห่มผ้าห่มและล้มตัวลงนอน

ไม่นานนัก จิ้งอ๋องก็เอาตัวเข้ามาภายใต้ผ้าห่ม เขากอดหยุนชางเอาไว้แน่น จากนั้นก็ไม่มีการกระดุกกระดิก คงจะหลับไปเสียแล้ว

หยุนชางคิดอะไรบางอย่างอยู่เงียบๆ แล้วจึงหลับตานอน

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จิ้งอ๋องก็ไม่ได้อยู่ในกระโจมแล้ว หยุนชางเรียกเฉี่ยนอินเข้ามาถาม เฉี่ยนอินบอกแต่เพียงว่าจิ้งอ๋องเข้าไปในตัวเมืองคังหยาง เห็นบอกว่าจะไปรับคน แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากนี้

รับคน? หยุนชางครุ่นคิด นางไม่รู้เลยจริงๆว่าใครกันนะที่จะต้องให้จิ้งอ๋องไปรับด้วยตัวเอง นางให้เฉี่ยนอินประคองนางลุกขึ้น แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้ เฉี่ยนอินทำผมให้หยุนชาง ในขณะที่หยุนชางกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่าง

สิ่งที่นางกำลังคิดก็คือเรื่องจิ้งอ๋องกับฮวากั๋วกง ในตอนนี้ ที่มาที่ไปของจิ้งอ๋องก็ได้รับทราบแล้ว แต่นางเพียงยังไม่แน่ใจ เขาเป็นบุตรของอดีตฮองเฮาแคว้นเซี่ย เป็นองค์ชายแห่งแคว้นเซี่ย หากจิ้งอ๋องยังคงอยู่แคว้นเซี่ยต่อไป ก็อาจจะได้เป็นถึงรัชทายาท แต่ว่าตอนนี้ เขากลับเป็นเพียง…...จิ้งอ๋อง

หยุนชางขมวดคิ้ว แต่ว่า แม้จะเป็นเพียงจิ้งอ๋อง แต่ถ้าหากเขายินยอมที่จะกลับไปยังแคว้นเซี่ย มีท่านตาคือฮวากั๋วกง ท่านลุงก็เป็นทหารยศสูง ครอบครัวมีหน้ามีตา บวกกับความสามารถของจิ้งอ๋องแล้ว หากว่าเขาต้องการ ตำแหน่งรัชทายาทก็คงจะตกเป็นของเขาได้แน่นอน

เขาอยากเป็นรัชทายาทหรือเปล่า? อยากกลับแคว้นเซี่ยหรือไม่? ที่นั่นมีคนในตระกูลซึ่งเป็นสายเลือดเดียวกันกับเขา มีท่านตา ท่านลุง มีท่านพ่อ พี่ชายน้องชาย…..."