ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 313

หลังจากนั้นไม่นาน ฉีหล่างก็เก็บดาบกลับไปและหลับตาลง ราวกับว่าเขากำลังสงบอารมณ์ของตัวเอง หลังจากผ่านไปนาน เขาจึงคุกเข่าลงกับพื้นและประสานมือคารวะหยุนชาง "ข้าน้อยได้ทำการไม่เหมาะสมต่อใต้เท้า ทำให้ใต้เท้าตกใจ หวังว่าใต้เท้าจะยกโทษบาปให้กับข้าน้อย ข้าน้อยยอมที่จะถูกลงโทษขอรับ"

หยุนชางมองไปที่ฉีหล่างเป็นเวลานาน แล้วจึงเอื้อมมือไปช่วยพยุงฉีหล่างให้ยืนขึ้น " ข้าหวังว่า แม่ทัพฉีจะรู้สึกว่าตนผิดไปจากใจจริง ข้าเป็นเพียงแม่หญิง ไม่สามารถแย่งเอาผลงานสงครามนี้ไปได้ หากว่าเราได้รับชัยชนะจากสงครามครั้งนี้ แน่นอนว่าทุกคนคงจะมีความสุข แต่หากเราแพ้ศึกนี้ ข้าเกรงว่าเมื่อถึงตอนนั้นแม่ทัพฉีคงจะรู้สึกละอายใจต่อประชาชนอย่างแท้จริงๆ"

หลังจากพูดจบ หยุนชางก็ไม่พัวพันกับเรื่องนี้ต่อ นางจึงหันไปหาคนอื่นๆ และกล่าวว่า "ทุกคนมาดูนี่เถิด วันนี้ที่ข้าเชิญทุกท่านมานั่นก็เพราะอย่างหารือเรื่องบางเรื่องกับทุกท่าน"

ทุกคนรีบเดินไปที่โต๊ะ หยุนชางชี้ไปที่แม่น้ำจิ้งที่คดเคี้ยวอยู่บนแผนที่ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงเล็กน้อยว่า "ไม่กี่วันที่ผ่านมา สายลับที่ข้าส่งตัวออกไปนั้น พบว่าหลิ่วหยินเฟิง กุนซื่อคนปัจจุบันของแคว้นเซี่ยมักตรวจสอบรอบๆ แม่น้ำจิ้งนี้อยู่บ่อยครั้ง และทุกครั้งที่ไปที่นั่น จะมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากให้ใครรับรู้ แม่น้ำจิ้ง ไหลนี้จากทางตอนเหนือของเมืองคังหยางจนถึงขอบเมืองจิ้งหยาง ระหว่างทางนั้นจะผ่านบริเวณใกล้เคียงที่ทหารแคว้นเซี่ยตั้งกองกำลังไว้ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเมืองคังหยางขาดแคลนน้ำ และแม่น้ำจิ้งนี้แห้งแล้งมาเป็นเวลานาน มีเพียงแต่ช่วงฝนเยอะในฤดูร้อนเท่านั้นจึงจะมีน้ำในแม่น้ำสายนี้ อีกทั้งหากเดินทางจากที่ตั้งกองกำลังจองแคว้นเซี่ยขึ้นมา สองข้างทางของระยะทางช่วงแรกนั้นมีแต่เนินเขา และเนินเขานั้นสูงเป็นอย่างมาก ตอนนี้ก็เป็นช่วงฤดูหนาว บนภูเขานั้นโล่งมากไม่มีต้นไม้ ยากที่จะซ่อนตัว จึงยากต่อการซุ่มโจมตี ช่วงครึ่งหลังนั้นสภาพภูมิประเทศลดต่ำลง กลายเป็นป่าภูเขา หากทหารหลายแสนนายของแคว้นเซี่ยล้วนซ่อนตัวอยู่ในป่า เช่นนั้นหากเราคิดจะกวาดล้างก็คงเป็นไปได้ยาก"

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็พยักหน้า แม่ทัพเหล่านี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมืองคังหยางมาเป็นเวลานาน และพวกเขาก็ทราบดีเกี่ยวกับภูมิประเทศบริเวณใกล้เมืองคังหยาง และแน่นอนว่าพวกเขาทราบดีว่าสิ่งที่หยุนชางกล่าวมานั้น เป็นความจริงทุกประการ

"ทหารแคว้นเซี่ยคิดจะโจมตีตามทางแม่น้ำจิ้งหรือ?" มีคนถามขึ้นมา

หยุนชางพยักหน้า " ดูสถานการณ์จากการสืบของสายลับแล้ว หลิ่วหยินเฟิงคิดจะทำการเช่นนี้จริง"

"หากเป็นเช่นนั้นเราควรทำอย่างไรหรือ? บริเวณรอบๆ แม่น้ำจิ้งไม่เหมาะที่จะซุ่มโจมตี เช่นนั้นเราจึงทำได้รออยู่ในค่ายอยู่ในค่าย รอให้กองทัพแคว้นเซี่ยเข้ามาโจมตีแล้วโจมตีพวกเขากลับไปหรือ?" หลิวหัวขมวดคิ้ว "เช่นนี้เราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นฝ่ายรับมือ ซึ่งไม่ดียิ่งนัก"

"หรือว่าเรานำทัพไปก่อนหนึ่งก้าว? เรานำทัพลงไปทางทางแม่น้ำ แล้วตรงเข้าไปที่ค่ายทหารแคว้นเซี่ยดีหรือไม่?" หวังชงถาม

ฉีหล่างซึ่งเงียบมานานกลับเอ่ยปากขึ้นมาอย่างกะทันหัน " ไม่ค่อยดีนัก สถานที่ที่แคว้นเซี่ยเลือกตั้งกองกำลังนั้นถูกเลือกมาอย่างชาญฉลาด ซึ่งเป็นปากแม่น้ำที่อยู่จุดสิ้นสุดเทือกเขาริมแม่น้ำจิ้งพอดี ปากแม่น้ำทางนั้นไม่เหมือนกับทางนี้ ที่มีพื้นที่ภูเขาไม่สูงมากนัก แต่เนินเขาที่ตั้งอยู่ตรงนั้นเป็นหน้าผาชัน หากทหารแคว้นเซี่ยเฝ้าอยู่ที่ปากแม่น้ำ เช่นนั้นเราคงจะออกไปได้ยาก"

หยุนชางพยักหน้า " สิ่งที่แม่ทัพฉีกล่าวมานั้นถูกต้องอย่างยิ่ง"

"แล้วเราจะทำอย่างไรดี?" ทุกคนมองไปที่หยุนชางด้วยสายตาที่แผดเผา เมื่อนางเรียกให้ทุกคนมาปรึกษาหารือ ฉะนั้นนางจึงต้องมีแผนบางอย่างในใจอยู่แล้ว

เป็นอย่างที่คิด หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ชี้นิ้วไปที่เนินเขาชีเซี่ย ซึ่งเป็นต้นกำเนิดแม่น้ำจิ้ง จากนั้นก็ขยับนิ้วขึ้นไปอีกเล็กน้อย แล้วชี้ไปที่ทะเลสาบหยุนที่อยู่ข้างบนภูเขาหลงเซีย

"ทะเลสาบหยุน?" หวังชงตะลึง "เมื่อวานนี้ ใต้เท้าพาข้าน้อยไปดูทะเลสาบนี้เป็นเวลานาน แต่ทว่าข้าน้อยมิได้พบว่าทะเลสาบหยุนนี้มีความพิเศษอย่างไรเลยนะขอรับ?"