ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 314

หยุนชางตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในแววตานั้นมีความตื่นตระหนกเล็กน้อย นางนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหันว่า เมื่อชาติก่อน เหมือนว่าสิ้นปีนี้ช่วงใกล้จะถึงปีใหม่ จิ้งอ๋องได้สิ้นพระชนม์ในสนามรบ แม้ว่าชาติที่แล้วเขาสิ้นพระชนม์เพราะถูกสายลับหักหลังในขณะที่กำลังสู้รบกับแคว้นเย้หลาง แต่ชาตินี้ช่วงเวลานี้เขาอยู่ในเมืองจิ้งหยาง แต่หยุนชางก็ยังคงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย

นางรีบเดินไปที่โต๊ะ แล้วหยิบพู่กันขึ้นมา แต่เงียบไปอยู่นานก็ไม่ทราบว่าควรเขียนเช่นไรดี แน่นอนว่าจะเขียนว่าคนเกิดใหม่ในชาตินี้ไม่ได้ เพราะชาติที่แล้วเขาเสียชีวิตในสนามรบแห่งนี้ ฉะนั้นนางจึงเขียนจดหมายเพื่อเตือนเขาให้ระมัดระวัง หากเช่นนี้ควรจะเขียนอย่างไรดี?

หยุนชางตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็วางพู่กันลง ไม่หรอก หลังจากที่ตนเกิดใหม่ในชาตินี้แล้ว มีหลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว และหลายสิ่งหลายอย่างที่เคยเกิดขึ้นในชาติที่แล้วก็มิได้เกินในชาตินี้ จิ้งอ๋องต้องไม่เป็นกระไรอย่างแน่นอน

หยุนชางปลอบใจตัวเอง จากนั้นก็หยิบหนังสือบนโต๊ะมาอ่าน แต่หลังจากอ่านมาเนิ่นนาน ก็อ่านไม่เข้าหัวแม้แต่ตัวเดียว

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม เฉี่ยนอินนำอาหารเย็นมาให้หยุนชาง หยุนชางกินไปเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ทรงน้ำแล้วนอนพักบนเบาะ แต่หลังจากนอนพลิกไปมาบนเบาะอยู่นานนางก็ยังนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ดูเหมือนว่าค่ำคืนนี้จะหนาวเหน็บเป็นพิเศษ

หลังจากพลิกตัวไปมาทั้งคืนหลับไม่ค่อยสบายนัก เมื่อหยุนชางตื่นนอนสีหน้าของนางขาวซีดเล็กน้อย ซึ่งทำให้เฉี่ยนอินมองอยู่หลายครั้ง สุดท้ายนางก็กล่าวในขณะที่แปรงผมให้นาง "เมื่อคืนนี้พระชายาหลับไม่สนิทหรือเพคะ? หรืออาจเป็นเพราะท่านอ๋องไปแล้วท่านจึงไม่คุ้นชินเท่าไหร่?"

หยุนชางตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนี้ จึงก้มหน้าลง นางดูประหม่าเล็กน้อย น่าประหลาดใจที่นางมิได้มองจ้องไปที่เฉี่ยนอินเหมือนปกติที่เคยทำ เฉี่ยนอินก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกตินี้ นางจึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข "ท่านอ๋องและพระชายาช่างน่าสนใจจริงๆ เพคะ ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องจากไปเป็นเดือน หม่อมฉันไม่เห็นพระชายาคิดถึงท่านเช่นนี้เลย แต่ตอนนี้ท่านจากไปเพียงแค่วันเดียว ท่านอ๋องก็รีบสั่งให้สายลับนำสารมาข้ามคืน เพื่อบอกว่าตนไปถึงเมืองจิ้งหยางแล้ว ให้พระชายามิต้องเป็นกังวลมาก อีกทั้งยังให้สายลับบอกกับหม่อมฉันว่า ให้หม่อมฉันห่มผ้าให้พระชายาเพิ่มอีกหนึ่งผืน ส่วนคนขี้เซาอย่างพระชายากลับนอนไม่หลับเช่นกัน ชิชะ..."

หยุนชางมิได้สนใจคำหยอกล้อของเฉี่ยนอิน นางได้ยินเพียงส่วนที่สำคัญที่สุด นั้นก็คือ"ท่านอ๋องส่งสารมาหรือ?"

เฉี่ยนอินได้ยินเช่นนี้ จึงจ้องไปที่หยุนชางในกระจกอย่างติดตลก "ใช่แล้วเพคะ วันนี้สายลับส่งข่าวแม่แต่เช้าตรู่ ว่าท่านอ๋องเพิ่งไปถึงเมืองจิ้งหยางและได้หาที่พักเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงได้รับส่งสายลับมาบอกข่าวกับพระชายาเพคะ"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนี้ มุมปากของนางก็โค้งงอเล็กน้อย และดวงตาของนางสดใสขึ้นกว่าเดิม เฉี่ยนอินจ้องมองอยู่นาน

หยุนชางยืนขึ้นแล้วพูดว่า "อาจารย์ชิงชางที่ท่านอ๋องพาเข้ามาในค่ายนั้นอาศัยอยู่ที่กระโจมใดหรือ? สองวันมานี้ข้ายุ่งนิดหน่อย จึงได้ละเลยอาจารย์ชิงชางไป ข้าจะไปขออภัยท่านประเดี๋ยวนี้"

เฉี่ยนอินกล่าวอย่างรวดเร็วว่า "พระชายาเพคะ ท่านยังไม่ได้เสวยพระกระยาหารเช้าเลยเพคะ"

"อาจารย์ชิงชางก็คงยังมิได้เสวยเช่นกันกระมั้ง? เจ้านำมาส่งที่กระโจมอาจารย์ชิงชางเถิด" หยุนชางโบกมืออย่างเฉยเมย จากนั้นก็ออกจากกระโจม และเรียกทหารนำพานางไปที่กระโจมของอาจารย์ชิงชาง

หลังจากได้แจ้งอาจารย์ชิงชางแล้ว หยุนชางก็เดินเข้าไป และเห็นอาจารย์ชิงชางกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่หลังโต๊ะ และเมื่อเขาเห็นหยุนชางมาถึง ก็เพียงแต่พูดอย่างเฉยเมยว่า "พระชายาเชิญนั่งขอรับ"

หยุนชางมิได้ถือสา นางนั่งลงและมองไปที่อาจารย์ชิงชางด้วยรอยยิ้ม "สองวันที่ผ่านมานี้ งานในค่ายยุ่งเป็นอย่างมาก จึงได้ละเลยท่านอาจารย์ไป ข้าหวังว่าท่านอาจารย์จะยกโทษให้ข้า ท่านอาจารย์ยังมิได้เสวยพระกระยาหารเช้าใช่หรือไม่ ข้าได้สั่งให้คนนำพระกระยาหารเช้ามาส่งที่กระโจมนี้ หยุนชางจะเสวยพระกระยาหารพร้อมท่านอาจารย์"