ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 316

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉีหล่างก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นด้วยกับหยุนชางมาก่อน แต่ตอนนี้เขาฟังนางอย่างสงบ เขาก็รู้สึกว่าคำพูดของนางมีเหตุผลมาก เป็นเรื่องที่ยากนักที่ฉีหล่างจะฟังคำพูดของหยุนชางอย่างละเอียดเยี่ยงนี้ ถ้ายังต้องให้เขาลดหน้าลงมาและถามหยุนชางว่ามีวิธีอะไรได้บ้าง มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความเขินอายเล็กน้อย มองไปที่หยุนชาง

หยุนชางไม่เคยคิดที่จะขอให้ฉีหล่างถามตัวเอง ดังนั้นดูเหมือนว่านางจะพูดเองเออเองอยู่คนเดียว "ข้าเห็นวิธีนี้จากตำราด้วย และไม่รู้ว่ามันจะได้ผลไหม แต่ตอนนี้ จะทำได้แค่ลองทำดู" หยุนชางเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ข้าได้ยินมาว่า ช่างฝีมือบางคนในราษฎรมีประทัดมาใช้ระเบิดเป็นครั้งคราว?"

ฉีหล่างไม่เข้าใจว่าทำไมหยุนชางถึงถามเรื่องนี้ แต่เขาพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา "มีเรื่องเช่นนี้จริง แต่ก็เป็นส่วนน้อยที่จะใช้ ช่างฝีมือทำด้วยความประณีต แต่ทรายและหินจากตะกรันของประทัดนั้นละเอียดมาก ดังนั้นส่วนใหญ่จึงไม่ได้ใช้ขอรับ"

หยุนชางตอบรับ มองหน้าผาตรงหน้านาง "สกัดภูเขาลูกนี้มิจำเป็นต้องประณีตขนาดนั้น เมื่อเจ้ากลับไปก็ไปหาสถานที่ลับสักแห่ง ซื้อประทัดจำนวนมากมา นำส่วนผสมด้านในนั้นออกมาให้หมด แล้วหาอะไร ที่พอดีใส่ส่วนผสมเข้าไป ลองจุดไฟ และดูว่ามันทรงพลังขนาดไหน และสามารถระเบิดหินออกไปได้หรือไม่ งานนี้อันตรายมาก พวกเจ้าก็ต้องระวังด้วย"

ฉีหล่างได้ฟังคำพูด ครุ่นคิดและตระหนักว่าเรื่องนี้ดูน่าสนใจดี จึงเห็นด้วย

"ราษฎรที่อยู่ใกล้เคียงได้ตั้งรกรากกันหมดแล้วหรือ" หยุนชางถามอีกครั้ง

"จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ ข้าน้อยมีหมู่บ้านอยู่ใกล้เคียง และพวกเขาทั้งหมดจะถูกส่งไป" ฉีหล่างตอบ

หยุนชางพยักหน้า เมื่อเห็นว่าฉีหล่างเป็นผู้ที่ทำงานไม่ได้สะเพร่า นางก็วางใจและกลับไปที่ค่าย

เรื่องการใช้ประทัดเป็นไปอย่างราบรื่นอย่างไม่คาดคิด และผลก็ดีมาก เมื่อฉีหล่างรายงานความคืบหน้าไปยังหยุนชางต่อเนื่องกันทุกวัน แววตาของเขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หยุนชางก็ไปดูเช่นกัน ก็ยังต้องตกตะลึง จริงๆ วิธีการนี้นำมาจากตำราที่อาจารย์ชิงชางมอบให้นางเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าจะทรงพลังมากขนาดนั้น ในใจแอบรู้สึกตกใจ และโล่งใจเล็กน้อย ทุกอย่างเป็นไปตามที่นางต้องการ หยุนชางจึงส่งกำลังคนเพิ่มเติมเพื่อตรวจสอบการเคลื่อนไหวในช่วงนี้ของหลิ่วหยินเฟิง เพียงรอกลยุทธ์ของเขา ที่จะทำให้เขาเสียชีวิต

อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ และค่อยๆ เข้าสู่สิ้นปี ตามรายงานของสายลับ ทหารและม้าของกองทัพเซี่ยถูกระดมกำลังบ่อยครั้งมาก หลิ่วหยินเฟิงได้หารือเรื่องการทหารกับเซี่ยโหเหยียนอยู่ในกระโจมแม่ทัพเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน แม้ว่าองครักษ์ลับไม่สามารถเข้าใกล้กระโจมแม่ทัพได้ แต่ก็พอเข้าใจ เกรงว่าหลิ่วหยินเฟิงไม่สามารถรอได้อีกต่อไป

ในคืนปีใหม่เล็ก(คืนวันจ่าย) แม้แต่แม่ทัพหลายท่านก็ยังอยู่ในค่ายทุกวันเพราะกลัวว่ากองทัพเซี่ยจะจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว

และเป็นไปตามคาด ในคืนปีใหม่เล็ก ในเวลาเที่ยงคืน องครักษ์ลับรีบมารายงานว่ากองทัพเซี่ยได้ส่งกองทหารและกำลังเคลื่อนขบวนไปทางเมืองคังหยางตามแม่น้ำจิ้ง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยุนชางก็รีบสวมเสื้อผ้าและสวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอก เรียกเหล่าแม่ทัพมาที่ค่าย ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ พวกเขาได้เจรจากลยุทธ์ในการต้านรับศัตรูแล้ว และพวกเขาเพียงแค่ใช้คำพูดไม่กี่คำ ในการเตรียมการ จากนั้นก็นำทัพออกกระโจมอย่างรีบเร่ง

ฉีหล่างและหยุนชางอยู่ที่ค่าย เพราะในหลายๆกรณี ผู้บังชาจำต้องดูแลค่ายออกคำสั่ง ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่หลังจากแม่ทัพทั้งหลายนำกองทัพออกไป หยุนชางและฉีหล่างก็ออกจากค่ายไปอย่างเงียบๆ ตรงไปที่ภูเขาหลงเซีย