ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 317

หลังจากเวลาผ่านไปนาน หยุนชางเก็บความรู้สึกที่ไม่สบายในใจ ลืมตาขึ้น และเห็นองครักษ์ลับหลายคนใช้วิชาตัวเบาเหาะมา และคุกเข่าลงต่อหน้าหยุนชาง

ก่อนที่หยุนชางจะเอ่ยปากถาม องครักษ์ลับอยู่ซึ่งคุกเข่าอยู่แถวหน้าก็พูดขึ้นว่า "พระชายา ข้าน้อยพบว่าในแม่น้ำจิ้งมีกองทหารน้อยกว่าหนึ่งแสนคน หลิ่วหยินเฟิง และเซี่ยโหเหยียน นำทหารที่เหลือมา แต่ได้เดินตามริมฝั่งของแม่น้ำจิ้ง มุ่งไปทางเมืองจิ้งหยางขอรับ"

สีหน้าของหยุนชางเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ "เจ้าพูดว่าอะไรนะ"

องครักษ์ลับทวนซ้ำอีกครั้ง "พระชายา หลิ่วหยินเฟิงและเซี่ยโหเหยียนนำกองทัพสี่แสนนาย มุ่งไปเมืองจิ้งหยางแล้วขอรับ"

หยุนชางตกใจ เป็นไปได้ยังไงกัน? กองทัพสี่แสนนาย! นางถูกอุบายสับขาหลอกของหลิ่วหยินเฟิงหลอก จริงๆแล้ว นางลืมไปว่าแม่น้ำจิ้งเดินทางจากเมืองคังหยางไปยังเมืองจิ้งหยางโดยตรง นางไม่เคยคิดว่าหลิ่วหยินเฟิงจะคิดวางแผนต่อเมืองจิ้งหยาง มีกองทัพเซี่ยอยู่สองแสนห้าหมื่นนายนอกเมืองเมืองจิ้งหยาง แต่ตอนนี้เซี่ยโหเหยียนได้นำทหารสี่แสนนายไปที่นั่น รวมเป็นหกแสนห้าหมื่นนาย และผู้พิทักษ์ในเมืองเมืองจิ้งหยางมีเพียงสองแสนนาย ไม่ว่าทหารสองแนนายนี้จะกล้าหาญและเชี่ยวชาญเพียงใด ก็คงไม่สามารถทนต่อการรุกกองทัพสามเท่าได้อยู่ดี

หยุนชางรีบพูดขึ้นมาว่า "เรียกแม่ทัพทั้งหมด กลับไปที่ค่าย!" ขณะที่นางพูด ก็หันหลังขึ้นม้าและรีบตรงไปที่ค่าย

กลับมาถึงค่าย เฉี่ยนอินตกใจที่เห็นหยุนชางเปียกโชกไปทั้งตัว "พระชายาเกิดอะไรขึ้นเพคะ" ขณะที่พูด นางดึงหยุนชางเข้าไปในห้องเพื่อจะช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า

หยุนชางส่ายหัว กังวลมากในใจ และรีบเรียกองครักษ์ลับเพื่อสอบถามรายละเอียด แต่องครักษ์ลับบอกเพียงว่า หลายวันก่อนดูเหมือนเซี่ยโหเหยียนจะติดต่อกับท่านอ๋องเจ็ดบ่อยครั้ง แต่พวกเขากลับใช้รหัสลับในการส่งสาร องครักษ์ลับก็เคยสกัดยึดได้สองฉบับ หลังจากนำกลับมา หยุนชางก็ให้คนดูแล้วแต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ

เมื่อคืนที่ผ่านมา กองทัพเซี่ยได้เคลื่อนย้ายทหารและแม่ทัพ เซี่ยโหจิ้งส่งคนมาปลอมตัวเป็นตนเองและหลิ่วหยินเฟิง นำทหารหนึ่งแสนนายออกจากค่าย องครักษ์ลับถูกดึงดูดความสนใจ และพวกเขาทั้งหมดก็ติดตามไป หลังจากเดินทางมาได้ครู่หนึ่ง จำนวนทหารก็ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด และพวกเขารีบกลับไปที่ค่ายเพื่อตรวจสอบ ก็พบว่าเซี่ยโหเหยียนและหลิ่วหยินเฟิงตัวจริงได้นำกองทหารที่เหลืออีกสี่แสนนายไปยังเมืองจิ้งหยาง ค่ายกองทัพเซี่ยได้ว่างเปล่า และทุกสิ่งที่จำเป็นได้ถูกนำออกไป องครักษ์ลับจึงตระหนักได้ว่าติดกับดักเข้าแล้ว จึงรีบกลับมารายงาน

หยุนชางรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ฟันของนางสั่นตลอดเวลา หลิ่วหยินเฟิง นางยังคงประเมินเขาต่ำไป

ฉีหล่างมองไปที่หยุนชางที่อยู่ในสถานการณ์คับขันลำบากแต่ยังนิ่งสงบ และมีความชื่นชมเล็กน้อยในใจ แม้ว่าหนิงหยุนชางจะประเมินการเคลื่อนไหวของหลิ่วหยินเฟิงผิดไป แต่เขาก็เข้าใจว่า ถ้าเป็นเขา เกรงว่าคงแม้แต่ทหารหนึ่งแสนนายเหล่านี้อาจจะไม่สามารถจัดการได้ แม้จะมีความผิดพลาดที่เลวร้ายเยี่ยงนี้ นางก็ยังไม่มีความโกลาหล ถ้าเป็นตัวเขาเอง ที่เคยชินกับพายุและคลื่นขนาดใหญ่ แต่เขาไม่สามารถอดทนเช่นนี้ได้

เมื่อเฉี่ยนอินเห็นสภาพของหยุนชาง นางรู้ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อเห็นหยุนชางปฏิเสธที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า นางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าที่แห้ง มาเช็ดผมของหยุนชางเบาๆ แต่กลับเห็นหยุนชางยืนขึ้นทันที นางลุกขึ้นแล้วพูดว่า "เปลี่ยนเสื้อผ้า" หลังจากพูดเสร็จ นางมองไปที่ฉีหล่าง "แม่ทัพฉีก็ควรไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นกัน เรายังมีศึกครั้งใหญ่ ถ้าเราป่วย มันจะไม่ดี"

หลังจากนั้นได้ยิน ฉีหล่างตอบทันที และพาคนรีบถอยไป

หยุนชางหลับตาลง และอนุญาตให้เฉี่ยนอินช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ในหัวก็ทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ นางรู้สึกว่า การกระทำของเซี่ยโหเหยียนในครั้งนี้ต้องมีความเชื่อมโยงกับเซี่ยโหจิ้งอย่างเป็นแน่