ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 320

แม้ว่าจะตกใจกับข่าวที่กะทันหันนี้ แต่จิ้งอ๋องก็ไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาเข้าไปในค่ายทหารนอกเมืองจิ้งหยาง โยนบังเหียนม้าให้ทหารใกล้ชิด และรีบเดินเข้าไปในกระโจม

จางฉีและเหล่านายพลในกระโจมคงทราบเรื่องนี้แล้ว ยืนอยู่หน้าผังทรายจำลองกำลังหารือกัน จิ้งอ๋องได้ยินคนพูดว่า "เรามีหารในค่ายไม่เกินสองแสนนาย รัชทายาทแคว้นเซี่ยนำกำลังพลมาสี่แสนนาย บวกกับสองแสนห้าหมื่นนายในฝั่งตรงข้ามที่มีอยู่เดิมแล้ว ยังมีมากกว่าเราสี่แสนห้าหมื่นาย แม้ว่าเราจะมีวิชาระดับเทพ ก็เกรงว่าคราวนี้จะตกอยู่ในอันตราย"

จางฉีเป็นคนแรกที่พบว่าจิ้งอ๋องเข้ามาในกระโจม รีบยืนตรงและมองไปที่จิ้งอ๋อง "ท่านอ๋องมาแล้วหรือขอรับ"

จิ้งอ๋องพยักหน้า ก้าวไปข้างหน้า ทุกคนถอยออกไป ให้จิ้งอ๋องเดินไปที่ตรงกลาง จิ้งอ๋องคุ้นเคยกับภูมิศาสตร์รอบๆเมืองจิ้งหยางมากแล้ว แม้เขาไม่ได้ดูผังทรายจำลอง แต่ในใจก็รู้อย่างชัดเจน

"กองทัพเซี่ยลงมาตามแม่น้ำจิ้ง เส้นทางทหารอยู่บนฝั่งใต้ของแม่น้ำจิ้ง เราถอยกลับไปที่ฝั่งใต้ของแม่น้ำจิ้ง" จิ้งอ๋องชี้มือไปที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำจิ้ง

"นั่นจะไม่ใช่การละทิ้งเมืองจิ้งหยางหรอกหรือ แล้วราษฎรในเมืองล่ะ? ยิ่งกว่านั้น น้ำในแม่น้ำจิ้งก็หมดไปนานแล้ว และมันก็ไม่ค่าอะไรสำหรับศัตรูเลย" นายพลหัวหงอกท่านหนึ่งขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

จิ้งอ๋องหรี่ตาของเขา แต่เขารู้สึกโชคดีเล็กน้อย "ตอนนี้ข้าเกรงว่าจะมีน้ำในแม่น้ำจิ้งแล้ว จางฉีส่งทหารไปตรวจสอบดูสิ เมื่อคืนนี้ พระชายาได้ระเบิดทะเลสาบใหญ่ที่อยู่เหนือแหล่งน้ำของแม่น้ำจิ้ง กองทัพเซี่ยมีหนึ่งแสนนายถูกฝังอยู่ที่ก้นแม่น้ำ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าน้ำในทะเลสาบจะอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ข้าต้องใช้แม่น้ำจิ้งมาเป็นเครื่องกีดขวาง ต่อต้านซักพัก ค่อยวางแผนกันอีกที เมืองจิ้งหยางจำต้องสละ เรามีแค่สองแสนนาย ถ้าศัตรูโจมตีเมือง เกรงจะอยู่ได้ไม่นาน ราษฎรทั้งหมดจะอพยพไปทางเหนือของ แม่น้ำจิ้ง หลังจากที่ทุกคนข้ามแม่น้ำแล้ว ก็ทำลายสะพานในแม่น้ำซะ และไม้ในเมืองก็ทั้งหมด หรือสิ่งที่สามารถใช้สร้างเป็นเรือได้ ก็ทำลายทิ้งให้หมด"

ดูเหมือนว่าหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาส่ายหัวและกล่าวว่า "ไม่ เผาเมืองเสีย ทุกอย่างในเมืองนี้ห้ามทิ้งให้กองทัพเซี่ย"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของพวกเขาต่างซีดขาว พวกเขาถูกส่งตัวมาประจำการในเมืองจิ้งหยางนี้มาระยะหนึ่งแล้ว พวกเขาผูกพันต่อเมืองจิ้งหยางแล้ว เมืองใหญ่เช่นนี้ ต้องเผาทิ้ง...

"ท่านอ๋อง…" มีคนต้องการจะพูด แต่ถูกจางฉีขัดจังหวะ "สำหรับแผนปัจจุบัน ทำได้เพียงเท่านี้แล้ว ฟังคำสั่งท่านอ๋อง ปกป้องรักษาชีวิตราษฎรในเมือง คือประเด็นสำคัญ ไปเตรียมการกันเร็ว"

นายพลคนอื่นๆ เงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเช่นนี้ แต่พวกเขาก็รู้ว่าวิธีของจิ้งอ๋องเป็นเพียงวิธีเดียวที่สามารถใช้ได้ จึงค่อยๆถอยออกจากกระโจม

จิ้งอ๋องไม่กล้าที่จะชักช้าเสียเวลาอีกต่อไป แม้ว่าตอนที่เขารู้ชาติกำเนิดของตัวเอง เขาจะเคยคิดมาว่า หากวันหนึ่งตัวตนของเขาถูกเปิดเผยเขาควรจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไร แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่า จะเกิดขึ้นในภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ได้ หลังจากคร่ำครวญในใจ ก็หยิบพู่กันและกระดาษมา แล้วรีบเขียนจดหมาย จากนั้นเรียกองครักษ์ลับออกมา "ส่งจดหมายนี้ไปยังเมืองหลวงโดยเร็ว"

แม้ว่าเมืองหลวงจะห่างไกลจากชายแดนอยู่บ้าง ข่าวอาจจะยังเข้าถึงหูของจักรพรรดิหนิงได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่กล้าเดิมพัน มิฉะนั้น เกรงว่าใต้หล้านี้ จะโกลาหลวุ่นวายจริงๆ