ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 319

จิ้งอ๋องเพิ่งได้ยินฮวากั๋วกงพูดถึงพระอาทิตย์ตกดิน คิดว่าเขาคงจะอ้อมค้อมไม่เข้าเรื่องง่ายๆ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าฮวากั๋วกงจะพูดออกมาตรงๆ ทันทีเขาเอ่ยปาก เขาผงะไปครู่หนึ่งก่อน หัวเราะและกล่าวว่า "ฮวากั๋วกงกำลังพูดอะไรหรือ? ทำไมข้าฟังไม่เข้าใจสักคำ?"

ฮวากั๋วกงยิ้มอย่างขมขื่น และถอนหายใจ "แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว เจ้าไม่ต้องหลบเลี่ยงเยี่ยงนี้ แต่เดิมตอนที่ข้าอยู่แคว้นหนิง ข้าอยากเขียนจดหมายถึงฮ่องเต้เพื่อกราบทูลเรื่องนี้ แต่พอไปครึ่งทางจดหมายก็ถูกขโมย เรื่องนี้เป็นฝีมือเจ้าใช่ไหม?"

จิ้งอ๋องได้ยินถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะออกมา "ถ้าใช่แล้วยังไง ไม่ใช่แล้วยังไง?"

"ชิงเหยียน..." ฮวากั๋วกงดูตื่นเต้นเล็กน้อย หันกลับมาจับไหล่ของจิ้งอ๋อง ดวงตาของเขาดูคลอเล็กน้อย ทำให้จิ้งอ๋องอดไม่ได้ที่จะตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะสติ "ฮวากั๋วกงกำลังทำอะไรอยู่ แม้ว่าข้าจะมาพบท่านในวันนี้ ก็เพราะท่านคือฮวากั๋วกงแห่งแคว้นเซี่ย ซึ่งตอนนี้หนิงเซี่ยทั้งสองแคว้นอยู่ในภาวะสงคราม จุดประสงค์ของการมาของฮวากั๋วกงในวันนี้คืออะไร?"

ฮวากั๋วกงพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย "ชิงเหยียน ข้าเป็นตาของเจ้านะ"

"อ๋อ?" จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มในดวงตาของเขาแสดงถึงความตลกเล็กน้อย "ฮวากั๋วกงล้อข้าเล่นแล้ว ข้าเป็นเพียงจิ้งอ๋องแห่งแคว้นหนิงเท่านั้น"

ฮวากั๋วกงโกรธเล็กน้อย ขมวดคิ้ว จ้องไปที่จิ้งอ๋องเป็นเวลานาน แต่หลังจากนั้นเขาก็แค่ถอนหายใจ และพูดเบาๆว่า "เจ้าจำเป็นต้องพูดกับข้าเยี่ยงนี้เลยหรือ หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ ยังไงซะ แม่ของเจ้าก็ตายอย่างอนาถ..." หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ก็เห็นว่าจิ้งอ๋องไม่ได้พูดอะไร จึงพูดอีกว่า "ทำไมเจ้าไม่กลับไปที่แคว้นเซี่ยกับข้าล่ะ แต่เดิมเจ้าควรจะเป็นรัชทายาทของแคว้นเซี่ย ถ้าเจ้ากลับไปที่แคว้นเซี่ย ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้เจ้าได้รับตำแหน่งนั้น ท้ายที่สุดแล้ว มันควรเป็นของเจ้า..."

จิ้งอ๋องหันมามองฮวากั๋วกง ด้วยสายตาที่ทำให้ฮวากั๋วกงยากที่จะเดา "ฮวากั๋วกง มาวันนี้คือมาโน้มน้าวให้ข้ากลับไปที่แคว้นเซี่ยจากนั้นพวกท่านสามารถยึดเมืองจิ้งหยางได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็เข้ายึดเมืองของแคว้นหนิงหรือไม่" ขณะที่พูด เขาหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา "แผนการของฮวากั๋วกงเยี่ยมจริงๆ"

จิ้งอ๋องค่อยๆหันกลับมา จ้องมองไปที่ฮวากั๋วกง ริมฝีปากของเขาซีดเล็กน้อย ดวงตาของเขาเริ่มเย็นชา "ฮวากั๋วกง ท่านทราบหรือไม่ว่า ข้าอายุยี่สิบแปดในปีนี้ ข้าอยู่ที่แคว้นหนิงยี่สิบแปดปีแล้ว สำหรับยี่สิบแปดปีมานี้ สิ่งที่ข้าคอยปกป้อง คือผืนแผ่นดินและราษฎรของแคว้นหนิง ข้ามีพี่ชาย ที่ฝากความหวังไว้ในตัวข้า มีราษฎร ที่ฝากชีวิตไว้ที่ข้า และมีภรรยา ที่รักใคร่ลึกซึ้ง แต่ว่า แคว้นเซี่ย? แคว้นเซี่ยให้อะไรข้าบ้าง? ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าควรละทิ้งทุกอย่างในแคว้นหนิง และไปที่แคว้นเซี่ยกับท่าน เพียงเพื่อบังลังก์ของฮ่องเต้แคว้นเซี่ย?" จิ้งอ๋องกลอกตา มองไปที่ท้องฟ้าค่อนข้างมืดมนในระยะไกล ใบหน้าของเขาเปื้อนด้วยความเย้ยหยัน "ข้ามิต้องการมัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฮวากั๋วกง ก็ตื่นเต้น "แต่แคว้นเซี่ย เป็นบ้านเกิดของเจ้า ญาติทางสายเลือด มีพ่อของเจ้า พี่น้อง ยาย น้า..."

"อ๋อ? จริงหรือ?" จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเย็นชา "ฮวากั๋วกงแน่ใจหรือว่าคนเหล่านี้ต้องการให้ข้ากลับแคว้นเซี่ยจริงๆ เสด็จพ่อ? ถ้าเขารู้เรื่องนี้เข้า สิ่งที่คิดในใจ เกรงว่าจะเป็น อีกคนที่โลภบัลลังก์ของข้า แล้วน้องชาย ฮ่าฮ่าฮ่า มีคำว่าพี่น้องในราชวงศ์ด้วยหรือ เพื่อตำแหน่งนั้น เกรงว่าคงอยากจะต้องการให้อีกฝ่ายตาย ยิ่งอนาถยิ่งดี และท่านตากับท่านยาย? การปรากฏตัวของข้าเกรงว่าเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ทำให้พวกท่านนึกถึงบุตรสาวก็เท่านั้น อีกทั้ง พวกท่านคิดว่า พวกท่านอยู่ได้อีกนานแค่ไหน"