ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 329

หยุนชางเห็นว่าจิ้งอ๋องยังคงโกรธเคืองอยู่เล็กน้อย แต่นางไม่ทราบจริงๆ ว่าเหตุใดเขาจึงแสดงสีหน้าเช่นนี้ใส่ตน เมื่อครุ่นคิดแล้ว อาจเป็นเพราะว่าตนนั้นไม่ระวังแล้วได้รับบาดเจ็บกระมั้ง แต่ทว่าตอนที่เขาเกือบตายอยู่ที่เมืองจิ้งหยาง ตนนั้นคอยดูแลเขาอย่างระมัดระวัง ระแวงตลอดว่าเขาจะไม่สบายตรงไหนหรือไม่ แต่ทำไมเมื่อตนได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาจึงทำตัวแปลกๆ เช่นนี้ล่ะ?

หยุนชางขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่จิ้งอ๋อง นางพูดด้วยเสียงเบามาก ดูเหมือนจะอ่อนแรงเล็กน้อย "เจ็บ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้งอ๋องจึงมองไปที่แขนของนาง แล้วกล่าวด้วยความโกรธเคืองเล็กน้อย "สายลับที่อยู่รอบตัวเจ้านั้นมีแต่คนไม่เอาไหน ไม่คาดคิดว่าจะหลงกลที่โง่เขลาเช่นนี้ ให้พวกเขาไปรับโทษโดนเฆี่ยนคนละห้าสิบทีเสียดีกว่า"

สายลับเหล่านั้นคือคนที่หยุนชางฝึกมาเองกับมือ นางจะยอมได้อย่างไร แล้วจึงรีบกล่าวว่า "ไม่ได้"

เมื่อเห็นว่าจิ้งอ๋องขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง หยุนชางก็อธิบายว่า "คนเราจะไม่มีวันทำผิดได้อย่างไรกัน การที่ข้าได้รับบาดเจ็บนั้นถือเป็นการลงโทษที่หนักที่สุดของพวกเขาแล้ว สองสามวันนี้พวกเขาคงจะรู้สึกผิดอย่างมาก หากว่าลงโทษอีก เช่นนั้นก็ใจร้ายจนเกินไปใช่หรือไม่? อีกทั้งข้ายังมีคำถามบางอย่างที่ต้องถามพวกเขาอีก"

หลังจากพูดจบแล้ว นางกลัวว่าจิ้งอ๋องจะหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก ดังนั้นนางจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา " อีกเรื่องหนึ่ง ข้าทราบแล้วว่าคนที่สังหารองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเซียและเผาคุกหลวงคือใคร"

จิ้งอ๋องมิได้สนใจนาง

หยุนชางก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน นางกล่าวต่อ "ที่แท้แล้วเป็นฝีมือของอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยและหลี่จิ้งเหยียนนี่เอง ข้าเดาว่าพวกเขาคงแอบกลับเข้าไปในเมืองหลวงอย่างเงียบ ๆ แล้ว และข้าไม่รู้ว่าคนที่สั่งการให้คนมาสังหารข้านั้นใช่พวกเขาหรือไม่ ในคุกหลวงนั้นมีร่องรอยของการเผาธูปพระพุทธเจ้าอยู่ ซึ่งหน่วยนักฆ่าแห่งแคว้นเซี่ยมักใช้ธูปนี้เป็นประจำ หากว่าฤทธิ์เบาก็สามารถทำให้คนหมดและเชื่อฟังคำสั่งผู้อื่นได้ แต่หากหนักก็อาจหมดสติในทันที เพียงแต่ว่าเมื่อจุดธูปพระพุทธเจ้านั้นแล้วมันจะส่งกลิ่นฉุนอย่างมาก ฉะนั้นมือสังหารจึงตั้งใจเอาน้ำมันตุงมากลบกลิ่นเอาไว้ พวกเราเอาแต่อยากจะสืบหาน้ำมันตุง จึงได้หลงกลผู้ร้าย อ๋องเจ็ดเป็นคนสังหารองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเซี่ย แต่ทว่าอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยนั้นไม่มีเส้นสายที่พึ่งพาได้ จึงได้ขอให้กองกำลังแฝงของหลี่จิ้งเหยียนมาช่วย ส่วนหัวจิ้งนั้น หลี่จิ้งเหยียนเป็นคนช่วยนางออกมา

แววตาของจิ้งอ๋องค่อยๆ มองไปภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนังในห้องโถง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา "เรื่องเหล่านี้ ใครเป็นคนบอกเจ้า"

"หลิ่วหยินเฟิงบอกข้าเอง เขาเคยไปตรวจสอบที่คุกหลวง เขาบอกว่ากลิ่นของน้ำมันตุงนั้นได้จางหายไปบ้างแล้ว และเขาก็ได้กลิ่นของธูปพระพุทธเจ้า" เมื่อเห็นว่าจิ้งอ๋องยอมคุยกับนาง หยุนชางก็กะพริบตาและรีบตอบทันที

แต่ไม่คาดคิดว่า ทันทีที่นางพูดเช่นนี้ไป สีหน้าของจิ้งอ๋องก็แย่ลงอย่างมาก เขาอุ้มหยุนชางขึ้นมาแล้วเดินไปที่ลานที่อยู่อาศัยโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น

หยุนชางตกตะลึง นางแปลกใจเล็กน้อยและไม่รู้ว่าตนพูดอะไรผิดไปหรือไม่ จึงทำให้จิ้งอ๋องเป็นเช่นนี้อีกแล้ว นางครุ่นคิดในใจเกี่ยวกับสิ่งที่ตนเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่นี้ เรื่องก่อนหน้านี้ที่เล่าน่าจะไม่มีปัญหากระไร เพราะหลังจากที่นางเล่าจบแล้ว จิ้งอ๋องจึงถามคำถามนาง เพียงแค่เมื่อได้ยินคำตอบของนางแล้ว เขาก็กลับไปเป็นแบบเดิมอีก

นางตอบไปว่าอย่างไรหรือ?

"หลิ่วหยินเฟิงบอกข้าเอง เขาเคยไปตรวจสอบที่คุกหลวง เขาบอกว่ากลิ่นของน้ำมันตุงนั้นได้จางหายไปบ้างแล้ว และเขาก็ได้กลิ่นของธูปพระพุทธเจ้า"

ตอบไปเช่นนี้กระมั้ง

เพียงแต่ว่านี่เป็นแค่ประโยคธรรมดา เหตุใดจึงทำให้จิ้งอ๋องโกรธเคืองได้ล่ะ? หยุนชางขมวดคิ้ว จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของจิ้งอ๋อง ครุ่นคิดอยู่นานแต่นึกเหตุผลไม่ออก

หยุนชางรู้สึกว่าตนนั้นเป็นคนที่สังเกตปฏิกิริยาของผู้คนได้ดีเลยทีเดียว แต่เหตุใดนางถึงเดาไม่ได้ว่า จิ้งอ๋องกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ?