ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 334

องครักษ์ลับมองดูหยุนชางด้วยความงงงวย หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พาหมอเข้าไปในห้อง ก็เห็นใบหน้าของจิ้งอ๋องก็มีรอยยิ้มเช่นกัน จนทำให้องครักษ์ลับผงะไปครู่หนึ่ง และพูดว่า "ท่านอ๋อง ให้ท่านหมอตรวจดูอาการบาดเจ็บของท่านเถอะขอรับ"

จิ้งอ๋องพูด "อืม" เบาๆ และหมอก็รีบเข้าไป ตรวจอย่างละเอียด...

จิ้งอ๋องก็ฟื้นแล้ว และความเร็วของการกลับเมืองหลวงก็เร็วขึ้นเล็กน้อย อย่างที่จิ้งอ๋องกล่าวไว้ ไม่เป็นไร ย่อมมีทางออกเสมอ หยุนชางครุ่นคิด รอยยิ้มผุดขึ้นจากมุมปากของนาง ดวงตาของนางจับจ้องไปที่หนังสือ แต่ไม่ได้พลิกหน้าใหม่เลย

จิ้งอ๋องที่อยู่ข้างกายก็พิงผนังรถม้า หลับตาพักผ่อน ในรถม้ามีบรรยากาศที่อบอุ่น

"ท่านอ๋อง พระชายา เรากำลังจะเข้าเมืองแล้วขอรับ" เสียงขององครักษ์ลับดังมาจากด้านนอก หยุนชางลืมตาขึ้น ยกม่านหน้าต่างขึ้น และมองออกไปข้างนอก มาถึงประตูเมืองหลวงแล้วจริงๆ ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะกังวล

ทหารที่ประตูเมืองกำลังตรวจสอบผู้คนที่เดินเข้าออกเมือง รถม้าหยุดและรอ เฉี่ยนอินเปิดประตูและปีนขึ้นไป พร้อมกับหนาวเย็น "หิมะนี้ก็จริงๆเลย ตอนที่กำลังเร่งเดินทางตกหนักมาก ตอนนี้เรากำลังจะถึง กลับหยุดลงแล้ว"

หลังจากพูดจบ เห็นว่าจิ้งอ๋องกำลังพักผ่อน จึงรีบทำเสียงให้เบาลง และถามเบาๆว่า "พระชายา เราจะกลับไปที่จวนจิ้งอ๋องก่อนหรือเพคะ?"

หยุนชางครุ่นคิดสักครู่ พยักหน้าเล็กน้อย "เดินทางมาก็เหนื่อยแล้ว กลับไปที่จวนจิ้งอ๋องพักผ่อนสักวันก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยเข้าวังไปถวายพระพรเสด็จพ่อและเสด็จแม่ การเข้าเฝ้าโดยสภาพนี้ นับว่าเป็นการดูหมิ่นเล็กน้อย"

เฉี่ยนอินพยักหน้า และหันพูดไปทางนอกรถม้า "ลั่วอี้ เรากลับไปที่จวนกันก่อน"

คิดว่าคงเป็นเพราะองครักษ์ลับได้แจ้งที่จวนแต่เนิ่นๆ หลังจากลงจากรถม้า ก็เห็นพ่อบ้านรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นจิ้งอ๋องลงจากรถ เขาก็รีบไปพยุงจิ้งอ๋องกับลั่วอี้ "ก่อนหน้านี้พระชายาส่งข่าวกลับมา บอกว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ ทำเอาข้าน้อยเป็นห่วงมากเลยขอรับ"

จิ้งอ๋องยิ้ม หันไปมองหญิงสาวที่ลงจากรถม้า และรอให้นางลงจากรถม้าแล้วก็จับมือนาง หันไปทางพ่อบ้าน "ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย"

พ่อบ้านก็เป็นคนฉลาด จากการกระทำง่ายๆของจิ้งอ๋องและหยุนชางที่ลงจากรถม้า เขาก็สามารถเห็นอะไรบางอย่าง รอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า "ขอรับ ขอรับ ท่านอ๋องและพระชายากลับมาก็ดีแล้วขอรับ จวนได้ทำความสะอาดแล้ว เพิ่งจะผ่านปีใหม่ แม้ว่าท่านอ๋องและพระชายาจะไม่อยู่ในจวน แต่ข้าน้อยยังคงจัดเตรียมอย่างดี ทำให้ดูรื่นเริงเล็กน้อย อาหารก็เตรียมพร้อมแล้วขอรับ ระหว่างทาง เกรงว่าท่านอ๋องและพระชายาคงจะมิได้ทานอาหารดีๆสักมื้อ และคงมิได้พักผ่อนดีๆเลย"

"ลำบากพ่อบ้านแล้ว" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย และพยุงจิ้งอ๋องเดินเข้าไปในจวน

"มีพระราชโองการ..." แต่ก่อนที่จะเข้าประตูจวน ก็ได้ยินเสียงที่เล็กแหลมจากระยะไกล เสียงที่มีความคุ้นเคยเล็กน้อย ฝีเท้าของหยุนชางชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดับลง สันนิษฐานว่าเสด็จพ่อได้ส่งคนมาติดตามแผนการเดินทางแล้ว นี่เพิ่งจะเข้าเมือง ยังไม่ทันได้ประตูจวน ก็มีพระราชโองการมาแล้ว

หยุนชางหันศีรษะ เห็นหัวหน้าเจิ้งกำลังขี่ม้ามา แต่เขาไม่ได้ถือผ้าไหมสีเหลืองไว้ในมือ หัวหน้าเจิ้งลงจากหลังม้าข้างรถม้า เดินไปทางหยุนชางและจิ้งอ๋อง แววตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง พระชายา…"

จิ้งอ๋องพยักหน้าเล็กน้อย "หัวหน้าเจิ้งคือนำพระราชโองการของเสด็จพี่มาหรือ?"