ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 335

"โอ้?" จักรพรรดิหนิงหรี่ตาเล็กน้อย รอยยิ้มยังคงอ่อนโยน "ฟังสิ่งที่ชางเอ๋อร์พูดมานั้น เหล่าแม่ทัพที่นั่นรังแกชางเอ๋อร์หรือ? ไหนลองบอกเจิ้นสิว่าเกิดอะไรขึ้น? ถึงกับบังอาจทำให้ชางเอ๋อร์รู้สึกไม่เป็นธรรม ยกโทษให้มิได้"

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งและพูดอย่างเฉยเมยว่า "เสด็จพ่อทรงกังวลพระทัยมากไปแล้วเพคะ ชางเอ๋อร์รู้ดีในตัวเองมาตลอด ชางเอ๋อร์เป็นแค่หญิงสาว และเป็นหญิงสาวที่ถูกเลี้ยงดูมาจากวังหลวง จะรู้การนำทัพออกศึกอะไรได้อย่างไร สิ่งต่างๆในสนามรบแน่นอนว่าต้องเชื่อฟังแม่ทัพเหล่านั้น" หลังจากพูดจบครู่หนึ่งความอาฆาตก็ฉายแววออกจากดวงตาของนาง แม้จะเพียงชั่วขณะ หยุนชางก็รู้ว่าจักรพรรดิหนิงที่มองนางอยู่ คงได้เห็นแล้ว

ทันทีที่สิ้นเสียง จิ้งอ๋องก็หันศีรษะพร้อมด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย และมีความเย้ยหยันที่มุมปากของเขา "ชางเอ๋อร์เมตตาใจกว้างเกินไป แม่ทัพที่ชายแดนใช้อำนาจในการเป็นผู้นำ ย่อมมิให้คนอื่นแทรกแซง เพียงแต่ว่ามันมากเกินไปหน่อย ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ฟังคำสั่งชางเอ๋อร์ แต่ยังละเลยความปลอดภัยของชางเอ๋อร์ ชางเอ๋อร์ถูกจับตัวไปที่ค่ายทหารของแคว้นเซี่ย ถูกควันพิษจากค่ายกลของหลิ่วหยินเฟิงจนได้รับบาดเจ็บ ถ้าไม่ใช่เพราะหม่อมฉันไปได้ทันท่วงที และได้พาท่านอาจารย์ชิงชางที่เชี่ยวชาญในการทำลายค่ายกลมาด้วย เกรงว่าชางเอ๋อร์..."

จิ้งอ๋องหยุดชั่วขณะ ก้มศีรษะลง และทำเสียงเชอะอย่างเย็นชา

เมื่อจักรพรรดิหนิงได้ฟัง เส้นเลือดปูดบนหน้าผาก ตบโต๊ะอย่างแรง "ใครกัน บังอาจเช่นนี้ได้" เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ "ใช่ฉีหล่างหรือไม่ ข้าจะถลอกหนังของเขาซะ"

หยุนชางก้าวไปข้างหน้า และจับมือจักรพรรดิหนิง พูดด้วยเสียงเบาๆ "เสด็จพ่อ ตอนนี้ชางเอ๋อร์มิใช่ปลอดภัยหรือเพคะ นอกจากนี้ ครั้งนี้แม่ทัพฉีนำทัพไปสู่ชัยชนะ ควรได้รับการยกย่อง เพียงแต่ว่าแม่ทัพก็อายุมากแล้ว ไม่เหมาะสมที่จะต่อสู้ในสนามรบ จะดีไหมถ้าเสด็จพ่อจะประทานให้เขาได้ปลดประจำการ ถอดชุดเกราะและกลับสู่ชีวิตธรรมดา"

จักรพพรดิเงียบไปครู่หนึ่งหลังจากได้ยินเรื่องนี้ แต่หลังจากนั้นก็พยักหน้า "ได้ ทำตามชางเอ๋อร์"

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงขานจากด้านนอก "จิ่นกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงเสด็จ"

จิ่นกุ้ยเฟย? หยุนชางตกตะลึงด้วยความยินดีเล็กน้อย เกรงว่าเพราะว่าเสด็จแม่ให้กำเนิดเฉินซี เสด็จพ่อจึงเลื่อนตำแหน่งของเสด็จแม่ เมื่อคิดเช่นนี้ เขาหันกลับมาอย่างกระตือรือร้นและมองไปยังสตรีที่เดินผ่านประตูเข้ามา

นางสวมชุดพระราชวังสีขาว พร้อมกับเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีเงินขนาดใหญ่ กระโปรงกว้างยาวลากพื้น ดูสง่างามและโอฬาร ผมที่ตำสนิทหวีช่อมวยเซียนโบยบิน และปิ่นระย้าหยกขาวที่แกว่งไปมาระหว่างการเดิน แววตาที่มองไปมาไหลผ่านระหว่างดวงตาคู่นั้น และรอยยิ้มบางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก

"ชางเอ๋อร์…" จิ่นกุ้ยเฟยเดินอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นหยุนชางก็รีบเข้าไป จับมือหยุนชางและมองดูเป็นเวลานาน นางยิ้มแล้วกล่าวว่า "ชางเอ๋อร์กลับมาแล้ว ไม่เป็นไรก็ดี ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" หยุนชางเห็นว่าดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกังวล ในใจอดไม่ได้ที่จะอ่อนลง ยิ้มและจับมือนาง "เสด็จแม่ ชางเอ๋อมิเป็นไรเพคะ"

จักรพรรดิหนิงมองจิ่นกุ้ยเฟยอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ดูตื่นเต้นเล็กน้อย รู้สึกขบขันเมื่อมองไปยังจิ่นกุ้ยเฟยจึงตรัสว่า "เจ้ากังวลทั้งวันทั้งคืน เจิ้นพูดถูกใช่หรือไม่ ชางเอ๋อร์จะต้องปลอดภัยแน่"

จากนั้นก็ตรัสกับหยุนชางว่า "ช่วงที่เจ้าไม่อยู่ในวัง เสด็จแม่ของเจ้าก็เหมือนหินศิลา มักถามข้าตลอดว่าเมื่อไหร่ชางเอ๋อร์จะกลับมา และตอนนี้ก็ดีแล้ว ในที่สุดเจ้าก็กลับมา พวกเจ้าสองแม่ลูกคงจะมีเรื่องพูดคุยกันไม่น้อย จิ่นกุ้ยเฟยพาชางเอ๋อร์ไปที่วังจิ่นซิ่วเถิด เจิ้นจะคุยกับจิ้งอ๋องสักครู่ ประเดี๋ยวเจิ้นจะพาจิ้งอ๋องไปร่วมเสวยอาหารเย็นด้วยกัน"

จิ่นกุ้ยเฟยพยักหน้า ยิ้มและจับมือหยุนชางและกล่าวว่า "เจ้าไม่ได้พบน้องชายของเจ้าเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ตอนนี้เขาคงจะตื่นแล้ว.."

หยุนชางยิ้มและพยักหน้า "เพคะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เฉินซีหน้าตาเป็นอย่างไร เหมือนเสด็จแม่มากกว่า หรือจะเหมือนเสด็จพ่อมากกว่านะ" ทั้งสองออกจากห้องโถงฉินเจิ้งด้วยกัน และจิ่นกุ้ยเฟยพาหยุนชางไปยังประตูวังตำหนักหนึ่ง