ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 336

เจิ้งมามาถอนหายใจและเหลือบมองจิ่นกุ้ยเฟย แม้เห็นว่าสีหน้าของนางจะไม่ค่อยดีนักแต่เจิ้งมามาก็ไม่ได้ห้ามนาง "หลี่จิ้งเหยียนก่อกบฏและราชสำนักก็ไม่มั่นคง จิ่งขุยก็ใช้เงินของตระกูลจนเกือบหมดและเกลี้ยกล่อมขุนนางทีละคนที่เคยเป็นพรรคพวกของหลี่จิ้งเหยียน กวาดล้างกองกำลังของตระกูลหลี่ที่แฝงอยู่ในเมืองหลวงทั้งหมด จักรพรรดิหนิงได้แต่งตั้งจิ่งขุยเป็นอัครมหาเสนาบดี ครั้งแรกที่เขาประกาศราชโองการ จิ่งขุยไม่ยอมรับและบอกว่าลูกสาวของเขาทำให้องค์หญิงหยุนชางและจิ้งอ๋องขุ่นเคืองใจ ตอนนี้ยังถูกขังอยู่ในคุก เขาทำเช่นนี้เพื่อขอให้จักรพรรดิปล่อยลูกสาวของเขาออกมาเท่านั้น"

หยุนชางหัวเราะเยาะ นางกล่าวเสียงเย็นว่า "ดังนั้นเสด็จพ่อจึงปล่อยจิ่งเหวินซีออกมาแล้วยังเชิญจิ่งขุยให้ขึ้นดำรงตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี บางทีเขาอาจจะอนุญาตให้ลูกสาวของเขาเข้าวังมาเป็นนางสนมหรือแม้กระทั่งฮองเฮาใช่หรือไม่?" ยิ่งหยุนชางพูดในใจนางก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

จิ่นกุ้ยเฟยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะจับมือหยุนชางและส่ายหัวยิ้มๆ "ชางเอ๋อร์ แม่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก แม่มีเจ้าและตอนนี้มีเฉินซี แค่นี้ก็พอแล้ว"

นิ้วมือของหยุนชางสั่นระริก "เป็นชางเอ๋อร์เองที่ทำให้เสด็จแม่ต้องเหนื่อยไปด้วย หากตอนที่อยู่ที่เมืองเฟิ่งไหลชางเอ๋อร์ไม่ได้ใช้อารมณ์ชั่ววูบก็คงไม่ทำให้เป็นเช่นนี้" ประกายเย็นชาในดวงตาของนางยิ่งรุนแรงขึ้น "เกรงว่าจิ่งขุยคนนี้คงจะไม่ใช่คนไร้สมอง เขาขอร้องให้เสด็จพ่อปล่อยตัวจิ่งเหวินซี แต่กลับบอกว่าเพราะชอบจิ้งอ๋องและทำให้หม่อมฉันขุ่นเคืองใจจึงได้ถูกขังคุก แต่กลับไม่ได้เอ่ยว่านางจิตใจโหดเหี้ยมและเกือบจะพรากชีวิตของเฉินซีไปแล้ว" เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หยุนชางก็มองไปที่จิ่นกุ้ยเฟย เมื่อเห็นท่าทางของนางดูหดหู่ลงเล็กน้อยนางก็นึกขึ้นได้ว่า เสด็จแม่ของนางอุ้มท้องเฉินซีจนคลอดมากว่าสิบเดือน แม่ลูกย่อมผูกพัน จิ่งเหวินซีทำกลับเฉินซีเช่นนั้น เสด็จแม่ต้องเกลียดนางแน่ แต่ตอนนี้เสด็จพ่อกลับ...

หยุนชางยืนขึ้นและกล่าวว่า "เสด็จแม่ ให้หยุนชางนำท่านและเฉินซีเข้าไปอยู่ในจวนจิ้งอ๋องสักระยะเถอะเพคะ"

เมื่อจิ่นกุ้ยเฟยได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา นางลูบหัวของหยุนชางแล้วเอ่ยว่า "เด็กโง่ ไม่มีเหตุผลใดที่แม่จะไปอาศัยที่จวนจิ้งอ๋อง นอกจากนั้นหนึ่งเดือนหลังจากนี้ก็จะมีพระราชพิธีแต่งตั้งฮองเฮา ฝ่าบาทมอบหมายให้แม่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ ช่วงนี้แม่ยุ่งมากไปไหนไม่ได้หรอก"

เมื่อครู่หยุนชางเพียงเดาเท่านั้น แต่เมื่อได้ยินจิ่นกุ้ยเฟยพูดเช่นนี้ ในใจของนางก็ยิ่งโมโห ตอนที่จิ่งเหวินซีทำเรื่องเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเสด็จพ่อก็อยู่ด้วย เหตุใดท่านพ่อจึงแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา?

"เสด็จพ่อของเจ้า..." เสียงของจิ่นกุ้ยเฟยแผ่วเบา "ในราชสำนักเพิ่งเกิดความปั่นป่วน ทางเหนือและใต้ก็กำลังมีเรื่องรบรากัน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการทำให้ราชสำนักสงบลง..."

หยุนชางฟังคำที่จิ่นกุ้ยเฟยพูดออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน ในใจของนางก็ราวกับถูกราดลงด้วยน้ำเย็นดับโทสะนั้นไป นางมองจิ่นกุ้ยเฟยอย่างงุนงง เมื่อครู่ตอนที่อยู่ในตำหนักฉินเจิ้งก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นยิ่งมากขึ้นขึ้น

เสด็จแม่... แม้จะอยู่ในตำหนักเย็นเป็นเวลากว่าสิบปี หลังนางกลับมาอยู่เคียงข้างเสด็จพ่ออีกครั้งก็ยังมีสายใยความรักบางเบาให้แก่เสด็จพ่อ เพียงแต่เสด็จแม่ไม่เคยรู้ว่าผู้ที่มองอยู่ด้านข้างอย่างมองเห็นอะไรๆ ได้อย่างชัดเจน เมื่อครู่ที่ตำหนักฉินเจิ้งเสด็จแม่แทบจะเห็นเสด็จพ่อไร้ตัวตนและไม่ได้พูดอะไรกับเสด็จพ่อเลย นางคิดไปว่าเสด็จแม่ของนางตื่นเต้นดีใจที่ได้พบนางจึงได้ลืมไป เพียงแต่ว่าตอนนี้เมื่อนางเห็นใบหน้าเรียบเฉยของจิ่นกุ้ยเฟยยามที่เอ่ยถึงเสด็จพ่อ แววตาของนางไม่มีความเศร้าโศกหรือความยินดี จู่ๆ หยุนชางก็รู้สึกได้ว่าบางทีครั้งนี้เสด็จพ่ออาจจะทำร้ายหัวใจของเสด็จแม่ของนางเข้าแล้วจริงๆ ดังนั้นเสด็จแม่จึงได้ปิดกั้นหัวใจเอาไว้

หยุนชางเงียบไปอยู่นาน จากนั้นก็หายใจเข้าลึกและหายใจออกช้าๆ พร้อมพยักหน้า "เสด็จแม่ ชางเอ๋อร์รู้ว่าท่านเจ็บปวดและคงจะไม่สนใจแล้ว แต่ข้าจะไม่ยอมให้จิ่งเหวินซีได้มีโอกาสนั่งลงบนตำแหน่งฮองเฮาแน่ และหากนางจะได้นั่งบนตำแหน่งนั้น ข้าก็จะลากนางลงมาเอง ผู้หญิงคนนั้นอันตรายเกินไป ตอนนี้นางมีจิ่งขุยคอยสนับสนุนนาง ชางเอ๋อร์กังวลว่านางจะทำร้ายท่านและเฉินซี ชางเอ๋อร์จะไม่ยอมให้ใครมาคุกคามความปลอดภัยของเสด็จแม่และน้องชายของข้าแน่"