ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 337

ขณะที่นางพูดก็ได้ยินเสียงของจักรพรรดิหนิงแว่วมาจากด้านนอก "ได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเจ้าดังมาแต่ไกล กำลังคุยอะไรกันหรือ?"

หยุนชางเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของจิ่นกุ้ยเฟยเลือนหายไปเมื่อได้ยินเสียงนั้น นางอดลอบถอนหายใจในใจไม่ได้แล้วยืนขึ้นและแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรย่อกายทำความเคารพจักรพรรดิหนิงที่เดินเข้ามา "เสด็จพ่อ เสด็จแม่เพิ่งดุว่าชางเอ๋อร์บังอาจที่กล้าหนีไปที่สนามรบคนเดียว เพื่อทำให้เสด็จแม่ดีใจ ชางเอ๋อร์จึงเล่าเรื่องขายหน้ายามที่อยู่วิหารแคว้นหนิงเพคะ เมื่อครู่พูดถึงตอนเจ้าอาวาสอู๋น่าไม่ยอมให้ชางเอ๋อร์กินเนื้อในวิหารและให้กินมังสวิรัติอยู่เป็นเวลานาน วันหนึ่งชางเอ๋อร์อยากกินเนื้อมาก แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนมีเนื้อ เห็นว่าเจ้าอาวาสอู๋น่าเลี้ยงนกพิราบไว้สองสามตัว จึงแอบขอให้ฉินยีฆ่าพวกมันและเอามาย่าง ทำให้เจ้าอาวาสโมโหใหญ่เลยเพคะ"

จักรพรรดิหนิงก็หัวเราะออกมาเช่นกัน โดยไม่ทันสังเกตว่าหยุนชางนั้นมีแววตาเย็นชา "เจ้าเคยสร้างปัญหาบ่อยนักเมื่อครั้งยังเยาว์ เกรงว่าอยู่ที่วิหารแคว้นหนิงก็คงไม่ต่างกัน ลำบากเจ้าอาวาสอู๋น่าแล้ว เขากลับไม่ได้เอามาฟ้องข้า"

หยุนชางก็หัวเราะไปกับเขาและเดินไปอยู่ด้านข้างจิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องถูกขันทีผู้หนึ่งพยุงไว้ หยุนชางเดินไปช่วยพยุงเขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วยิ้มให้จิ่นกุ้ยเฟย "หลายวันมานี้ชางเอ๋อร์รีบร้อนเดินทาง วันนี้เสด็จแม่ต้องทำของอร่อยให้ชางเอ๋อร์กินนะเพคะ"

จิ่นกุ้ยเฟยยิ้มบางๆ และพยักหน้า "ตกลง" จากนั้นนางก็มองไปที่ขาของจิ้งอ๋องแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย "จิ้งอ๋องได้รับบาดเจ็บหรือ?"

จิ้งอ๋องนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินคำถามของจิ่นกุ้ยเฟยก็เงยหน้าขึ้นและพยักหน้าพลางหัวเราะ "หม่อมฉันถูกปิดล้อมโดยทัพเซี่ยที่เมืองจิ้งหยาง ตอนนั้นเรามีทหารเพียงสองแสนนายแต่ทัพเซี่ยมีถึงหกแสนนาย โชคดีที่ชางเอ๋อร์นำกำลังจากคังหยางมาช่วย มิฉะนั้นก็คงไม่สามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้ เพียงแต่หม่อมฉันก็ได้รับบาดเจ็บและหมดสติไปหลายวัน ตลอดทางที่กลับมาได้ชางเอ๋อร์เป็นคนดูแลมาโดยตลอด เพิ่งจะฟื้นเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง"

"ร้ายแรงมากเลยหรือ? ให้หมอหลวงตรวจดูแล้วหรือยัง?" จิ่นกุ้ยเฟยเอ่ยถามด้วยความกังวล

จักรพรรดิหนิงที่อยู่ด้านข้างยิ้มและพูดว่า "เจิ้นเพิ่งเชิญหมอหลวงมาตรวจดูบอกว่าแผลหายดีแล้ว แต่เมื่อสองวันก่อนมันกลับปริแตกออกมาอีก เกรงว่าคงต้องอยู่เฉยๆ สักพัก ช่วงนี้จะให้เขาเหนื่อยมากไม่ได้"

จิ่นกุ้ยเฟยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงถอยออกไปด้านข้างและสั่งให้เจิ้งมามาเตรียมสำรับ

จิ้งอ๋องดูเหมือนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ เขาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองหยุนชาง หยุนชางยิ้มพลางส่ายหัว นางจับมือของจิ้งอ๋อง ดวงตาฉายแววเย็นชาแวบหนึ่ง จิ้งอ๋องจึงก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร...

"ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บก็ควรจะพักผ่อนอยู่ในจวน เสด็จพ่อห้ามให้ท่านอ๋องทำงานมากนะเพคะ" หยุนชางกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง

จักรพรรดิหนิงถูกท่าทางไม่แยแสของจิ่นกุ้ยเฟยทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อหยุนชางกล่าวเช่นนั้น เขาจึงหัวเราะออกมา "เจิ้นไม่กล้าหรอก"

หยุนชางสนทนากับจักรพรรดิหนิงอยู่ครู่หนึ่ง สิ่งที่เขาถามมากที่สุดก็คือเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของหยุนชางในค่ายทหาร ระหว่างทางมานั้นหยุนชางและจิ้งอ๋องได้เตรียมคำตอบที่เหมือนกันเอาไว้แล้ว ดังนั้นจึงโต้ตอบกันได้อย่างไหลลื่น