ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 341

ทว่าหยุนชางยังมิทันจะได้ล้มตัวนอนลงบนเตียง กลับถูกจิ้งอ๋องที่นั่งอยู่บนเตียงกระชากตัวเข้ามาในอ้อมกอด พลางกระพริบตาเบา ๆ "ชางเอ๋อร์. เจ้าอยากเข้ามาในใจข้างั้นหรือ ? "

หยุนชางขบเม้นริมฝีปากด้วยความโกธร ท่านปู่ท่านนี้เกรงว่าจะเป็นบุคคลตีสองหน้าเป็นแน่ เกรงว่าเขาคงจะเรียนมาจากหวังจิ้นฮวนกระมัง

เมื่อจิ้งอ๋องเห็นหยุนชางมิได้พูดอะไรออกมา จิ้งอ๋องจึงสวมกอดหยุนชางเบาๆ พร้อมยิ้มออกมา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย "เป็นข้าที่ใจร้อนเกินไป มิคิดว่าร่างกายเจ้าจะบอบช้ำได้ขนาดนี้ "

หยุนชางกัดริมฝีปากด้วยความขมขื่น พลางได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ จากข้า

งนอกดังเข้ามา เสียงพ่อบ้านพลันดังขึ้นมาว่า "ท่านอ๋องพะยะค่ะ. จักรพรรดิมีพระราชโองการเรียกให้ท่านเข้าเฝ้าพะยะค่ะ"

หยุนอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก เมื่อได้คำพูดดังกล่าวจึงขึ้นเสียงใส่ว่า "จะไปเข้าเฝ้าได้อย่างไรกัน ตอบกลับไปว่าบาดแผลท่านอ๋องฉีกขาด พลันหมดสติไปแล้ว "

ความเงียบเกิดขึ้นทั้งภายในและภายนอกของห้อง เมื่อผ่านไปชั่วครู่จิ้งอ๋องจึงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเลิกลั่กว่า "เจ้าก็บอกกับคนในวังตามที่หวางเฟยพูดเถอะ "

พ่อบ้านตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้ม ๆ หยุนชางพลางสูดลมหายใจออกมา กลับคิดได้ว่าเมื่อครู่นางใช้อารมณ์มากเกินไปหรือไม่ ใบหน้าที่แดงกร่ำพลันลุกขึ้น จึงเดินไปนั่งยังเก้าอี้ข้าง ๆ พลางเงียบไม่พูดไม่จา

จิ้งอ๋องจึงหัวเราะออกมาเบา ๆ เดินไปข้างหลังพร้อมสวมกอดหยุนชาง "ไม่โกธรแล้วหรือ? "

หยุนชางพลันถอนหายใจมิได้เอ่ยอันใดออกมา เมื่อจิ้งอ๋องเห็นว่าอาภรณ์ของนางบางไปนิด เกรงว่านางจะเป็นหวัดได้ จึงรีบหยิบเสื้อคลุมมาให้นางสวมใส่ทันที

หยุนชางพลันกัดริมฝีปากพร้อมทั้งกระซิบเบา ๆ ว่า "เมื่อครู่หม่อมฉันให้พ่อบ้านปฏิเสธไป จะมิมีปัญหาอะไรใช่หรือไม่? หากเสด็จพ่อต้องการพูดคุยอะไรบางอย่างกับท่านเล่า ? "

จิ้งอ๋องยิ้มพลางเดินไปนั่งตรงข้ามหยุนชาง สายตาที่จ้องมองเต็มไปด้วยความอ่อนโยน"ไม่เป็นอันใดหรอก เจ้ามิได้พูดแล้วหรอกหรือ ? เป็นเพราะว่าบาดแผลข้าฉีกขาดจึงหมดสติไป. ทำให้ไม่สามารถเข้าเฝ้าได้ หากจักรพรรดิชั่งใจสักนิด. ก็ไม่ควรจะทำให้ข้าเสียหน้า. ถ้าเจ้ารู้สึกกลัวขึ้นมา ก็จงเตรียมตัวให้พร้อม เกรงว่าอีกชั่วครู่ จักรพรรดิคงจะมาหาเป็นแน่ ? "

"อื้ม" หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ พลันนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้สถานะของจิ้งอ๋องมีความพิเศษอยู่ เสด็จพ่อต้องระวังเขาเป็นแน่. เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวงเขาก็สลบไปเนื่องจากบาดแผลที่ฉีกขาด เมื่อเสด็จพ่อสงสัยในตัวเขาแล้วก็จะต้องมาหาเขาเพื่อพิสูจน์ว่าจิ้งอ๋องสลบไปจริงหรือไม่

หยุนชางจึงรีบร้อนให้จิ้งอ๋องรีบไปนอนบนเตียง อีกทั้งยังเรียกเฉียนยินให้เข้ามาช่วยนางรวบผมและปักปิ่น พลางให้สังเกตุความเคลื่อนไหวของวังให้ดี จากนั้นจึงลากเก้าอี้มาวางไว้ให้ข้างเตียง พลางหยิบตำราขึ้นมาอ่าน

เพียงผ่านไปแค่ครึ่งชั่วยาม จึงมีเสียงรายงานว่า จักรพรรดิหนิงและจิ่งเหวินซีมาที่วังจิ้งอ๋อง

หยุนชางพลางแหล่ตามองไปยังเฉียนยิน "จิ่งเหวินซี ? "

เฉียนยินพยักหน้าน้อย ๆ "เพคะ องครักษ์เงาพลันได้ยินมา ก่อนท่ีจักรพรรดิจะปิดผนึกพระราชกฤษฎีกาเสร็จว่า ในวันที่สามเดือนสามจักแต่งตั้งจิ่งเหวินซีขึ้นเป็นฮองเฮา "

"โอ้ ? " หยุนชางหรี่ตาลง "มีพระราชกฤษฎีกาลงมาแล้วหรือ ? "

พดจบ พลันให้เฉียนยินรินชาเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ จึงยิ้มอย่างเย็นชาว่า "ดูเหมือนว่าข้าจะต้องคิดหาแผนมารับมือเสียแล้ว เมื่อผนึกพระราชกฤษฎีกาเสร็จ จักต้องส่งไปยังหัวเมืองต่าง ๆ ใช่หรือไม่ ? "