ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 342

จิ้งอ๋องเมื่อได้ยินดังนั้น จึงอดมิได้ที่จะขมวดคิ้ว ดึงมือของหยุนชางออกมา พร้อมยิ้มแล้วพูดว่า "พอแล้ว เจ้าจักตื่นเต้นไปใย พี่สาวจิ่งเป็นคนของจักรพรรดิที่พามา เจ้าเป็นถึงพระชายาของจิ้งอ๋อง ต้องต้อนรับแขกให้ดี มิต้องห่วงหรอก ในสายตาของข้าไม่มีคนอื่นเลย นอกจากเจ้าเพียงคนเดียว "

หยุนชางจึงถอนสายตาออกมา ทว่าอารมณ์ยังมิค่อยดีเท่าใด

จิ่งเหวินซีพลางเหลือบตามองจักรพรรดิอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิมิได้แสดงสีหน้าอันใดออกมา จึงขบริมฝากพร้อมกับพูดว่า "หม่อมฉันเพียงแต่ได้ยินมาว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ จึงมาเยี่ยมพระองค์พร้อมกับองค์จักรพรรดิ หวางเฟยรู้สึกขุ่นเคืองอันใดต่อหม่อมฉันหรือไม่ หากหม่อมฉันทำอะไรผิดพลาดไป หม่อมฉันขอประทานอภัยด้วยเพคะ"

"ให้อภัย ? " หยุนชางพลางมองไปยังจิ่งเหวินซีด้วยรอยยิ้ม จึงเงียบไปชั่วครู่ พร้อมพูดออกมาว่า "พี่สาวจิ่งโปรดวางใจ. ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ เปิ่นหวางเฟยต้องอยู่ในวังเพื่อดูแลอยู่แล้ว ข้าไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก เพียงแต่ว่าคราวหน้าหากพี่สาวจิ่งเห็นท่านอ๋องของข้าแล้วละก็ หวังว่าท่านจะควบคุมสายตาของท่านให้ดีเล่า"

จักรพรรดิหนิงพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จิ่งเหวินซีจะพูดขึ้น จึงลุกขึ้นยืน พร้อมบอกว่า "หากเจ้ามิเป็นอันใดแล้ว เจิ้นคงต้องขอตัวกลับวังก่อน"

หยุนชางพลางยิ้มเล็กน้อย จึงรีบร้อนลุกขึ้นมาว่า "ชางเอ๋อร์น้อมส่งเสด็จพ่อ " จิ้งอ๋องพลันโค้งตัวทำความเคารพบนตั่ง "น้อมส่งจักรพรรดิ"

เมื่อจักรพรรดิพาจิ่งเหวินซีออกไปแล้ว ผ่านไปเพียงชั่วครู่ เสียงฝีเท้าพลันเดินออกไปไกลแล้ว จึงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "เสด็จพ่อไม่ไว้ใจท่านจริง ๆ เมื่อครู่หม่อมฉันยังเห็นว่าเขาเอามือลูบไปมาบนผ้าห่มของท่าน คงจะตรวจสอบดูว่าเป็นดั่งที่พวกเราพูดไปหรือไม่ ว่าท่านนอนสลบอยู่บนเตียงเพิ่งฟื้นขึ้นมา อีกทั้ง เมื่อตอนที่หม่อมฉันตั้งใจให้สาวใช้ทำถ้วยยาหก เสด็จพ่อยังซักถามสาวใช้ถึงเวลาต้มยาด้วย เกรงว่าท่านคงสงสัยว่าเราเพิ่งจะเตรียมการหรือเปล่า "


จิ้งอ๋องพลางยิ้มด้วยความขมขื่น จึงเงยหน้าไปจับใบหน้าที่อ่อนโยนของหยุนชาง "ตอนนี้สถานะของข้าเพียงสูงกว่าเดิมเล็กน้อย ทำให้เจ้าต้องลำบากเสียแล้ว "

หยุนชางพลางยิ้มขึ้นที่มุมปาก มิได้เอ่ยอันใดออกมา ทว่าในใจกลับเต็มใจที่จะทำให้"มิรู้ว่าเสด็จพ่อมาหาท่านต้องการที่จะพูดคุยเรื่องอะไร เกรงว่ามีหม่อมฉันและจิ่งเหวินซีขวางอยู่ จึงมิได้พูดออกมา เสด็จพ่อคงกลัวว่า หากให้หม่อมฉันกับจิ่งเหวินซีออกมา หม่อมฉันและจิ่งเหวินซีคงจะได้มีเรื่องกันเป็นแน่ " เมื่อหยุนชางพูดจบ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"อ๋อ " เมื่อจิ้งอ๋องเห็นหยุนชางหัวเราะออกมาดังนั้น ภายในใจรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก "เมื่อครู่ที่หวางเฟยพูดว่า ท่านอ๋องของข้า ทำให้เปิ่นหวางดีใจยิ่งนัก"

หยุนชางจึงส่งสายตาฟาดฟันใส่จิ้งอ๋อง พลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปยังข้างนอก เพิ่งจะกลับมาถึงเมืองหลวงได้ไม่นาน นางมีมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมากมาย วันที่จะประกาศพระราชกฤษฎีของจิ่งเหวินซีก็ใกล้เข้ามาแล้ว

ในวันนั้น หลังจากปิดผนึกพระราชกฤษฎีกาของจิ่งเหวินซี พระราชกฤษฎีกาจึงถูกประกาศติดอยู่ที่เสาห้าแห่งในเมืองหลวง ผ่านไปไม่นาน ข่าวเรื่องพี่สาวตระกูลจิ่ง จิ่งเหวินซีถูกแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮาจึงเป็นที่พูดถึงอย่างรวดเร็วภายในเมืองหลวง

เมื่อหยุนชางได้ฟังรายงานแล้ว พลางอมยิ้มเพียงเล็กน้อย มิได้ส่งเสียงอะไรออกมา รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ เกรงว่าจิ่งเหวินซีนางคงจะชื่นอกชื่นใจในตนเองเป็นอย่างมาก มิทันได้คาดคิดเลยว่า เมื่อนางสามารถขึ้นไปอยู่บนที่สูงแล้ว หากวันใดวันหนึ่งตกลงมา คงจะเจ็บมากมิใช่น้อย

เมื่อถึงเวลาอ่านตำราจึงอ่านตำรา. เมื่อถึงเวลารับสำรับอาหารก็ทานอาหาร แท้จริงแล้วนางอยากไปเดินเที่ยวรอบวังดูบ้าง หากแต่เมื่อคืนจิ้งอ๋องรังแกนางเสียทั่วรางไม่มีแรง เกรงว่าจะโดนเสด็จแม่รู้สึกถึงความไม่ปกตินี้ แผนเข้าวังของหยุนชางจึงถูกพับเก็บไป

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ ทว่าหลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว ยังมิทันได้ดับเทียนพักผ่อน จิ้งอ๋องจึงขึ้นมานอนบนเตียงโดยเร็ว สายตาเต็มไปด้วยความแวววับ พลางจ้องมองไปยังหยุนชาง