ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 344

ภายในใจพลันครุ่นคิดถึงคำทำนายของท่านเจ้าอาวาสอู๋น่า คำทำนายของท่านเจ้าอาวาสอู๋น่านั้นมีสิทธิเป็นจริงสูงมาก เพียงแต่เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับหยุนชาง เมื่อเจ้าอาวาสอู๋น่าเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา จักรพรรดิหนิงจึงคิดได้ว่า พวกเขาไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ต่อหยุนชางได้ขาดแน่

" ไปเชิญให้พระชายาจิ้งอ๋องมาเข้าเฝ้า" เมื่อจักรพรรดิหนิงพูดขึ้น ภายนอกพลันมีเสียงตอบรับ หัวหน้าเจิ้งขมวดคิ้วลง พลางอ้าปากจะเอ่ยคำพูดออกมา ทว่าก็เก็บคำพูดนั้นกลับ พร้อมก้มหัวโค้งกายจากไป

ภายในวังจิ้งอ๋องนั้น เนื่องจากวันนี้อากาศแจ่มใส หยุนชางจึงให้คนจุดไฟไว้ให้ที่ศาลาริมทะเลสาบ. พลางตระเตรียมอาหาร และย้ายไปนั่งที่ตั่งนุ่ม ๆ เพื่ออ่านตำราท่ามกลางแสงแดดพร้อมกับจิ้งอ๋อง

แสงอาทิตย์ในฤดูเหมันต์อบอุ่นเป็นอย่างมาก เมื่ออาบแดดไปครู่นึง หยุนชางเกิดอาการง่วงเล็กน้อย เนื่องจากกลางคืนที่ผ่านมานั้นมีเรื่องราวพัวพันเข้ามามากมาย จึงทำให้หยุนชางทนมิได้ หยุนชางมองไปยังชายหนุ่มข้างกาย จิ้งอ๋องไม่สามารถเข้าใจนางได้ พลันยกมือขึ้นมาสัมผัสหยุนชางเบา ๆ พร้อมทั้งก้มหน้าอ่านตำราต่อไป

เมื่อพ่อบ้านเดินเข้ามานั้น ก็ได้เห็นบรรยากาศของคู่หนุ่มสาวตรงหน้า ที่นั่งอยู่บนตั่งนุ่ม ๆ พลันใช้ชีวิตเรียบง่ายสบาย ๆ และพูดคุยบ้างเป็นบางครั้ง ทว่าส่วนใหญ่ต่างคนต่างอ่านตำราของตัวเอง หากแต่ทั้งสองก็เข้ากันได้ดี

ใบหน้าของพ่อบ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จึงเดินเข้าไปต่อหน้าคนทั้งสองประมาณสิบก้าว พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า "มีพระราชโองการ เรียกหวางเฟยเข้าวัง พะยะค่ะ"

หยุนชาได้ยินดังนั้น จึงหันไปหา สีหน้าพลันไม่สบอารมณ์เล็กน้อย จึงพยักหน้ารับคำ พร้อมทั้งหาวออกมาเบา ๆ พลางหันไปพูดกับชายหนุ่มข้างกายว่า "หม่อมฉันนึกว่า เกิดเหตุในพระราชวังชีอู๋ เพียงวันที่สองเสด็จพ่อก็จะมีพระราชโองการเรียกหม่อมฉันเข้าวังเสียอีก ดูเหมือนว่าในใจของเสด็จพ่อก็ยังมีความรู้สึกที่ดีต่อหม่อมฉันอยู่บ้าง " เมื่อพูดจบ พลันลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ยับยู่ยี่เล็กน้อย "หม่อมฉันจะไปเข้าวังก่อนนะเพคะ"

จิ้งอ๋องพยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อหยุนชางเข้ามาในพระราชวังแล้ว ในตำหนังฉินเจิ้ง นางพลันเห็นบุคคลที่นางไม่ชอบทั้งสองคน หยุนชางหลี่ตาพร้อมกับยิ้มเบา ๆ หากแต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา"เสนาบดีจิ่ง พี่สาวจิ่ง พวกท่านมาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อหรือ ? "

ลักษณะของจิ่งขุยตอนนี้เต็มไปด้วยเกียรติยศและความมั่งคั่ง คำพูดคำจาล้วนดูดี เมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงรีบร้อนโค้งกายคำนับหยุนชาง "พระชายาจิ้งอ๋อง"

หยุนชางหลี่ตามองครู่หนึ่ง พร้อมกับยิ้มขึ้นมาว่า "ยินดีด้วยกับเสนาบดีจิ่ง ตอนนี้เป็นยุครุ่งเรื่องของท่านเสนาบดีจิ่งแล้ว. ยินดีด้วยกับพี่สาวจิ่งที่ได้ขึ้นเป็นฮองเฮา ช่างเป็นความโชคดีเสียจริง"

จิ่งขุยเมื่อได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มออกมา หยินชางยิ้มกลับอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมทั้งจ้องมองไปยังจิ่งเหวินซี ประตูพลันเปิดออกมา พร้อมทั้งหัวหน้าเจิ้งที่เปิดประตูออกมาจากห้องโถง พลางกวาดสายตามองไปยังทั้งสามคน ด้วยความตกตะลึงและจึงยิ้มออกมาว่า "หวางเฟย เสนาบดีจิ่น สนมจิ่น จักรพรรดิเชิญด้านในพะยะค่ะ"

หยุนชางพลันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมทั้งเดินเข้าไปยังห้องโถง จักรพรรดินั่งอยู่บนเก้าอีกด้าน ทว่าด้านข้างกลับมีคนนั่งอยู่ด้วย หยุนชางจำได้เขาคือคนจากสำนักหอดูดาวหลวง ชื่อหลิวกวังยวี่ แม้ว่าไม่นานมานี จะเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นมามากมายก็ตาม ทว่าใบหน้าของจักรพรรดิก็ยังมิได้แสดงสีหน้าวิตกกังวลใด ๆ ออกมา เมื่อเห็นคนทั้งสามเดินเข้ามาพร้อมกันแล้ว จึงยิ้มพร้อมกับพูดว่า "พวกเจ้ามาแล้ว. อย่าได้มากพิธีเลย เชิญนั่งลงเถิด"

เมื่อทั้งสามคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว จักรพรรดิหนิงพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมเอ่ยออกมาว่า "เรียกพวกเจ้ามาในวันนี้ เนื่องจากมีข่าวลือจากภายนอกดังเข้ามา. ถึงแม้เจิ้นจักเป็นจักรพรรดิ หากแต่เจิ้นก็มิอาจเพิกเฉยต่อคำร้องขอของราษฏรได้ จนถึงตอนนี้ก็ยังมีราษฏรอีกมากที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูพระราชวัง. นั่นทำให้เจิ้นรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก"