ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 356

หยุนชางก้มศีรษะลงและหัวเราะ ราวกับนางได้ยินเรื่องตลกที่สุด ทุกคนมองไปทางหยุนชาง แต่เห็นนางค่อยๆ ยกมือขึ้นรับคันธนู และค่อยๆลูบคันธนูด้วยมือ

"องค์ชายใหญ่แห่งแคว้นเย้หลางชอบรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า รู้ว่าท่านเชี่ยวชาญวิชายิงธนู และถนัดการยิงลูกธนูสามดอกพร้อมกันที่สุด แต่องค์ชายกลับเลือกการยิงธนูมาแข่งขัน" หยุนชางไม่คิดว่า หลิ่วหยินเฟิงจะเป็นผู้ที่เอ่ยปากพูดก่อน ในขณะที่กล่าวโทษชางเจียคังหนิง เขาได้ส่งข้อความบางอย่างกับหยุนชางอย่างลับๆ

หยุนชางหยิบลูกธนูขนนกขึ้นจากถาด ดึงคันธนูด้วยรอยยิ้ม และใส่ลูกธนู แต่ถือคันธนูด้วยมือข้างหนึ่ง และยื่นมือออกไปปัดลูกธนูขนนกในถาด รอยยิ้มจางๆยังคงปรากฎบนใบหน้าของนาง "ที่แท้นี่คือสิ่งที่องค์ชายใหญ่ถนัดที่สุดหรือเพคะ ไม่มีปัญหา ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องพ่ายแพ้ในสิ่งที่ตัวเองถนัดที่สุด ถึงจะเต็มใจยอมจำนน"

หยุนชางหยิบลูกธนูเก้าดอกที่เหลือในถาดทั้งหมดขึ้นมา ดึงคันธนูให้สุดและยิงไปที่เป้าหมายอย่างแรง

ผู้คนในห้องโถงยังไม่ทันได้ดูดีๆ ก็เห็นเป้าธนูมีลูกธนูสิบดอกปักอยู่กลางเป้าธนูอย่างเรียบร้อย ขันทีที่อยู่ด้านข้างตอบสนองเร็วที่สุด เขารีบดึงลูกธนูขนนกที่เป้าธนูออกมาทั้งหมด นับเสร็จ เขาพูดด้วยเสียงอันดังว่า"ฝ่า…ฝ่าบาท...พระชายาจิ้งอ๋อง ยิงเข้าเป้าทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ"

มีความฮือฮาในห้องโถง ตัวเอกอย่างหยุนชางยิ้ม เดินไปที่ข้างโต๊ะยกเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา "องค์ชายใหญ่ ตาท่านแล้วเพคะ"

หลังจากที่พูด หยุนชางกำลังจะยกมือขึ้นดื่ม แต่ถูกจิ้งอ๋องดึงไว้ "วันนี้เจ้าดื่มไปหกถ้วยแล้ว อย่าดื่มอีกเลย"

หยุนชางอยากจะบอกว่านางไม่เมา แต่เมื่อเห็นแววตาของจิ้งอ๋อง นางก็ไม่ได้เอ่ยปาก ยิ้มและพยักหน้า วางถ้วยเหล้าลง ขณะที่จิ้งอ๋องหันไปสั่งนางกำนัลให้เตรียมชา ก็ดึงหยุนชางนั่งลงข้างเขา "นั่งชมที่นี่เถิด"

หยุนชางอยากจะบอกว่า มันไม่ถูกระเบียบ แต่นางก็นึกได้ว่าสิ่งที่นางทำในวันนี้ไม่มีสิ่งใดถูกระเบียบเลย ดังนั้นนางจึงพยักหน้า และพูดกับนางกำนัลที่กำลังจะถอยไปเตรียมน้ำชาว่า "เปลี่ยนน้ำชาให้ท่านอ๋องด้วย"

เมื่อเห็นจิ้งอ๋องหันมา หยุนชางก็กระซิบ "อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หาย ฉะนั้นควรดื่มให้น้อยหน่อย"

จิ้งอ๋องหัวเราะ เอื้อมมือไปจับมือหยุนชาง หยุนชางตกตะลึง รู้สึกเพียงแค่ว่ามือของเขาเย็นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองจิ้งอ๋อง แต่เห็นดวงตาของเขามองไปทางชายที่อยู่ด้านขวามือที่มีแผลเป็นน่ากลัวบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย ดังนั้นนางจึงจับมือของจิ้งอ๋องกลับ และพยายามส่งความอบอุ่นจากฝ่ามือให้เขา

เมื่อหยุนชางเงยหน้าขึ้นมองชางเจียคังหนิง ชางเจียคังหนิงยังไม่ได้เริ่ม หยุนชางมองไปที่สีหน้าที่ค่อนข้างแย่ของชางเจียคังหนิง และนางก็ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดเบาๆว่า "ถ้าองค์ชายใหญ่ไม่อยากแข่งก็มิต้องแข่งแล้วเพคะ ข้าก็แค่พูดเล่นๆ ผู้ที่มาเยือนคือแขกของเรา ข้าจะขับไล่แขกของแคว้นหนิงออกไปได้อย่างไร"

น้ำเสียงที่เบาอ่อนโยน แต่คำพูดที่พูดออกมานั้น ไม่ค่อยถูกใจคนฟังมากนัก แอบเยาะเย้ยชางเจียคังหนิงไม่กล้าแม้แต่จะแข่งขัน เมื่อครู่เขาดูมีความมั่นใจมาก แต่ ณ ขณะนี้กลับกล้าๆกลัวๆ

และไม่รู้ว่าใครในห้องโถงออกเสียงหัวเราะเยาะเย้ย และสีหน้าของชางเจียคังหนิงก็ซีดลง เขารู้ตัวเองดีว่า ถึงแม้เขาจะเย่อหยิ่งในทักษะการยิงธนูมาโดยตลอด ไม่มีผู้ใดในราชวงศ์ของแคว้นเย้หลางที่สามารถเทียบกับเขาในการยิงธนู แต่เขาไม่สามารถเอาชนะหญิงผู้นั้นได้ เขาภูมิใจที่สุดคือสามารถยิงลูกธนูทีเดียวสามดอก แต่เขาไม่คิดว่าให้หญิงผู้นั้นสามารถยิงลูกธนูได้ทีเดียวสิบดอก