ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 358

คนข้างๆเอนหลัง และเอื้อมมือไปโอบเอวของหยุนชาง พูดด้วยเสียงที่ราบเรียบ "โอ้ สิ่งที่ข้าต้องการ ที่พระองค์สามารถให้ได้ ข้าต้องการ นับจากนี้ไปพระองค์อย่าได้มาปรากฏตัวต่อหน้าข้า และอย่าพูดจาเหลวไหลว่าท่านอ๋องอย่างข้าเป็นโอรสของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ" หลังจากพูด จิ้งอ๋องก็ยืนขึ้น หันไปทางจักรพรรดิหนิงและเหล่าผู้คนที่ยังตะลึงอยู่ และพูดว่า "อาการบาดเจ็บของข้ายังมิหายดี ไม่สะดวกที่จะอยู่ต่อ เช่นนั้นขอตัวกลับก่อน" หลังจากพูดแล้ว เขาก็พาหยุนชางออกจากตำหนักจินหลวนด้วยกัน

จิ้งอ๋องเอนหลังพิงรถม้าอย่างเงียบๆ หลับตาแน่น ราวกับว่าเขากำลังหลับอยู่ หยุนชางเงยหน้าดูก็เห็นว่าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถอนหายใจเบาๆ แม้ว่าเมื่อครู่จิ้งอ๋องจะมีท่าทีที่สงบนิ่ง แต่ว่ามือที่จับมือหยุนชางไว้นั้นมีเหงื่อออกเล็กน้อย หยุนชางรู้ว่า ในใจของเขาคงจะดิ้นรนมาก

ท้ายที่สุดแล้ว คนๆนั้นเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยพบหน้ากันมานานยี่สิบกว่าปี แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็เป็นสิ่งที่แปลกมาก เช่นเดียวกับใบหน้าที่คล้ายกันของทั้งสองคน

หยุนชางรู้สึกในรถม้ามีความอึดอัดเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงเปิดม่านของรถม้าขึ้น ลมหนาวพัดมาเป็นช่วงๆ หยุนชางตัวสั่น รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาก แต่จู่ๆคนข้างๆขยับตัวและดึงมือหยุนชางกลับ ทันใดนั้น ม่านอันหนาก็ตกลงมา จนเกิดเสียงอู้อี้

"ถึงจะใกล้สิ้นเดือนสองแล้ว แต่ลมกลางคืนพัดมาแต่ก็ยังรู้สึกหนาวอยู่บ้าง ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะทำไง?" น้ำเสียงของจิ้งอ๋องเรียบเฉย แต่มีความตำหนิเล็กน้อย

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่ง อยากจะบอกว่าถึงแม้นางไม่มีกำลังภายใน แต่นางก็ฝึกวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่ยังเด็ก นางไม่ค่อยเป็นหวัดเท่าไหร่ แต่ฟังน้ำเสียงของเขามีความเหน็ดเหนื่อย นางก็มิได้เอ่ยปาก นั่งลงอย่างเงียบๆ

รถม้าค่อยๆเคลื่อนตัว และหยุนชางสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากประตูวังหลวงถึงจวนจิ้งอ๋องใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยาม แต่ทว่าตั้งแต่ออกจากประตูวังหลวงถึงตอนนี้เห็นได้ชัดว่าใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว

หัวใจของหยุนชางตื่นตระหนกมากขึ้น และทันใดนั้นนางก็คว้ามือของจิ้งอ๋อง ดูเหมือนว่าจิ้งอ๋องจะตื่นตัว และรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อถูกหยุนชางบีบมือ เขาลืมตาและมองไปที่หยุนชาง เพียงชำเลืองมองครั้งเดียว ก็พบว่าท่าทีหยุนชางมีความตื่นตระหนก

ดูเหมือนว่าจิ้งอ๋องจะดึงสติกลับมาบ้างแล้ว นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามองไปที่หยุนชางด้วยความสงสัย แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่หยุนชางก็รู้ว่าเขาต้องการจะถามอะไร หยุนชางพยักหน้า และเขียนคำว่ารอในมือของเขา

องครักษ์ลับรอบกายทั้งสองก็ไม่น้อย ถ้ามีอะไรมาคุกคามถึงชีวิตทั้งสอง ก็จะมีคนโผล่ออกมา แต่นางอยากรู้ว่า ใครกันที่บังอาจและกล้าลงมือต่อนางและจิ้งอ๋องในเมืองหลวงเช่นนี้ มันช่าง…รนหาที่ตายชัดๆ

หยุนชางเกี่ยวที่มุมปาก วันนี้จิ้งอ๋องอารมณ์ไม่ดีนัก คนเหล่านี้ เกรงว่าพวกเขาคงจะต้องเจอวิกฤตหนักแน่

เมื่อฟังการเคลื่อนไหวนอกรถม้า หยุนชางก็ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงดังขึ้นว่า "ยังไม่ถึงจวนหรือ?"

ภายนอกดูเหมือนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงตอบมา "ใกล้ถึงแล้วขอรับ"

ใกล้ถึงแล้ว...หยุนชางหัวเราะเบาๆ เป็นความจริงที่ไม่ทำให้หยุนชางรอนานเกินไป เพียงไม่กี่นาที รถม้าหยุดลง หยุนชางเหยียดมือออกกระแทกประตูรถม้า ก็เห็นมีคนยืนอยู่นอกรถม้า แต่มันไม่ใช่อย่างที่หยุนชางคาดไว้...

คือเซี่ยโหเหยียน

หยุนชางคิด แม้ว่าวันนี้เซี่ยโหเหยียนจะไม่ได้เข้าไปในวัง แต่เกรงว่าคำพูดของเซี่ยหวนอวี่คงจะถึงหูของเขาทุกถ้อยทุกคำแล้ว ในฐานะรัชทายาทผู้ชอบธรรมของแคว้นเซี่ย เป็นเรื่องปกติที่เขาจะโกรธ

หยุนชางรู้มาตลอดว่าเซี่ยโหเหยียนเป็นคนอย่างไร เขามีวิชาการต่อสู้ และก็มีความสามารถในการนำทหาร แต่จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวคือ เขาเป็นคนบุ่มบ่ามเกินไป ตอนที่เขาอยู่ที่ชายแดน ยังมีหลิ่วหยินเฟิงที่ฉลาดหลักแหลมคอยเติมเต็มข้อเสียของเขา แต่ตอนนี้หลิ่วหยินเฟิงกำลังร่วมงานเลี้ยงในวัง เกรงว่าเซี่ยโหเหยียนคงจะรีบพาคนออกมา ทันทีที่เขาได้ฟังข่าว