ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 359

กลับถึงจวนจิ้งอ๋องก็ใกล้เวลาเที่ยงคืนแล้ว หยุนชางสั่งให้เฉี่ยนอินเตรียมน้ำร้อนสำหรับเช็ดตัว ขณะที่ปรนนิบัติจิ้งอ๋องเช็ดตัวเสร็จ นางก็ปล่อยผม ถอดเสื้อผ้าชั้นนอกออก และเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านดังจากข้างนอกว่า "ท่านอ๋อง ในวังส่งหมอหลวงมาขอรับ โดยบอกว่าได้ข่าวท่านอ๋องถูกลอบทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ จึงส่งหมอหลวงมารักษาท่านอ๋องเป็นการเฉพาะขอรับ"

หยุนชางที่กำลังใช้เกลือมาแปรงฟัน ไม่สะดวกที่จะตอบรับ ก็ได้ยินจิ้งอ๋องกล่าวว่า "เจ้ากลับไปเพียงแค่พูดว่าข้าได้หาหมอการรักษาใส่ยาแล้ว และตอนนี้ก็พักผ่อนแล้ว"

พ่อบ้านตอบรับเสร็จก็ถอยกลับ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เดินเข้ามาอีกครั้ง "ท่านอ๋อง ฮ่องเต้แคว้นเซี่ยเสด็จมาด้วยตัวพระองค์เองขอรับ ตอนนี้ทรงรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าขอรับ"

"งั้นก็ให้พระองค์รอไปเถิด" จิ้งอ๋องพูดอย่างเย็นชา

หยุนชางได้อาบน้ำเสร็จแล้ว และเดินออกจากห้องอาบน้ำ และเห็นว่าเขายังไม่ออกไป แลดูอึดอัดเล็กน้อย แม้ว่าจะอยู่ในแคว้นหนิง แต่พระองค์ก็ทรงเป็นราชาของแผ่นดิน ท่านอ๋องปฏิบัติเยี่ยงนี้ก็มิสมควร เมื่อเห็นหยุนชางออกมา เขารีบมองไปที่หยุนชางและกล่าวว่า "พระชายา ฮ่องเต้แคว้นเซี่ยมาเยี่ยมท่านอ๋อง และตอนนี้พระองค์รออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าขอรับ"

หยุนชางยิ้ม พยักหน้าและเรียกเฉี่ยนอิน "หวีมวยง่ายๆให้ข้าที ส่วนเครื่องประดับ ก็ไม่จำเป็นแล้ว"

เฉี่ยนอินขานรับ แล้วเดินไปพร้อมกับหวี

จิ้งอ๋องขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้และกล่าวว่า "เจ้ากำลังทำอะไร เขาเต็มใจที่จะรอก็ให้เขารอไป เจ้าอาบน้ำล้างหน้าแล้ว ยังต้องลำบากอะไรอีก"

"ผู้มาเยือนเป็นแขก ข้าจะไปดู ประเดี๋ยวข้าก็จะกลับมา ข้าเห็นว่าเจ้าเหนื่อยแล้ว พักผ่อนก่อนเถิด ในเมื่อเจ้าได้แจ้งกับจักรพรรดิทั้งสองฝั่งแล้วว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บจากการลอบสังหาร ในเมื่อได้รับบาดเจ็บ เช่นนั้นเจ้าควรจะนอนพักผ่อน" หยุนชางเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองจิ้งอ๋อง หัวเราะเบาๆ แล้วสั่งให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆไปหยิบเสื้อผ้ามา

เสื้อผ้าเป็นชุดกระโปรงสีเรียบๆ และคลุมเสื้อคลุมสีชมพูขนาดใหญ่ไว้ด้านนอก หยุนชางก็เดินออกไป ขณะที่เดินไปด้วยก็สั่งพ่อบ้านไปด้วยว่า "ในงานเลี้ยงท่านอ๋องไม่ได้รับประทานอาหารมากนัก ไปเตรียมโจ๊ก และเตรียมกับข้าวอีกจาน หลังจากที่ข้ากลับมาค่อยทานพร้อมท่านอ๋อง"

หยุนชางเดิมคิดว่าทันทีที่กลับมาจะเข้านอนพักผ่อน ตอนกลางคืนมิควรจะทานอิ่มเกินไป แต่ถ้านางยังต้องไปพบ แขก เกรงว่ากลับเข้าห้องก็คงจะหิวแล้ว และรู้ว่าถ้าคนๆนั้นรออยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า เกรงว่าจิ้งอ๋องก็คงจะนอนไม่หลับอยู่ดี นางจึงสั่งให้พ่อบ้านเตรียมอาหารมื้อดึกเอาไว้

เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า ก็เห็นชายสวมเสื้อคลุมสีม่วง ยืนหันหลังให้หยุนชาง มองขึ้นไปที่ป้ายอักษรที่ติดอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า นั่นคือป้ายอักษรหลังจากที่นางแต่งเข้ามาในจวน มีการบตกแต่งจวนใหม่ แล้วให้พ่อบ้านเลือกหนึ่งในงานภาพเขียนที่เขียนโดยจิ้งอ๋อง เส้นพู่กันเฉียบคม เขียนไว้ว่า "คนใจกว้าง จึงทำการใหญ่ได้" ตอนที่หยุนชางเลือกข้อความนี้ นางรู้สึกว่าลายเส้นและความหมายของคำนั้นมันต่างกันโดยสิ้นเชิง ซึ่งน่าสนใจมาก จึงได้เลือกผลงานชิ้นนี้

ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงหยุนชางเดินเข้ามา ชายคนนั้นก็หันหลังกลับ มองหยุนชางอย่างเฉยชา และมีท่าทีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า "เขาล่ะ?"

ไม่ได้เอ่ยชื่อแซ่ใดๆเลย แต่หยุนชาง ชัดเจนว่าเขากำลังพูดถึงใคร

ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของ หยุนชาง นางพูดเบาๆว่า "เมื่อครู่ถูกลอบสังหารระหว่างทางกลับจวน ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เพิ่งจะประคบยาและพักผ่อนแล้วเพคะ"

เซี่ยหวนอวี่มีท่าทีชะงัก นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย หันหลังและนั่งลงบนเก้าอี้

หยุนชางแปลกใจเล็กน้อย ในเมื่อเขามาเพราะได้ข่าวว่าจิ้งอ๋องถูกลอบสังหาร แน่นอนเพราะห่วงใยจิ้งอ๋อง แต่เขาได้ยินหยุนชางพูดว่าจิ้งอ๋องได้รับบาดเจ็บ กลับเงียบจนไม่แม้แต่จะถามอาการบาดเจ็บของจิ้งอ๋อง...