ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 365

หยุนชางนึกไม่ถึงว่าจิ้งอ๋องจะจำอะไรเช่นนี้ได้ นางตะลึงไปชั่วครู่ แล้วจึงหันมายิ้ม "ท่านอ๋องหึงหรือเพคะ? แต่น่าเสียดาย หม่อมฉันไม่ถูกกันกับหัวจิ้ง นางคิดหาสารพัดวิธีให้หม่อมฉันได้อยู่ใกล้โม่จิ้งหราน แต่หม่อมฉันก็ปฏิเสธนางมาตลอด ไม่เคยตกเป็นเหยื่อของนางเลยเพคะ ถ้าหากหม่อมฉันโง่กว่านี้สักนิด เกรงว่าเรื่องราวก็อาจจะออกมาเช่นที่เห็นอยู่ตรงหน้าเพคะ…..."

พลันหยุนชางก็ฉุกคิดอะไรบางอย่าง โม่จิ้งหราน นางไม่มีวันลืมเขาได้แน่นอน ชาติที่แล้ว เขาเป็นคนนำเหิงเอ๋อร์ลูกของนางโยนลงมาจากหน้าต่าง ทำให้ลูกของนางต้องตายคาที่

แค้นนี้ต้องชำระ หัวจิ้งและหลี่อี้หรานต่างก็ได้รับในสิ่งที่สาสมแล้ว คราวนี้ คงจะถึงตาของเจ้าแล้ว

หยุนชางแสยะยิ้มแล้วลงไปจากรถม้า นางถามชาวบ้านที่มาร่วมดูเหตุการณ์ชุลมุน "นี่มันเรื่องอะไรกันหรือ?"

เมื่อหญิงชาวบ้านได้ยินหยุนชางถามเช่นนั้น จึงจูงมือหยุนชางแล้วตอบว่า "นี่ท่าน ท่านไม่รู้หรอกหรือ ผู้ชายคนนั้นน่ะเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลโม่ ตอนอยู่ในวังก็นับว่าเป็นคนมีหน้ามีตาพอสมควร แต่เขาเป็นคนไม่เอาไหน เขาเข้าหอนางโลมตั้งแต่อายุ 10 กว่าขวบ แล้วยังชอบโอ้อวดด้วยความภาคภูมิใจทุกครั้งที่ตัวเองได้สาวงามจากหอนางโลมมาครอบครอง ชื่อเสียงของเขาไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เห็นว่าเขาเคยลักลอบมีความสัมพันธ์กับองค์หญิงหัวจิ้งด้วยนะ เพราะเป็นเช่นนี้ เลยไม่มีใครกล้ายกลูกสาวให้มาแต่งงานกับเขา"

"ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆนั่นคือภรรยาคนปัจจุบันของเขา เดิมทีเป็นลูกของพ่อค้า พ่อของนางไปทำความผิดมา นางจึงมาคุกเข่าขอความเห็นใจ คุณชายตระกูลโม่ได้มาพบนางเข้าแล้วรู้สึกถูกตาต้องใจ เขายื่นข้อเสนอให้นาง หากยอมแต่งงานกับเขา เขาาจะช่วยจัดการเรื่องพ่อของนางให้"

หยุนชางได้ฟังก็มองไปที่หญิงสาวนางนั้น หน้าตาถือว่าใช้ได้ แต่ดูไม่เป็นกุลสตรีเอาเสียเลย

"ใครๆก็รู้กิตติศัพท์ของคุณชายตระกูลโม่กันทั้งนั้น เมื่อมีคนจะมาให้แต่งงานด้วย พ่อแม่ของเขาก็ยินยอมโดยมิได้พิจารณาสิ่งอื่นใด" หญิงสาวนางนั้นพูดต่อไปอีกว่า "แต่คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนั้นดูเผินๆก็สวยดีอยู่……" แต่เมื่อนางได้สังเกตเห็นใบหน้าของหยุนชาง ก็รีบพูดว่า "แต่ข้าไม่เคยพบเจอผู้ใดรูปงามเยี่ยงท่านมาก่อนเลย ข้ามีหลานสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือน ถ้าเช่นนั้นเรามา…..."

เพื่อให้สะดวกต่อการออกมา หยุนชางจึงแต่งตัวเป็นผู้ชาย เมื่อเห็นหญิงสาวพูดจาเช่นนั้นแล้ว ก็รีบตัดบท "ข้าแต่งงานแล้ว ต้องขออภัยด้วย" พูดจบก็ผละออกมาขึ้นรถม้า

เมื่อมาถึงก็เห็นจิ้งอ๋องกำลังหัวเราะแล้วมองมาที่นาง "ช่างเสน่ห์แรงเสียจริงๆเลยนะ"

หยุนชางรู้ว่าจิ้งอ๋องกำลังพูดแหย่นาง นางจึงมองค้อนใส่เขาแล้วนั่งเงียบ จิ้งอ๋องจึงถามนางอย่างอารมณ์ขัน "ไยเจ้าจึงไม่ฟังนางต่อล่ะ? ข้าไม่รู้มาก่อนเลยนะ ว่าเจ้าจะชอบฟังเรื่องพวกนี้กับเขาด้วย"

หยุนชางเงียบไปสักพักก่อนจะตอบว่า "หม่อมฉันเพียงแต่ไม่ชอบโม่จิ้งหรานนั่น เลยอยากหาวิธีสั่งสอนเขาเพคะ คนแบบนี้ ถ้าหากหม่อมฉันโง่กว่านี้แล้วดันได้แต่งงานกับเขาไป หากไม่โมโหแล้วอาละวาดเช่นผู้หญิงคนนี้ ก็คงจะโดนกดขี่ต่อไปเป็นแน่…..."

จิ้งอ๋องมองเข้าไปในตาของหยุนชาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ในเมื่อเจ้าไม่ชอบเขา เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ให้ข้าเป็นคนไปจัดการเถอะ ประเดี๋ยวชางเอ๋อร์ของข้าจะถูกเขารังแกเข้าให้ คงจะเดือดดาลน่าดู"

ไม่ใช่เพียงแค่คิดว่าเดือดดาล ทว่ามันเคยเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้นางเดือดดาลขึ้นมาจริงๆ หยุนชางหลับตา พยายามข่มความเดือดดาลนั่นเอาไว้

ไม่จำเป็นที่จะต้องยืนฟังหญิงชาวบ้านผู้นั้นสาธยายต่อ หยุนชางก็พอจะคาดเดาเรื่องราวได้บ้าง โม่จิ้งหรานแต่งงานกับลูกสาวพ่อค้า ไม่นานก็ออกลายเสียแล้ว เหมือนชาติที่แล้วไม่มีผิด แต่ลูกสาวพ่อค้านางนั้นเป็นหญิงใจเด็ด ชีวิตคู่ของโม่จิ้งหรานเห็นทีคงจะไม่ค่อยราบรื่นเท่าใดนัก

ไม่รู้เลยว่าจะขจัดเพลิงแค้นที่สุมอกอยู่ในใจของหยุนชางตอนนี้ได้อย่างไร

หยุนชางแสยะยิ้ม ในใจคิดแผนบางอย่างขึ้นมาได้