ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 370

นางกำนัลเมื่อครู่ก็คงได้รับประโยชน์จากฉินเมิ่งด้วย เพราะตอนที่จิ่นกุ้ยเฟยถามนางในก่อนหน้านี้ มีใครอื่นที่ไม่ใช่คนในห้องเครื่องเข้าไปหรือไม่นั้น นางเงยขึ้นสังเกตการเคลื่อนไหวของจิ่นกุ้ยเฟยอย่างเงียบๆ มันชัดเจนเกินไป แล้วมามาก็บอกว่าเจิ้งมามาเคยไปที่ห้องเครื่อง ซึ่งทำให้คนรู้สึกว่านางกำนัลในเมื่อครู่คือถูกจิ่นกุ้ยเฟยบงการ

ด้วยคู่ต่อสู้ที่ทนไม่ได้เยี่ยงนี้ หยุนชางก็หมดความสนใจในการเล่นด้วย

"นั่นสินะ..." หยุนชางลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มองดูควันไม้จันทน์ที่ลอยขึ้นที่มุมห้อง "เหตุใดเสด็จแม่จึงต้องทำร้ายหย่าผิน ทหาร ไปนำตัวนางกำนัลข้างกายเมิ่งเจี๋ยยวี๋ที่ชื่อฉีเอ๋อร์มา"

หยุนชางเห็นว่าเมื่อนางพูดถึงเมิ่งเจี๋ยยวี๋ความตื่นตระหนกแวบเข้ามาในดวงตาของมามาผู้นั้น ในความโกลาหลหยุนชางได้เอายถึงฉีเอ๋อร์ และตอนนี้หน้าของนางซีดลง และเหงื่อที่หน้าผากของนางก็ดูสมจริงมากขึ้น

"เมิ่งเจี๋ยยวี๋?" จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้หยุดหยุนชาง โบกมือให้ทหารองครักษ์ที่ยืนอยู่ที่ประตู "ไปพามา"

ทหารองครักษ์จากไป หยุนชางเมินเฉยต่อมามาที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ยิ้มและหันไปหาจิ่นกุ้ยเฟยแล้วพูดว่า "เฉินซีหลับแล้วหรือเพคะ?"

จิ่นกุ้ยเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆโดยไม่มีท่าทีใดๆ แต่ตอนนี้ได้ยินคำถามของหยุนชาง นางหันศีรษะและพยักหน้าเบาๆ พูดด้วยรอยยิ้ม "ตอนออกมาได้ให้แม่นมกล่อมหลับ ทุกวันนี้หลับดีขึ้นมาก บางทีอาจเพราะอากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว ช่วงก่อนกลางดึมักตื่นสองสามครั้ง แต่ตอนนี้สามารถนอนถึงรุ่งเช้าแล้ว"

หยุนชางเคยเลี้ยงเด็กมาก่อนในชาติที่แล้ว และนางเข้าใจดีว่าการดูแลเด็กในวัยนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก เมื่อได้ยินนางก็ยิ้มเล็กน้อย "เช่นนั้นก็ดีเพคะ น้องเป็นเด็กดี"

หย่าผินได้ยิน หันมายิ้มและกล่าวว่า "ใช่เพคะ องค์ชายน้อยน่ารักจริงๆ ทุกครั้งที่หม่อมฉันไปวังจิ่นซิ่ว มักจะเห็นพระองค์ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ทรงไม่ถือตัว ใครอุ้มก็ทรงยิ้มให้"

จักรพรรดิหนิงและมามาที่คุกเข่าอยู่ดูแปลกใจ ที่หย่าผินทำราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตนสักนิด ตามหลักแล้ว หย่าผินก็ถือได้ว่าเป็นผู้ถูกกระทำ ท้ายที่สุดแล้วก่อนพิธีมงคลสมรสการถือศีลอดเป็นเรื่องสำคัญ แน่นอนว่าถูกทำลายพิธีกรรมมันควรจะโกรธเกรี้ยว และตอนนี้มีสัญญาณบ่งบอกว่า เป็นจิ่นกุ้ยเฟยที่น่าจะทำร้ายนางมากที่สุด แต่นางมีไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น ยิ้มและพูดสนทนาเรื่องขององค์ชายน้อยกับจิ่นกุ้ยเฟย

จิ่นกุ้ยเฟยได้ฟังที่นางพูดก็ตกตะลึงเช่นกัน และก็หัวเราะเบาๆ แต่แววตาของนางก็เต็มไปด้วยความสุข ไม่ว่ายังไงก็ตาม ในฐานะคนเป็นแม่ เมื่อคนอื่นชมลูกของตน ก็จะมีความสุขมาก

หยุนชางมองดูสีหน้าของมามายิ่งซีกเผือด จึงยิ้มและสั่งทหารองครักษ์ให้นำตัวมามาลงไป

หลังจากนั้นไม่นาน นางกำนัลที่ชื่อฉีเอ๋อร์ก็ถูกนำตัวมา สีหน้าของนางก็ไม่กลัวเลย แต่กลับเป็นฉินเมิ่ง ที่เดินตามด้านหลังทหารองครักษ์ที่คุมฉีเอ๋อร์มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกเล็กน้อย

"ฝ่าบาท จิ่นกุ้ยเฟย หย่าผิน พวกท่านนำตัวฉีเอ๋อร์มาเพื่อเหตุอันใดเพคะ? ฉีเอ๋อร์ได้ทำอะไรผิดหรือเพคะ?" ทันทีที่เข้ามาฉินเมิ่งโค้งคำนับ และเอ่ยปากถามซ้ำๆ