ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 371

หยุนชางรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก นางกำนัลในวังหลวงล้วนแต่มีเส้นสาย อีกทั้งยังไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นคนของใครอีก ทว่าในพระราชวังนั้น มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่ต้องการทำสงครามกับนาง ที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดคือจิ่งเหวินซีและหนิงหัวจิ้ง หากแต่เป็นครั้งแรกที่เห็นฉินเมิ่งสวมเครื่องหัวเป็นลูกปัดดอกไม้ หนิงหัวจิ้งมิได้อยู่ในพระราชวังเสียด้วย เป็นไปได้ว่าอาจะเป็นจิ่งเหวินซีหรือจิ่งขุย?

"เสด็จพ่อ แม้จะช้าไปบ้าง ค้นวังเถิดเพคะ" หยุนชางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

จักรพรรดิหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพยักหน้าเล็กน้อย "ยังมิสายเกินไป วันมะรืนจะถึงงานพระราชพิธีแต่งตั้งฮองเฮาแล้ว พรุ่งนี้คงจะไม่มีเวลาให้พักผ่อนสักเท่าใดนัก จัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเสียแล้วจึงจะได้ไปพักผ่อนกัน"

"มิต้องทำการค้นวังแล้วก็ได้เพคะ. เพียงค้นตัวนางกำนัลผู้นี้ก็เพียงพอแล้ว" หยุนชางได้ยินดังนั้นจึงเปลี่ยนใจ "ทำเช่นนี้จึงจะไวกว่า"

จักรพรรดิหนิงเมื่อแลเห็นว่าหยุนชางมีแผนการอยู่ในใจแล้ว จึงพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมทั้งเงยหน้าเรียกเจิ้งมามา หากแต่รู้สึกว่าจิ่นกุ้ยเฟยก็เป็นผู้ต้องสงสัยเช่นกัน ทำเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะสมนัก

หยุนชางเมื่อเห็นลักษณะของจักรพรรดิหนิงแล้ว จึงรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ พลันมุมปากกลับกระตุกยิ้มขึ้น "เสด็จพ่อเพียงหาข้ารับใช้ที่ไว้ใจได้มาเพียงสองคนก็พอแล้วเพคะ"

จักรพรรดิหนิงพลันชะงักไปชั่วครู่ หันกลับมามองหยุนชางแล้วจึงขบคิดอยู่หนึ่ง จึงตะโกนขึ้นมาว่า "ขันทีเจิ้ง เรียกข้ารับใช้มาสองคน"

หยุนชางพลันสังเกตุเห็นสาวใช้ที่ชื่อว่าฉีเอ๋อร์สีหน้าไม่ค่อยดี อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ากำลังเคร่งเครียดอยู่ แม้ว่าข้ารับใช้ส่วนใหญ่จักเป็นผู้ชายที่ไม่สามารถสืบพันธุ์ได้แล้วนั้น จะอย่างไรเขาก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ ถูกผู้ชายค้นตัวแล้ว คงเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือนเลยทีเดียว

ฉีเอ๋อร์ถูกกระชากให้นั่งลง ฉินเมิ่งราวกับร่างที่ถูกดูดวิญญาณ พลางคุกเข่าลงกับพื้นอยู่ครู่หนึ่ง พลางเงยหน้าจ้องมองไปยังหยุนชาง ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

หยุนชางเห็นดังนั้น จึงยิ้มตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ นางให้โอกาสฉินเมิ่งหลายครั้งหลายคราแล้ว น่าเสียดายที่ฉินเมิ่งไม่คว้าเอาไว้ ทำลายความเมตตาของนางที่มีให้หมดลงไม่แปลกใจเลย

ผ่านไปสักพัก หัวหน้าเจิ้งจึงพาข้ารับใช้เดินเข้ามา พลางมีถุงเครื่องหอมอยู่ในมือ พร้อมหันหน้าไปหาจักรพรรดิหนิงแล้วรายงานว่า "จักรพรรดิ นู๋ไฉพบสิ่งนี้อยู่บนตัวฉีเอ๋อร์พะยะค่ะ"

สิ่งที่อยู่ภายในถุงเครื่องหอมนั้นคือเนื้อปลากระพงตากแห้ง

ฉีเอ๋อร์เดินตามเข้ามา หากแต่เท้าที่ก้าวเข้ามานั้นราวกับร่างไร้วิญญาณ หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ข้ารับใช้ล้วนเป็นผู้ชาย ยากที่จะเปลี่ยนนิสัยกันได้ เกรงว่าตอนค้นร่างกายนั้นคงโดนกระทำไม่น้อยเลย

"เข้ามา กุมตัวเมิ่งเจี๋ยยวี๋และสาวใช้ออกไป หลังจบพระราชพิธีแต่งตั้งฮองเฮาแล้วค่อยประหารนาง" น้ำเสียงของจักรพรรดิหนิงเต็มไปด้วยความเฉยชา จึงทำให้เมิ่งเจี๋ยยวี๋เป็นลมล้มพับไปกับพื้นทันที. สาวใช้ผู้นั้นพลางเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความแน่วแน่ "นู๋ปี๋ไม่ยอมรับ แต่เดิมวังจิ่นซิ่วก็มีเนื้อปลากระพงอยู่แล้ว ทำไมถึงมาจับนู๋ปี๋แล้วเจ้านายได้กัน"

หยุนชางได้ยินดังนั้น พลางหัวเราะออกมา "ใครบอกเจ้ากันว่าวังจิ่นซิ่วมีของสิ่งนี้ ?" พลันหยุดไปสักพักจึงพูดขึ้นมาว่า "สาวใช้นางนี้เกรงว่านางจะมิรู้จักการแพทย์ ใช่หรือไม่ เจ้ารู้เพียงว่าปลากระพงสามารถทำให้ตกเลือดได้ ถึงแม้เจ้าจะรู้ว่าวังจิ่นซิ่วได้ไปขอปลากระพงมาจากแพทย์หลวง หากแต่เจ้ามิรู้ว่า ปลากระพงนั้น ไม่สามารถเก็บไว้ได้นาน หากเก็บไว้นานแล้วนำมาต้มนั้นจะทำให้เนื้อเปลี่ยนสี เมื่อเนื้อเปลี่ยนสีแล้ เจ้าคิดว่าหย่าผินจะไม่เห็นเชียวหรือ ? "

"ท่านชายน้อยอายุมากกว่าสี่เดือนแล้ว นอกจากนี้จิ่นกุ้ยเฟยยังอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งไหลตลอดการตั้งครรถ์. ครั้งสุดท้ายที่อยู่ในวังแห่งนี้คือตอนที่ข้าแต่งงาน จากตอนนั้นถึงตอนนี้ผ่านมาแล้วครึ่งปีแล้ว" หยุนชางพลันเห็นใบหน้าฉีเอ๋อร์ค่อย ๆ ซีดลง นางรู้สึกขบขันมากขึ้น อยากจะใช้วิธีนี้เพื่อฆ่าผู้คน ทว่าสิ่งของที่จะใช้ ตนเองยังมิรู้จักมันอย่างละเอียดเลย

ฉีเอ๋อร์จึงถูกนำตัวไปโดยเร็ว หยุนชางจึงพาจิ่นกุ้ยเฟยกลับวังจิ่นซิ่ว ก่อนจะออกจากวังอีกครั้ง

คราวนี้เกรงว่าฉินเมิ่งจะไม่มีชีวิตรอดเสียแล้ว หยุนชางรู้ดีว่า ฉินเมิ่งเป็นเพียงหมากที่อีกฝ่ายใช้โยนหิมถามทางเท่านั้น หากมิใช่ว่านางได้ยินเรื่องราวบางอย่างมาจากวิหารชิงเฟิงแล้ว หยุนชางอาจจะเชื่อว่านี่คือกลยุทธ์ทั้งหมดของจิ่งเหวินซี ทว่าวันนั้นจิ่งเหวินซีให้ชางเจียคังหนิงพานางเข้าวัง