ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 375

หยุนชางสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย รอยยิ้มพลันจืดจางลง เกรงว่าหากจิ่งเหวินซีมิได้ขึ้นเป็นฮองเฮาแล้ว เสด็จแม่เป็นเพียงแค่จิ่นกุ้ยเฟย ในใจคงรู้ผิดกระมัง เกรงว่าเสด็จแม่จะโกธร จึงมาหานาง

หยุนชางราวกลับในคอมีก้างปลาติดคออยู่ จึงหยิบชามขึ้นมา เพื่อกินโจ๊ก

พลันด้านนอกมีเสียงรายงานดังเข้ามา "จิ้งอ๋อง"

หยุนชางจึงเงยหน้าขึ้นมา พลางเห็นจิ้งอ๋องเดินเข้ามา พร้อมยิ้มให้จักรพรรดิหนิงและจิ่นกุ้ยเฟยเพื่อทำความเคารพ จึงเดินมายืนข้างหยุนชางเพื่อนั่งลง

จิ่นกุ้ยเฟยพลันเรียกให้ข้ารับใช้นำชามและตะเกียบมาเพิ่ม หยุนชางจึงหันหน้ามามองจิ้งอ๋อง สายตาพลันเต็มไปด้วยคำถาม "ทำไมจิ้งอ๋องถึงมาที่นี่ได้ ? "

จิ้งอ๋องยิ้มพลันหันมามองหยุนชาง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "ฉันไม่เห็นคุณเมื่อเช้านี้ พลางได้ยินพ่อบ้านบอกว่าเจ้าเข้าวังแล้ว จึงมาหาว่ามีเรื่องอะไรพอให้ข้าช่วยได้บ้าง " หยุนชางมองไปยังสีหน้าของเขา เกรงว่าแผนการของจิ่งเหวินซีในวันนี้คงจะล้มเหลวกระมัง

จักรพรรดิหนิงได้ยินดังนั้น จึงยิ้มออกมา "ในพระราชวังแห่งนี้ นางอยู่อาศัยมาหลายปีแล้ว คุ้ยเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี. มีสาวน้อยคนนี้อยู่นี่ ไม่มีอะไรให้พวกเราต้องช่วยเหลือหรอก เดี๋ยวอีกครู่หนึ่งเรามากินข้าวด้วยกัน เจ้ากับเข้าค่อยเข้าวังไปต้อยรับราชทูตแคว้นต่างให้ดี เกรงว่าพวกเขาจะไม่คุ้ยเคยกับวัฒนธรรมแคว้นหนิงของเรา เจ้าก็ไม่พูดคุยให้พวกเขาผ่อนคลายเสียหน่อย "

"พะยะค่ะ. หม่อมฉันจะทำตามคำบัญชา" จิ้งอ๋องยิ้มพร้อมตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา

หยุนชางที่กำลังจะยิ้มนั้น รอยยิ้มกลับต้องจางลงอีกครั้ง เกรงว่าจักรพรรดิหนิงและเซี่ยหวนอวี่ คงจะวางแผนสมรู้ร่วมคิดกันมานานแล้วกระมัง เกรงว่าตั้งแต่งานเลี้ยงในพระราชวังในครั้งนั้น ครั้งที่จักรพรรดิหนิงอนุญาติให้เซี่ยหวนอวี่นำรูปภาพออกมา หยุนชางจึงรู้สึกตะหงิด ๆ ภายในใจอยู่บ้าง หากแต่เมื่อวานที่พวกเขาร่วมตัวร่วมใจพร้อมกันประกาศออกมา หยุนชางจึงรับรู้ได้ว่า แท้จริงแล้ว คงเป็นจักรพรรดิหนิงที่เตรียมการไว้ล่วงหน้าจนเสร็จสิ้น ตอนนี้ถึงจัดให้จิ้งอ๋องไปคอยดูแลคณะทูตต่างแคว้น เกรงว่าคงจะอยากให้จิ้งอ๋องและเซี่ยหวนอวี่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นกระมัง

เมื่อรับสำรับเช้าเสร็จ จักรพรรดิหนิงและจิ้งอ๋องจึงจากไป

จิ่นกุ้ยเฟยแย้มยิ้มพลางไปที่หยุนชาง พร้อมพูดติดตลกว่า "ดูเหมือนว่า จิ้งอ๋องดูจะเป็นห่วงเป็นใยเจ้ามากเลยทีเดียว ถ้าเช่นนั้นยิ่งดี. เขาห่วงใยเจ้ามาเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีต่อเจ้ามากเท่านั้น "

หยุนชางพลันก้มหัวลงมิได้เอ่ยอันใดออกมา เมื่อได้ยินจิ่นกุ้ยเฟยเอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า "หวังว่าเขาจะดูแลเจ้าเช่นนี้ไปตลอด ทางที่ดีคือ ตลอดชีวิต"

"เสด็จแม่ " หยุนชางพลังกุมมือจิ่นกุ้ยเฟยขึ้นมา พร้อมจ้องไปที่นาง "เสด็จแม่. หม่อมฉันหวังว่าท่านจะมีความสุขเช่นกันนะเพคะ "พลันหยุดไปสักพัก พร้อมลดเสียงลงมาว่า "แต่ก่อนชางเอ๋อร์รู้สึกมาตลอดเลยว่าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่เป็นคู่รักในวัยเด็ก ความสุขของเสด็จแม่คือการผูกตนเองไว้ข้างกายเสด็จพ่อ จนถึงวันนี้ หม่อมฉันมิรู้ว่าหม่อมฉันคิดถูกหรือไม่ แต่เสด็จแม่เพคะ. หากมีวันใดที่ท่านไม่พบความสุขในวังหลังแห่งนี้อีกแล้ว บอกชางเอ๋อร์ แม้ว่าทั่วฟ้าจะถล่มลงมาเพียงใด ชางเอ๋อร์ก็จะพาเสด็จแม่ออกมาจากพระราชวังแห่งนั้นจนได้ "

ดวงจาของจิ่นกุ้ยเฟยมีรอยน้ำใสๆคลออยู่ พลางพยักหน้าเบา ๆ"แม่จะจำไว้"

เวลาผ่านไปไม่นาน พลันมีข้ารับใช้เข้ามารายงานว่า มีฮูหยินเหล่าตระกูลเสนาบดีเข้ามาในวังแล้ว พะยะค่ะ ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่ในอุทยานหลวง จิ่นกุ้ยเฟยตอบรับ พลางพาหยุนชางออกมาด้วย ภายในใจหยุนชางตื่นเต้นเป็นอย่างมาก พลางดึงมือจิ่นกุ้ยเฟยไว้ว่า "เสด็จแม่ พาเฉินซีไปด้วยเถอะเพคะ วันนี้ผู้คนมากมายล้วนอยู่ในวัง หม่อมฉันกลัวความปลอดภัยของเฉินซี ให้น้องมาอย่างอยู่ข้างกายจึงจะดีที่สุด"