ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 397

เมื่อผ่านไปได้ชั่วครู่ หยุนชางพลันได้ยินเสียงของเฉียนยินดังเข้ามา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกกังวลเล็กน้อย "นู๋ปี๋ก็มิรู้เหมือนกันเจ้าค่ะ เมื่อครั้งเข้าเฝ้าจักรพรรดิแคว้นเซี่ยอาการยังดี ๆ อยู่เลย. อาการยังปกติทุกอย่าง หากแต่ยังมิทันจะได้หันหลังกลับห้อง สีหน้าพลันซีดลงพร้อมเป็นลมล้มพับไปกับพื้นแล้วเจ้าค่ะ นู๋ปี๋ตกใจเป็นอย่างมาก เลยรีบร้อนพยุงหวางเฟยเข้ามา"

เฉียนยินพลางนำหมอเดินเข้ามาในห้องนอน พลันมองไปยังเตียงที่มีผ้าห่มผืนหน้าปิดอยู่ จึงเดินไปยังข้าง ๆ เตียง พร้อมค่อย ๆ เปิดผ้าม่านออก เพื่อให้ท่านหมอได้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของหยุนชาง เพียงครู่หนึ่ง เฉียนยินจึงรีบปิดม่านลง พลางยื่นมือหยุนชางออกมา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า "รบกวนท่านหมอ ช่วยตรวจดูอาการให้หวางเฟยแล้ว ว่าหวางเฟยเป็นเช่นไรกันแน่?"

ท่านหมอท่านหนึ่งเดิมมายังด้านหน้าเพื่อจับชีพจร พลางถอยกลับไปยืนข้าง ๆ ดังเดิม ท่านหมอที่อยู่ด้านหลังจึงได้ก้าวเข้ามาจับชีพจรบ้าง เมื่อรอจนท่านหมอทั้งหมดทำการตรวจเสร็จสิ้นแล้ว เฉียนยินพลางรีบร้อนถามขึ้นมาว่า "ร่างกายของหวางเฟยเป็นเช่นไรบ้างเจ้าค่ะ ?"

ท่านหมอทั้งหลายต่างมองหน้ากัน ก่อนจะพูดออกมาว่า "เป็นอารมณ์แปรปรวนจากความโกธรพะยะค่ะ"

หลังจากนั้น ท่านหมอที่ได้จับชีพจรคนแรกเหลือบมองไปยังท่านหมอคนอื่น ๆ นั้น พลางลูบที่หนวดเคราตัวเองพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม ๆ ออกมาว่า "แต่เดิมหวางเฟยร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว จากการวัดชีพจรนั้น มีอาการที่หน้าเป็นห่วงเป็นอย่างมากรวมถึงอารมณ์ที่แปรปรวนจากความโกธรที่ตีกลับไปยังลมปราณนั้น จึงทำให้ร่างกายเกิดความแปรปรวน และทำให้เป็นลมไปในที่สุด พะยะค่ะ"

"ถ้าเช่นนั้นหวางเฟยจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่หรือ ? พวกท่านสั่งยามาเถิด" เฉียนยินได้ยินดังนั้น พลันขมวดคิ้วลง นัตย์ตาเต็มไปด้วยความแวววาว พลางทำเสียงร้องขึ้นจมูกสะอึกสะอื้นเล็กน้อย "ตอนนี้ท่านอ๋องก็มิอยู่ในวัง หวางเฟยยังมาล้มป่วยลงอีก หม่อมฉันมิรู้จะทำเช่นไรจริง ๆ "

ท่านหมอทำการพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวออกมาว่า "หม่อมฉันสามารถสั่งยาให้ได้ หากแต่ร่างกายของหวางเฟยต้องบำรุงเป็นอย่างมาก ให้เปลี่ยนเป็นทานมังสวิรัติเพิ่มเสียหน่อยเถิด อีกทั้งต้องทำให้ หวางเฟยไม่คิดมาก อีกสักสองชั่วยามหวางเฟยก็อาจจะฟื้นขึ้นมาแล้ว"

เฉียนยินพยักหน้ารับคำ พลางหยิบกระดาษ พู่กันและน้ำหมึกออกมาเพื่อให้ท่านหมอสั่งยา แล้วจึงพาท่านหมอมาส่งออกจากวัง

เมื่อครั้งส่งท่านหมอเสร็จแล้วกลับมายังห้องนอนแล้ว พลันเห็นหยุนชางนั่งอ่านตำราอยู่บนตั่ง เฉียนยินลอบสำรวจใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย พร้อมทั้งยิ้มออกมา "นู๋ปี๋จะไปนำน้ำมาให้หวางเฟยล้างหน้าล้างตานะเพคะ ใบหน้าหวางเฟยขาวซีดเสียทำให้ผู้คนตกใจไปหมด"

หยุนชางพลันหันหน้ามาหาเฉียนยิน พลางยิ้มพร้อมพยักหน้าลงเล็กน้อย "เมื่อครู่แสดงได้ดี ข้าจักตบรางวัลให้"

เฉียนยินรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า "หวางเฟยอย่าได้หยอกล้อหม่อมฉันเลยเพคะ" เมื่อพูดจบพลางลอบมองใบหน้าของหยุนชางเงียบ ๆ ภายในใจพลันขบคิดขึ้นมาว่า หวางเฟยทำเช่นนี้ขึ้นมาหมายความว่าอย่างไร หากแต่ก็รู้ว่าความคิดของเจ้านายของตนนั้น มิใช่ใครจะสามารถทายใจนางออก จึงรีบถอยออกจากห้องไป พลางเรียกให้สาวใช้จัดเตรียมน้ำเข้ามา

ภายในวันที่สอง ข่าวคราวพระชายาจิ้งอ๋องที่ล้มป่วยได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง แม้ว่าจิ้งอ๋องตอนนี้จะไม่ได้อยู่วัง อีกทั้งยังมีปัญหาเช่นนี้อีก หากแต่หยุนชางยังเป็นบุตรคนโปรดของจักรพรรดิหนิงอีกด้วย หลายตระกูลในเมืองหลวงที่รู้ข่าวคราว ได้แต่พูดคุยพิจารณาถึงปัญหานี้ หากแต่ก็มิกล้าละเลยประเด็นนี้เช่นกัน จึงได้ส่งของขวัญมาเยี่ยมเยียนเสียมากมายมายังหน้าประตูวัง หยุนชางจึงให้เฉียนยินออกไปรับของจากผู้คน พร้อมทั้งบอกว่า ร่างกายของนางยังมิดีขึ้นต้องได้รับการพักผ่อนเป็นอย่างมาก หากแต่ให้พระชายาซุ่นชิ่งกับหวังจินเหยียนและเสด็จแม่ของนางเข้าพบได้