ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 403

ตำหนักชิงซินเป็นดังที่จักรพรรดิหนิงได้กล่าวไว้ ที่นี่ถูกทำความสะอาดทุกวันและไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากก่อนที่หยุนชางจะแต่งงานออกไปเลย บางทีอาจเป็นเพราะตำหนักฉินเจิ้งส่งคนมาบอกเหล่านางกำนัลในตำหนักแล้ว เมื่อหยุนชางกลับมาที่ตำหนักชิงซิน พวกนางก็เตรียมน้ำร้อนกันไว้เรียบร้อยแล้ว หยุนชางรีบอาบน้ำชำระร่างกายและเข้านอนอย่างรวดเร็ว

ยามที่นางตื่นขึ้น นางกำนัลก็มาบอกนางว่าวังจิ่นซิ่วส่งคนมา ตอนนี้รออยู่ด้านนอกตำหนักบอกว่ากุ้ยเฟยเหนียงเหนียงกำลังรอรับประทานอาหารกับนางอยู่

โชคดีที่จิ่นกุ้ยเฟยไม่ได้ถามอะไร เพียงแค่รับประทานอาหารด้วยกันแล้วก็ปล่อยนางออกจากวังไป

ในขณะที่รถม้ากำลังวิ่งไปบนถนน หยุนชางก็ได้ยินเสียงซุบซิบจากภายนอกดังแว่วมา นางได้ยินชื่อของจิ่งเหวินหลานอยู่หลายครั้ง หยุนชางครุ่นคิดเล็กน้อย สถานที่เช่นจวนอัครมหาเสนาบดีนั้นมีคนมากมาย ต่างคนก็ต่างปาก เกรงว่าคงมีใครหลุดปากออกมาจึงทำให้ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเมือง

สิ่งที่หยุนชางได้ยินล้วนไม่ใช่คำที่น่าฟังนัก นางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วจึงปิดม่านในรถม้าอย่างมิดชิด คิ้วของนางขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจนัก

แต่เฉี่ยนอินกลับค่อนข้างสุขใจ "ดูจากนิสัยของจิ่งเหวินซีนั่นแล้ว ทั้งพ่อแม่พี่น้องของนางคงไม่ใช่คนดีอะไรนัก ผลกรรมตามทันอย่างรวดเร็วจริงๆ มีเรื่องอย่างครั้งนี้แล้วเกรงว่าจวนจิ่งคงจะฟื้นตัวกลับมาไม่ง่ายนัก"

หยุนชางหลับตาลงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ในใจนางกลับคิดว่าเรื่องคนทำดีไม่แพร่งพราย แต่คนทำชั่วกลับลือกระฉ่อนไกลถึงพันลี้ ไม่ว่าจะมีอำนาจมากมายเพียงใด หากก้าวพลาดไปเพียงก้าวเดียวแล้วทำให้ข่าวลือเสียหายถูกแพร่ไป แม้คิดจะเริ่มต้นอ้างความดีที่เคยทำมาแต่ครั้งก่อนใหม่ก็คงยากนัก ลมปากของผู้คนนั้นยากจะหยุดยั้ง หยุนชางขมวดคิ้ว

ยามนางกลับมาถึงจวน พ่อบ้านก็กำลังรอนางอยู่ที่ห้องโถงอย่างกระวนกระวาย เมื่อเขาเห็นว่าหยุนชางมาถึงแล้วก็รีบเดินเข้ามาหานางทันทีและยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้นาง "นี่คือของที่สายลับของพระชายากำชับข้ารับใช้ที่ออกไปซื้อของว่าต้องส่งให้ถึงมือของพระชายาขอรับ ข้ารับใช้ผู้นั้นเข้าไปที่เรือนไม่ได้ ทั้งแม่นางเฉี่ยนอินและพระชายาต่างก็ไม่อยู่ เขาจึงนำมาให้ข้าและกำชับข้าว่าให้รีบนำมันมอบให้กับพระชายา"

"หือ?" หยุนชางเลิกคิ้วเล็กน้อย เปิดซองจดหมายออกดู ด้านในมีรูปภาพหนึ่ง หยุนชางมองดูรูปนั้นก็รู้สึกคุ้นตา ตรงกลางของรูปนั้นมีอักษรจิ้ง(靖)เขียนอยู่ เพียงแต่นางคิดอยู่นานก็คิดไม่ออกว่านี่คือรูปอะไร นางครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงยื่นให้พ่อบ้านดู "นี่เป็นสิ่งของอะไรของท่านอ๋องหรือไม่?"

เมื่อพ่อบ้านรับมาดูก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป "พระชายา นี่เป็นป้ายหยกที่ท่านอ๋องพกติดตัวตลอดเวลาขอรับ"

ป้ายหยกของท่านอ๋อง หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วจึงนึกออก ตอนที่องค์รัชทายาทของแคว้นเย้หลางตาย ได้ยินมาว่าในมือของเขากำป้ายหยกของท่านอ๋องอยู่ ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าจิ้งอ๋องเป็นผู้สังหารเขา

หยุนชางรีบถามต่อ "เขาได้บอกหรือไม่ว่าได้พบที่ที่ใด?"

พ่อบ้านส่ายหัว "ข้ารับใช้ผู้นั้นเพียงบอกว่าจดหมายนี้สำคัญมาก ต้องส่งให้ถึงมือพระชายา ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกขอรับ"

หยุนชางเงียบไปเล็กน้อยแล้วฉีกซองจดหมายออกอย่างแรง นางพบว่าด้านในของซองจดหมายมีอักษรขนาดเล็กเท่ายุงเขียนอยู่ หยุนชางอ่านอย่างละเอียดแล้วจึงขมวดคิ้วขึ้นอีก "ป้ายหยกในมือของชางเจียคังหนิงเป็นของปลอม"

"ของปลอม?" พ่อบ้านและเฉี่ยนอินต่างก็ตกใจ พ่อบ้านขมวดคิ้วแล้วจึงเอ่ยว่า "ไม่น่าเป็นไปได้ ป้ายหยกนั้นเป็นสิ่งที่ฝ่าบาทพระราชทานให้แก่ท่านอ๋องด้วยตนเอง หลังจากที่ชางเจียคังหนิงตาย ได้ยินมาว่าป้ายหยกนั้นถูกส่งไปให้องค์จักรพรรดิทอดพระเนตรด้วยตนเอง หากเป็นของปลอม ฝ่าบาทจะดูไม่ออกได้อย่างไร?"

หยุนชางยิ้มเย็น "ผู้ร้ายตัวจริงคงจะทุ่มเงินลงไปอย่างมาก ป้ายหยกนี้เป็นของที่หลี่เชียนปรมาจารย์จอมเลียนแบบทำขึ้นจึงไม่ต่างกับของจริงมากนัก เมื่อคืนเขาเสียชีวิตแล้วที่วัดเก่าๆ ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ห่างออกไปสิบลี้

"ฆ่าปิดปาก?" เฉี่ยนอินขมวดคิ้ว