ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 402

จักรพรรดิหนิงได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเสียงดัง "เจ้าตัวแสบ เห็นว่าตัวเองจะแพ้แล้วจึงหาทางบิดพลิ้ว ยังจะมาขอรางวัลจากเจิ้นอีกหรือ? ขอโดนโบยสิไม่ว่า ช่างเถอะๆ ไม่กี่วันมานี้มีคนส่งชาต้าหงเผามาให้ จิ้งอ๋องชอบดื่มนัก เจ้าเอากลับจวนไปเถอะ"

"ชางเอ๋อร์เป็นคนอยู่เป็นเพื่อนเสด็จพ่อ ไม่ใช่ท่านอ๋องเสียหน่อย เสด็จพ่อลำเอียง ให้เขาไม่ให้หม่อมฉัน" หยุนชางถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยอย่างเชื่องช้าราวกับน้อยเนื้อต่ำใจเสียเป็นอย่างมาก

จักรพรรดิหนิงจึงหัวเราะขึ้นมาอีก "ตกลงๆ ของที่เจิ้นให้เจ้ายังไม่มากพออีกหรือ เจ้าแทบจะย้ายพระราชวังไปไว้ที่จวนอ๋องแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรจะให้เจ้า ติดไว้ก่อน รอเจ้ามีอะไรอยากได้แล้วค่อยมาขอข้าก็แล้วกัน"

"เช่นนั้นก็ดีเลยเพคะ" หยุนชางหรี่ตาลง หัวเราะแล้วหันมามองจิ่งขุยที่ยืนอยู่กลางตำหนัก ข้างกายเขายังมีชายหนุ่มหน้าตาคมคาย เมื่อชายคนนั้นเห็นหยุนชางก็อึ้งไป ดวงตาฉายแววตื่นตะลึงแต่เขาก็รีบเก็บซ่อนมันไว้อย่างรวดเร็ว

"เกรงว่าท่านอัครมหาเสนาบดีจิ่งคงจะได้ข่าวว่าเสด็จพ่อพบนักฆ่าเข้า จึงได้เข้าวังมาพบโดยเฉพาะ" หยุนชางหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้มีท่าทีที่จะจากไปแต่อย่างประการใด

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์เห็นว่าจักรพรรดิหนิงไม่ได้มีท่าทีกล่าวโทษแต่อย่างใดจึงใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง "ฝ่าบาท ยามที่กระหม่อมค้นจวนท่านอัครมหาเสนาบดี...เจอศพของเมิ่งเจี๋ยยวี๋พ่ะย่ะค่ะ"

มือที่คีบหมากของจักรพรรดิหนิงชะงักไป เขาไม่ได้พูดอะไร หยิบหมากบนกระดานเก็บใส่กล่องหมากอย่างเชื่องช้า

หยุนชางกลับมีท่าทีตกใจ "ศพของเมิ่งเจี๋ยยวี๋? นางไม่ได้ฆ่าตัวตายในวังหรือ? เหตุใดศพจึงไปอยู่ที่จวนของท่านอัครมหาเสนาบดีได้? พบที่ไหนหรือ?"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ลอบมองจักรพรรดิหนิงอย่างระมัดระวังแล้วจึงตอบว่า "ในกำแพงของเรือนของคุณชายจิ่งพ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้านิ่งๆ "ให้คนไปตรวจดูที่ศพหรือยัง? แน่ใจแล้วหรือว่าเป็นเมิ่งเจี๋ยยวี๋?"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์จึงรีบตอบว่า "กระหม่อมรีบกลับวังมารายงานจึงได้ให้ใต้เท้าหัวหน้าหวงเฉิงฝู่เป็นคนจัดการพิสูจน์ศพ คิดว่าอีกไม่นานก็คงรู้ผล"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้าเล็กน้อย "เช่นนั้นก็รอก่อนเถอะ" แต่กลับไม่ได้ให้คนนำที่นั่งมาให้จิ่งขุย จิ่งขุยยิ่งหน้าซีดลงไปอีกและเอ่ยเสียงเบาว่า "ฝ่าบาท เรื่องนี้มีคนปรักปรำหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้ว่าศพของเมิ่งเจี๋ยยวี๋มาอยู่ในจวนของหม่อมฉันได้อย่างไร"

จักรพรรดิหนิงเก็บหมากเสร็จแล้วรับผ้าจากขันทีเจิ้งมาเช็ดมือแล้วจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยว่า "เป็นเรื่องปรักปรำหรืออะไรเดี๋ยวก็จะรู้ผลเอง"

เมื่อรอไปประมาณครึ่งชั่วยามแล้ว ผู้บัญชาการทหารรักษาการณ์เมืองหลวงก็เข้ามารายงาน "กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันได้ยืนยันตัวตนแล้ว หญิงสาวผู้นั้นคือเมิ่งเจี๋ยยวี๋จริงๆ นอกจากนี้ตอนที่นางตายนางยังตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้าและหันไปมองจิ่งขุยอยู่เป็นเวลานาน "ตอนเมื่อไม่กี่วันมานี้ที่เมิ่งเจี๋ยยวี๋เสียชีวิต เจิ้นให้คนไปเก็บข้าวของที่ตำหนักของนางได้พบของบางสิ่งบางอย่าง ขันทีเจิ้ง ไปหยิบมาให้ใต้เท้าจิ่งกับคุณชายจิ่งดู"

ขันทีเจิ้งรีบขานรับและไปหยิบถาดหนึ่งมาจากด้านข้างแล้วถือมันไปหาจิ่งขุย จิ่งขุยขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองดูเล็กน้อยก็เห็นว่าในถาดนั้นมีซองจดหมาย ผ้าเช็ดหน้า ถุงผ้าเล็กๆ และยังมีเสื้อเด็กเล็กที่ยังทำไม่เสร็จ

จิ่งขุยเอ่ยเสียงเบา "ฝ่าบาทให้หม่อมฉันดูของเหล่านี้ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

จักรพรรดิหนิงหัวเราะเบาๆ สายตาของเขาแข็งกระด้าง "เช่นนั้นก็ให้คุณชายจิ่งดูเถอะ"