ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 401

หยุนชางขมวดคิ้ว ในใจคาดเดาไปต่างๆนาๆ เฉี่ยนอินจึงรีบเอ่ยว่า "เดิมทีตอนเช้าพวกเขาคิดจะส่งข่าวเข้ามาในจวนอ๋อง แต่นอกจวนล้วนเต็มไปด้วยหูตาจึงต้องล้มเลิก หลังจากกลับไปแล้วจึงปรึกษากันและตัดสินใจว่าจะไปดูลาดเลาที่เรือนของคุณชายจิ่งสักรอบ แต่ปรากฏว่าเพียงข้ามกำแพงนั้นไปก็ได้กลิ่นศพเหม็นเน่าคละคลุ้ง เมื่อตรวจดูกำแพงนั้นแล้วดูเหมือนว่าจะเพิ่งทำขึ้นและทาสีใหม่อีกครั้ง หากเป็นในช่วงฤดูหนาวเกรงว่าคงจะไม่ได้กลิ่นแน่ แต่ช่วงนี้อากาศอบอุ่นขึ้นจึงได้มีกลิ่นออกมา พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างสูงจึงให้ยามบอกเวลาที่ตีฆ้องเดินผ่านมาอาศัยตอนที่ผู้อื่นไม่ได้สังเกตเอากระดาษใส่เข้าไปในช่องประตูหลังแล้วจึงส่งสัญญาณให้หม่อมฉัน"

"ศพของฉินเมิ่งถูกจิ่งเหวินหลานซ่อนไว้ในกำแพงจวนตัวเองงั้นหรือ?" หยุนชางขมวดคิ้ว นางคิดไม่ถึงเลยว่าจิ่งเหวินหลานผู้นั้นจะกระทำการเช่นนี้ แม่ว่าคนรอบด้านจะคาดเดาอย่างไรก็คาดไม่ถึงแน่ว่าเขาจะเอาศพไปซ่อนไว้ที่นั่น

เฉี่ยนอินพยักหน้าซ้ำๆ "หม่อมฉันก็คิดอย่างนี้ พระชายา พวกเราจะทำอย่างไรต่อเพคะ?"

หยุนชางกระตุกยิ้มมุมปาก "ทำอย่างไรน่ะหรือ? นอน!" พูดจบแล้วนางก็ล้มตัวลงนอนและห่มผ้าห่มมิดชิดพร้อมหลับตาลงราวกับนางหลับไปแล้วจริงๆ

เฉี่ยนอินมองก้อนผ้าห่มบนเตียงอย่างตะลึงงัน ผ่านไปสักพักก็ยังไม่ได้สติ

เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงรีบสาวเท้าเดินออกไป

หยุนชางนอนหลับไปตื่นหนึ่ง เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นยามบ่ายแล้ว นางรับประทานอาหารกลางวันแล้วเรียกให้คนไปเตรียมรถม้าเข้าวัง ยามปกตินางก็มักจะเข้าวังไปในเวลานี้ สายตาของผู้คนภายนอกนั้นคุ้นชินเสียแล้ว

เมื่อเข้าวังไปแล้ว หยุนชางไม่ได้ตรงไปยังวังจิ่นซิ่วเลยแต่แวะไปที่ตำหนักฉินเจิ้งเสียก่อน

หยุนชางใช้เวลาอยู่ที่ตำหนักฉินเจิ้งราวหนึ่งชั่วยามกว่าๆ จึงได้ออกมาพร้อมอมยิ้มมุ่งหน้าไปยังวังจิ่นซิ่ว

ในตอนกลางคืน เพิ่งจะผ่านเวลาเที่ยงคืนมาไม่นาน ในตำหนักฉินเจิ้งกลับมาเสียงจักรพรรดิหนิงร้องตะโกนอย่างตกใจ "มีนักฆ่า!"

เหล่าราชองครักษ์ต่างก็บุกเข้าไปยังภายในตำหนักฉินเจิ้ง แต่จักรพรรดิหนิงเพียงชี้ไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่แล้วเอ่ยว่า "มันหนีไปทางนั้น รีบขัดขวางให้เร็ว อย่าให้มันไปทางวังหลังได้" แต่นักฆ่านั้นกลับไม่ได้ไปทางวังหลัง แต่กลับกระโดดสองสามครั้งแล้วออกจากวังไปท่ามกลางสายตาของผู้คน

"ไปสืบมา! ปิดประตูเมืองค้นหาตามบ้านทุกหลัง!" จักรพรรดิหนิงสีหน้าไม่ดีนัก เขาตบโต๊ะอย่างแรงด้วยความโกรธเคือง

แน่นอนว่าจวนอัครมหาเสนาบดีเองก็ไม่ได้รับการละเว้น ทุกคนถูกปลุกขึ้นมากลางดึก จิ่งขุยสวมเพียงเสื้อคลุมและตะโกนใส่เหล่าทหารที่บุกจวนเข้ามาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก "พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน? ก่อกบฏงั้นรึ?"

จากนั้นจึงเห็นผู้บัญชาการทหารองครักษ์ หัวหน้าหวงเฉิงฝู่ ผู้บัญชาการทหารรักษาการณ์แห่งเมืองหลวงเดินเข้ามา จิ่งขุยตกใจแล้วจึงได้สติขึ้นว่าคงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นภายในเมืองหลวงเสียแล้ว

เขาจึงรีบถามว่า "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

ทั้งสามคนประสานมือคารวะจิ่งขุยแล้วเอ่ยว่า "มีนักฆ่าปรากฏตัวขึ้นในวังและหนีออกมา ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้ตามหาให้พบ ข้าน้อยก็ไม่มีหนทางอื่นเช่นกัน ใต้เท้าโปรดอภัยให้พวกข้าด้วย"

เมื่อคำพูดชัดเจนขนาดนั้นแล้ว จิ่งขุยจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก เพียงแต่เขายังคงมีสีหน้าบึ้งตึงและตอบรับเสียงแข็ง "เชิญ"