ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 400

หยุนชางพลางยิ้มเยาะเย้ยออกมา "เป็นเพียงคำพูดของคนมิใช่หรือ แม้แต่คนยังมิได้เห็นเลย จะมาสรุปว่าท่านอ๋องเป็นผู้ที่ทะเลาะกับชางเจี่ยคังหนิงได้เช่นไร เช่นนั้นมันสมเหตุสมผลงั้นหรือที่ชางเจี่ยคังหนิงจะตายเพราะท่านอ๋อง "

เฉียนยินพลันถอนหายใจออกมา"เหตุใดท่านอ๋องไม่ปรากฏตัวออกมาอธิบายเสียที? "

"ข้าก็อยากรู้เช่นกัน " หยุนชางพลันปิดปากลง "ในเมื่อทุกคนคาดเดาแบบนี้ เกรงว่าพวกเขาคงจะมั่นใจเป็นอย่างมาก ว่าท่านอ๋องจะไม่ปรากฏตัวออกมาอีกแล้ว"

หากแต่ ท่านอ๋องท่านอยู่ที่ใดกัน? เหตุใดยังไม่ปรากฏออกมาเสียที ? หยุนชางพลางเอนตัวพึงกับตั่ง พลันใช้มือแตะบนตั่งเบา ๆ พร้อมขมวดคิ้วลงด้วยความเศร้าเล็กน้อย

จิ้งอ๋องมิได้ปรากฏตัวออกมาอีกเลย วังของท่านอ๋องมีผู้เฝ้าติดตามอย่างใก้ลชิด หยุนชางแต่เดิมมิได้มีอันใดทำก็นั่งอ่านตำราอยู่ภายในจวนแล้วก็นอน บางครั้งก็อยู่คุยกับหวังจินเหยียนที่มาเยี่ยม หากแต่ตอนนี้นางรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากว่า เหตุใดฮูหยินจิ่งถึงมาหานางได้ทุกวันเช่นนี้ หากแต่เมื่อมาหาแล้วก็เพียงพูดคุยกับหยุนชางเพียงไม่กี่ประโยค หาแต่หยุนชางรู้สึกสนใจในคำถามมาก ราวกับว่านางคอยลองเชิงหยุนชางว่าได้มีการติดต่อกับจิ้งอ๋องอย่างลับ ๆ หรือไม่

หยุนชางรู้สึกประหลาดใจมาก มิค่อยเข้าใจว่าเหตุใดจวนเสนาบดีถึงกังวลเรื่องนี้ยิ่งนัก

รัชทายาทแคว้นเซี่ยถูกส่งกลับไปยังแคว้นเซี่ยเรียบร้อนแล้ว หากแต่เซี่ยหวนอวี่ยังคงอยู่ในเมืองหลวงต่อ เกรงว่าคงจะหาตามหาฆาตกรตัวจริงที่ฆ่ารัชทายาทแคว้นเซี่ยกระมัง แต่ดูเหมือนเขามิได้ที่จะกระตือรือร้นที่จะสืบหาถึงเรื่องนี้มากนัก เขาไปไปมามาที่วังถึงสองหน หยุนชางก็มิได้ก้าวร้าวต่อเขาแต่อย่างใด เมื่อเขามาถึงนางก็รินชาให้เขา อีกทั้งยังอยู่เป็นเพื่อนเล่นหมากรุกกับเขาอีก

ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่มีอะไรที่คืบหน้ามากนัก ภายในใจของหยุนชางค่อย ๆ วิตกกังวลขึ้นเรื่อย ๆ หากแต่ใบหน้าของนางที่แสดงออกยังเฉยเมยเช่นเดิม

บางครั้งนางก็เข้าวังไปนั่งเล่นอยู่บ้าง ส่วนใหญ่จะไปขลุกอยู่ที่วังจิ่นซิ่วเสียมากกว่า หากแต่เมื่อยังไม่กลับวังนั้น เฉียนยินจะเดินไปทุกที่เพื่อคอยหาข่าวสารมาให้นาง

"นู๋ปี๋ให้คนเข้าไปยังตำหนักของเมิ่งเจี๋ยยวี๋เพื่อทำการค้นหาอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่เมิ่งเจี๋ยยวี๋จากไป ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในวังนั้นเลยเพคะ เนื่องจากว่าเมิ่งเจี๋ยยวี๋ตายอย่างน่าเอน็จอนาจ แม้แต่ศพยังไม่มีผู้ใดได้เห็น ผู้คนจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาที่นี่ สิ่งของภายในวังแห่งนี้จึงไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด หากแต่บนหมอนนั้นมีจดหมายฉบับนึง ข้างบนมีชื่อติดว่า เหวินหลาน ข้างในเป็นคำบอกรักทั้งหมด" เฉียนหยินหัวเราด้วยความขบขัน พร้อมพูดอีกว่า "หากแต่มีถุงเงินที่เมิ่งเจี๋ยยวี๋ทำขึ้นมาเองด้วยเพคะ ด้านในถูกปักไว้เพียงสองคำว่า เมิ่งหลาน สิ่งที่หวางเฟยคาดการณ์ไว้ทุกอย่าง ล้วนแต่ถูกต้องทั้งหมด"

หยุนชางพลางพยักหน้าลงเล็กน้อย "เรียกให้คนจับตาดูจิ่งเหวินเหยียนเถิด เก็บสิ่งของเหล่านั้นไว้ที่เดิม. อีกสองวันข้าจักพาเสด็จพ่อมาดูด้วยตนเอง"

เฉียนยินพลันรีบร้อนตอบรับ "ใช่แล้วเพคะ. ได้ยินมาว่า ก่อนหน้านั้นเสนาบดีจิ่งได้ทูลขึ้นว่า ในตำหนักจินหลวนวังหลังล้วนแต่ว่างเปล่าลง ให้จักรพรรดิทรงคัดเลือกนางสนมเข้ามาใหม่ จักรพรรดิ พลันรับปากแล้วเพคะ"

"รับปากแล้วหรือ ? " หยุนชางพลางถอนหายใจเบา ๆ ออกมา "ทุกคนในวังหลังล้วนแต่เป็นบุคคลที่หน้าสงสาร เสด็จพ่อก็มิได้เป็นข้อยกเว้น หากแต่ผู้ที่น่าสงสารที่สุดคือเสด็จแม่"

เมื่อผ่านไปได้สิบกว่าวันแล้ว ภายในใจของหยุนชาง ต้องการที่จะตามหาจิ้งอ๋อง หากแต่เกรงว่าผู้ที่ฆ่าชางเจียชิงซู ก็กำลังตามหาจิ้งอ๋องอยุ่เช่นกัน ภายในเมืองหลวงจะว่าเล็กก็มิเล็ก จะว่าใหญ่ก็มิใหญ่ หากแต่เสด็จพ่อกำลังตามหา นางกำลังตามหา นักฆ่ากำลังตามหาหากมีผู้อื่นกำลังตามหาอีกเล่า เช่นนี้จะไม่สามารถตามหาจิ้งอ๋องเจอได้ เกรงว่าจิ้งอ๋องคงจะมิได้อยู่ในเมืองหลวงกระมัง

เมื่อนางครุ่นคิดดังนั้น พลันรีบสะบัดความคิดนั้นออกไปโดยเร็ว ครั้งที่นางหมดสติไปก่อนหน้านั้น เสด็จแม่ยังตื่นตระหนกมิหาย ทั่วทั้งเมืองหลวงรู้เรื่องนี้กันหมด หากแต่เขาก็ไม่ปรากฏตัวออกมา นางแสร้งทำเป็นลม เพื่อให้คนด้านนอกสับสน อีกทั้งทดสอบเขา หากแต่เขาก็ไม่มา เกรงว่าเขาคงรู้ดีเกี่ยวกับสถานการณ์ในตัวเขาตอนนี้ คงรู้ว่านางเพียงแกล้งทำเท่านั้น