ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 41

"กรี๊ด... " หยุนชางอุทานออกมาอย่างตกใจ นางควบคุมอารมณ์อย่างยากลำบากแล้วจึงขมวดคิ้วและเอ่ยปาก "เสด็จอาทำอะไรเพคะ?"

จิ้งอ๋องยกเท้าก้าวออกไปนอกประตู "พาเจ้าไปพบหมอเทวดา"

จิ๋งอ๋องอุ้มหยุนชางเดินออกจากห้องไป หยุนชางมองไปที่ฉิงยีและฉินเมิ่ง ทั้งคู่มองคนทั้งสองด้วยอาการตกตะลึงตาค้าง พวกนางยืนเอ๋ออยู่นาน ฉิงยีก็รีบก้าวมาข้างหน้าพร้อมพูดอย่างตื่นตระหนก "ท่านอ๋อง องค์หญิงเป็นอะไรหรือเพคะ?"

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว "ข้าจะพานางไปพบหมอเทวดา" พูดจบก็ไม่รอช้าเดินออกไปทันที

"เฮ้อ องค์หญิง... " เสียงของฉิงยีดังอยู่ด้านหลัง หยุนชางกัดริมฝีปากเล็กน้อย นางถอนหายใจและกล่าวว่า "เสด็จอา ปล่อยชางเอ๋อร์ลง ชางเอ๋อร์เดินเองได้"

ฝีเท้าของจิ้งอ๋องหยุดชะงัก เขาวางหยุนชางลง

"หมอเทวดาเสวี่ยเหยียนอยู่ที่จวนของเสด็จอาจริงหรือ?" หยุนชางรู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างอึดอัด นางจึงรีบถามด้วยรอยยิ้ม

จิ้งอ๋องไม่ตอบสนอง เพียงเดินไปข้างหน้า

หยุนชางรีบเดินตาม ในปากก็พึมพำ "มีคนต้องอาศัยอยู่ในน้ำแข็งหิมะจึงจะอยู่ได้ ช่างน่าแปลกเสียจริง"

จิ้งอ๋องยังคงไม่ตอบ หยุนชางก็ไม่พูดอะไรอีกและเดินตามหลังของเขาไปเงียบๆ

เดินผ่านสวนดอกไม้เข้าไปในลาน เมื่อจิ้งอ๋องเดินมาถึงภูเขาหินเทียม เขาก็ทะลุเข้าไป หยุนชางตกตะลึงไปชั่วขณะ โดยไม่ได้คิดอะไรมาก นางก็เดินตามเขาเข้าไป

เมื่อเข้าไปแล้วก็รู้สึกได้ถึงอากาศเย็นที่พุ่งเข้ามาปะทะ หยุนชางตัวสั่น นางเดินตามหลังจิ้งอ๋องลึกเข้าไปด้านในมากขึ้นเรื่อย ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ก็ยิ่งหนาวมากขึ้นเท่านั้น

จิ้งอ๋องหันกลับมามองหยุนชางแวบหนึ่ง เขาเพียงขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ฝีเท้าของเขายิ่งเร็วขึ้นไปอีก

หลังจากเดินไปประมาณสิบห้านาที จิ้งอ๋องจึงหยุดเดิน หยุนชางหอบเล็กน้อย รู้สึกว่าร่างกายของนางเย็นจนแทบไม่รู้สึกถึงมือและเท้า สักพักจึงเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าในกำแพงน้ำแข็งที่แผ่ไอเย็นออกมามีคนนั่งอยู่ตรงกลางซึ่งดูเหมือนหิมะ เสื้อผ้าสีขาวผมสีขาว แม้แต่ผิวหนังบนร่างกายของเขาก็เกือบจะโปร่งใส

หยุนชางเดาตัวตนของคนตรงหน้าได้แทบจะทันที "หมอเทวดาเสี่ยนเหยียน?" นางอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจอยู่ในใจ นึกไม่ถึงว่าจะมีบุคคลเช่นนี้อยู่ในโลก คนที่เหมือนกับน้ำแข็งและหิมะ

คนที่เหมือนน้ำแข็งก็มองหยุนชางอย่างประเมินเช่นกัน เป็นเวลานานกว่าเขาจะหันกลับมาพูดกับจิ้งอ๋อง "นี่คือใคร? มาทำอะไรกัน?"

"มาหาหมอ" จิ้งอ๋องเดินไปยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าหมอเทวดาเสวี่ยเหยียน หันศีรษะของเขามามองหยุนชางและพูดเบาๆ

หมอเทวดาเสวี่ยเหยียนหันศีรษะและมองไปที่หยุนชางอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "แม้ว่านางจะกินยาโดยเจตนาให้ชีพจรสับสน แต่ในความเป็นจริงร่างกายของนางดีมาก ยกเว้นโดนความเย็นกระทบแล้ว ข้าไม่เห็นว่านางจะมีโรคอะไร"

เมื่อพูดจบแล้ว หมอเทวดาก็หยุดไปครู่หนึ่ง แววแห่งความไม่อยากเชื่อก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาจ้องไปที่จิ้งอ๋อง "ท่านคงไม่ใช่จะให้ข้ารักษาโรคหวัดของนางหรอกนะ?"

จิ้งอ๋องไม่ได้พูดอะไร หมอเทวดาจึงโอดครวญว่า "ไม่ใช่หรอกน่า? แม้ข้าจะเป็นหมอแต่ก็ถือว่าเป็นหมอเทวดาแห่งยุค ถึงแม้จะไม่อาจปลุกคนตายให้ฟื้นคืนชีพได้ แต่ข้าก็สามารถรักษาโรคยากๆได้ ท่านจะให้ข้ารักษาอาการเจ็บป่วยเล็กน้อยเช่นนี้หรือ?"