ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 42

หยุนชางนิ่งค้างไป นางพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีแววรอยยิ้มแวบหนึ่งในดวงตาของนาง นางเงยหน้าขึ้นและพูดกับฉิงยี "ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ให้ข้าทานอาหารเช้าก่อนแล้วกัน"

ฉิงยีรีบขานรับอย่างรวดเร็ว หันหลังกลับออกไปและพูดอะไรบางอย่างกับคนที่มาส่งข่าวที่อยู่นอกประตู หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนนำอาหารเช้ามาให้ ฉิงยียิ้มรับอาหารเช้ามาและพูดกับหยุนชาง "เป็นโจ๊กถั่วแดงเพคะ ดูไม่เลวเลยที่เดียว"

หยุนชางพยักหน้าและยิ้มให้ฉิงยี "ดูเถอะ มีคนอยู่ไม่สุขเสมอ"

ฉิงยีเสิร์ฟอาหารแก่หยุนชางพลางกล่าวว่า "ข้าลืมไปแล้วว่านี่ไม่ใช่พระราชวังแต่เป็นจวนจิ้งอ๋อง ควรให้ฉินเมิ่งได้เรียนรู้บทเรียนเสียบ้างและทำให้นางรู้ว่าไม่ใช่ทุกที่ที่นางจะทำได้ทุกอย่างที่นางต้องการ"

หยุนชางยิ้ม ถือช้อนเงิน พร้อมด้วยไข่ม้วนหรูอี้ รับประทานโจ๊กถั่วแดง หลังจากทานอาหารเสร็จ นางก็พักผ่อนอีกสักพักก่อนจะเรียกบ่าวรับใช้ให้นำนางไปยังเขตต้องห้าม

ฉินเมิ่งกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูเขตต้องห้าม ดูเหมือนว่านางจะคุกเข่ามาหลายชั่วยามแล้ว ร่างกายของนางเอียงเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงนางก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นหยุนชาง ดวงตาของนางก็เปล่งประกายรีบตั้งตัวตรงพร้อมพูดด้วยน้ำตา "องค์หญิง ช่วยข้าด้วย ข้าเพียงออกไปห้องน้ำเท่านั้นแต่กลับคิดไม่ถึงว่าจวนอ๋องแห่งนี้ใหญ่เกินไป ข้าเดินอยู่นานก็ไม่พบใคร

ข้าจึงเดินมาถึงที่นี่อย่างไม่เข้าใจ ข้าไม่รู้จริงๆว่านี้เป็นเขตต้องห้ามของจวน องค์หญิงช่วยข้าด้วย... "

หยุนชางขมวดคิ้วและเดินไปด้านหน้าของฉินเมิ่งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย "ฉินเมิ่ง ทำไมเจ้าจึงไม่ระวังตัว? ที่นี่คือจวนจิ้งอ๋อง เจ้าจะเดินไปมาตามอำเภอใจได้อย่างไร หากล่วงเกินเสด็จอาเข้า ข้าก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้... "

"ข้าไม่ได้ตั้งใจ องค์หญิงช่วยข้าขอร้องท่านอ๋องหน่อยเถอะเพคะ" ฉินเมิ่งรีบคว้ากระโปรงของหยุนชาง น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตา

"เขตต้องห้ามของจวนอ๋อง ผู้บุกรุกต้องตาย ท่านอ๋องเห็นแก่องค์หญิงจึงได้ไว้ชีวิตเจ้า แต่ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเจ้าก็ได้บุกเข้ามาในเขตต้องห้ามจริง โทษตายอาจละเว้นได้ แต่โทษเป็นคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อกล้าบุกเข้ามาก็ต้องกล้าแบกรับผลที่ตามมา" หัวหน้าขันทีที่ยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าเฉยเมยและไม่ขยับตัวเลยแม้สักนิด

"องค์หญิง องค์หญิง โปรดช่วยข้าขอร้องท่านอ๋อง" ฉินเมิ่งกัดริมฝีปาก ใบหน้าของนางซีดขาว แต่เสียงของนางกลับแหลมขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะที่กำลังถกเถียงกันอยู่นั้น เสียงต่ำและน่าดึงดูดใจของบุรุษก็ดังขึ้น หยุนชางหันศีรษะไปมองก็เห็นว่าเป็นจิ้งอ๋องลั่วชิงเหยียน

"ท่านอ๋อง นี่คือคนที่ลุกล้ำเข้ามาในเขตต้องห้ามเมื่อวานนี้ เป็นนางกำนัลที่องค์หญิงพามาด้วย ท่านอ๋องคิดว่า?" หัวหน้าขันทีรีบเดินมาข้างหน้าโค้งเอวคำนับพร้อมพูดด้วยความเคารพ

จิ้งอ๋องกวาดตามองใบหน้าของหยุนชางอย่างเฉยเมย หลังจากที่ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งก็รีบเบนสายตาออกจากกันอย่างรวดเร็ว "องค์หญิงว่ายังไง?"

หยุนชางยิ้มบางๆ ใบหน้าของนางสงบ "ฉินเมิ่งเป็นคนที่ข้าพามาที่จวนอ๋อง ชางเอ๋อร์ไม่ได้อบรมอย่างเคร่งครัด เพียงแต่ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด หวังว่าเสด็จอาจะลงโทษนางโดยเบา"