ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 43

ในวังชีอู๋ ซิ่วซินเดินอยู่ด้านนอกอย่างเร่งรีบ "เหนียงเหนียงอยู่ที่ไหน?"

นางกำนัลที่อยู่ด้านข้างรีบพูด "อยู่ที่หอพระเจ้าค่ะ"

เมื่อซิ่วซินได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าและเดินไปที่หอพระโดยไม่หยุดฝีเท้า ในหอพระควันกำยานลอยคละคลุ้ง มีเพียงเสียงปลาไม้ดังกังวานแว่วมา ฮองเฮาหยวนเจินคุกเข่าอยู่หน้าแท่นบูชา หลับตาและสวดมนต์อยู่อย่างเงียบๆ

เสียงฝีเท้าทำลายความเงียบของหอพระลง ฮองเฮาหยวนเจินไม่ขยับตัว ยังคงเคาะปลาไม้เบาๆอยู่ดังเดิม

"เหนียงเหนียง องค์หญิงฮุ่ยกั๋วกลับมาแล้วเพคะ" เสียงของซิ่วซินมีแววหอบเล็กน้อย ดูเหมือนนางจะรีบวิ่งมาอย่างรีบร้อน

มือของฮองเฮาหยวนเจินชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็มีเสียงเคาะปลาไม้ดังเป็นจังหวะขึ้นอีกครั้ง "ไม่ใช่ว่าไปหาหมอที่จวนจิ้งอ๋องหรือ? ทำไมถึงกลับมาเร็วนัก? กลับมาแล้วก็กลับมาเถอะ"

ซิ่วซินพูดขึ้นอีก "เมื่อครู่ข้าเห็นว่าขันทีของตำหนักชิงซินไปที่ประตูวังแล้ว ข้าจึงตามไปดู เห็นว่าเด็กฉิงเมิ่งนั่นถูกหามลงมา ไม่รู้ว่านางเป็นอะไร ราวกับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ข้าจึงหาคนไปสอบถามขันทีจากตำหนักชิงซินได้ความว่าฉินเมิ่งรุกล้ำเข้าไปในเขตต้องห้ามในจวนจิ้งอ๋อง จึงถูกจิ้งอ๋องหักขา"

เสียงเคาะปลาไม้หนักขึ้นมาหนึ่งทีจากนั้นก็เงียบไปอยู่นานก่อนที่จะได้ยินเสียงของฮองเฮาหยวนเจินดังขึ้น "อะไรนะ? ฉินเมิ่งถูกหักขา? จิ้งอ๋อง?"

ซิ่วซินตอบรับ "เพคะ คนในตำหนักชิงซินกล่าวเช่นนั้น"

" ไร้ประโยชน์!" ค้อนไม้ถูกปาลงกับพื้นอย่างแรง ฮองเฮาหยวนเจินยกปลาไม้และยืนขึ้นอย่างกะทันหัน "ไปตรวจสอบมาให้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คนจากตำหนักชิงซิน จวนจิ้งอ๋อง ไปถามมาให้หมด หมากที่ข้าวางมาหลายปีจู่ๆจะถูกทำลายไปอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไร?"

ซิ่วซินรับคำอย่างรวดเร็วและรีบออกจากหอพระไป

ความเงียบสงบกลับคืนมายังหอพระ หลังจากนั้นสักพัก ฮองเฮาหยวนเจินก็เปล่งเสียงที่อัดอั้นใจออกมา "จิ้งอ๋อง เจ้ากับข้าไม่ได้มีความแค้นใดๆต่อกัน แต่เจ้ากลับทำลายแผนการของข้า หากเจ้าไร้คุณธรรมก็อย่าหาว่าข้าไร้ความปราณีก็แล้วกัน"

ณ ตำหนักชิงซิน หมอหลวงเดินไปมาไม่หยุด หยุนชางยืนอยู่ที่ห้องพักนางกำนัลอย่างกระวนกระวายเล็กน้อย จากนั้นไม่นานก็เห็นหมอหลวงเดินออกมา หยุนชางก็รีบเข้าไปหา "ท่านหมอ ขาของฉินเมิ่งเป็นอย่างไรบ้าง?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหมอหลวงก็ส่ายหน้าและตอบว่า "เกรงว่าจะพิการ กระดูกหักแล้ว ข้าและเหล่าหมอหลวงจัดการโดยใช้แผ่นไม้ดามกระดูกไว้ ผ่านไปสองสามเดือนกระดูกอาจจะเชื่อมกันได้ใหม่ แต่เท้าคงจะง่อยเล็กน้อย เมื่อฝนตกก็จจะปวดมาก ไม่สามารถเดินนานเกินไปหรือทำงานหนักเกินไป"

หยุนชางได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ "เพราะข้าไม่ดีเอง หากข้าไม่พานางไปที่จวนจิ้งอ๋องก็คงจะไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ ท่านหมอโปรดรักษาสุดกำลังเถอะ ลดความเจ็บปวดของนางให้ได้มากที่สุด"

หมอหลวงพยักหน้า "หม่อมฉันเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางเดินเข้าไปในห้องของฉินเมิ่ง นางนอนอยู่บนเตียง มีเลือดแห้งติดอยู่บนกระโปรงและผ้าห่ม นางยังไม่ฟื้นขึ้นมา คิ้วขมวดแน่นราวกับกำลังเจ็บปวดมาก