ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 410

ในใจยังคงงุนงงสับสน ผ่านไปสักพัก เฉี่ยนอินจึงค่อยๆเอ่ยถามขึ้นมาว่า "พระชายาตื่นแล้วใช่ไหมเพคะ?"

พระชายาไม่ตอบ แต่กลับได้ยินเสียงแหบแห้งของจิ้งอ๋องตอบกลับมาแทน "เจ้าออกไปก่อน ไม่ต้องเก็บข้าวของแล้ว เมื่อถึงเวลารับอาหารเที่ยง ค่อยมาเรียกพวกข้า"

เฉี่ยนอินรับคำ แล้วรีบถอยออกไปข้างนอก แต่ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นจากประตู ก็ได้ยินเสียงหยุนชางตวาดดังลั่นขึ้นมา "กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!"

เฉี่ยนอินถึงกับหยุดชะงัก หยุนชางพูดต่อไปว่า "เก็บของต่อไป ให้คนเตรียมม้าเอาไว้ด้วย"

เฉี่ยนอินทำตัวไม่ถูก นางเป็นสาวใช้ของพระชายา ควรจะทำตามคำสั่งของพระชายา แต่เมื่อนึกไปถึงท่าทางอันน่าเกรงขามของท่านอ๋องแล้ว นางก็เกิดความสับสน

ท่ามกลางสถานการณ์อันน่าอึดอัด จิ้งอ๋องก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "เอาล่ะๆ ไม่ทะเลาะกันแล้วนะ ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรหายตัวไป ทำให้เจ้าต้องเป็นกังวล ข้ามันไม่ดีเอง เจ้าอย่าโกรธไปเลยนะ"

เฉี่ยนอินได้ฟังก็ครุ่นคิด นั่นคือเสียงของจิ้งอ๋องนี่ แต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้ ฟังอย่างไรก็ไม่เข้ากับท่าทางอันน่าเกรงขามของเขาเลย

แล้วนางก็ได้ยินเสียงหยุนชางพูดขึ้นมาราวกับเป็นเด็ก "ท่านออกไปเลยนะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากเห็นหน้าท่านแล้ว"

เสียงนั้นฟังดูประชดประชัน ผิดวิสัยการพูดของหยุนชาง

เฉี่ยนอินยังคงวางตัวไม่ถูก นางตัดสินใจทูลลาออกไปทันที

บนเตียง จิ้งอ๋องหยิบมีดออกมาจากมือของหยุนชาง แล้วโอบกอดนางเอาไว้ เขาส่งยิ้มให้นาง "เป็นเด็กดีนะ ข้ายอมรับผิดแล้ว ขอพระชายายอมฟังข้าน้อยอธิบายเสียหน่อยได้ไหมขอรับ? หืม?"

คำว่า "หืม" ในตอนท้ายถูกเน้นหนักเป็นพิเศษ หยุนชางได้ฟังก็ถอนหายใจ "จะอธิบายอะไรล่ะเพคะ จะอย่างไรท่านก็ไม่ผิดอยู่ดี ทุกอย่างที่ท่านทรงทำล้วนมีเหตุผลเสมอ"

เมื่อจิ้งอ๋องได้ฟังก็รับปฏิเสธ "ไม่นะ ครั้งนี้ข้าผิดจริงๆ ข้าเพียงแต่ เคยชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว จนหลงลืมไปว่า ในจวนของข้าเวลานี้ มีสาวงามเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้ว นางเป็นภรรยาของข้า นางเป็นคนที่คอยเป็นห่วงข้าและทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อข้ามาโดยตลอด นางต้องเหนื่อยเพราะข้ามานับครั้งไม่ถ้วน คราวนี้ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะมาปรึกษาเจ้าเป็นคนแรก จะไม่ปิดบังอะไรกับเจ้าอีก ดีไหม?"

หยุนชางครุ่นคิด นางรู้จักนิสัยของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างดี เขาเป็นคนสุขุม ดูน่าเกรงขาม แต่ตอนนี้เขากลับยอมมาขอโทษและอ้อนนาง หากยังปฏิเสธเขาต่อไปล่ะก็ นางคงจะดูเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต